สักแต่ว่า....

การเจริญสติ ระลึกรู้อยู่เสมอๆบ่อยๆเนืองๆก็จะทำให้ปัญญารู้เห็น
สภาวธรรมตามความเป็นจริง...รู้เท่าทันความนึกคิดปรุงแต่ง
สติ...สมาธิ...และปัญญา ที่ทำให้รู้เห็นความนึกคิด อารมณ์ หรือ
อาการต่างๆ เปรียบเสมือนกับเลนส์แว่นขยาย...

เมื่อยิ่งฝึกสติ จนมีความรวดเร็วปราดเปรียวในการรู้ หรือรู้เท่าทัน
จนเหลือแต่แค่...'รู้' หรือเห็นได้ทุกขณะจิตแล้ว ก็เท่ากับเลนส์แว่น
ขยายมีกำลังสูงสุด สามารถส่องเห็นได้แม้แต่เชื้อโรคตัวเล็กๆฉันใด
เลนส์แว่นขยายส่องใจก็จะเห็นความนึกคิดปรุงแต่งต่างๆนาๆ หรือ
อุปกิเลสต่างๆที่เกิดขึ้นภายในใจ ฉันนั้น...

หากเปรียบในทางโลก ถ้ายิ่งมีเงินทองทรัพย์สมบัติมากมายเท่าไหร่
ก็ยิ่งรวยเท่านั้นเป็นเศรษฐี มหาเศรษฐี ส่วนในทางธรรม ถ้ายิ่งมีสติ
ปัญญารู้หรือเห็นมากเท่าไหร่ ก็จะยิ่งรวยทางธรรม เป็นมหาสติ มหา
สมาธิ และเป็นมหาปัญญา ซึ่งเป็นอริยทรัพย์นั่นเอง...

ความนึกคิดปรุงแต่งและอารมณ์ หรืออาการทางใจที่เกิดจากความ
คิดปรุงแต่งนั้น เป็นเพียงสิ่งใดสิ่งหนึ่งที่เกิดขึ้นเป็นธรรมดา สิ่งเหล่า
นั้นย่อมดับไปเป็นธรรมดา ไม่ใช่เป็นเรา หรือเป็นของเรา หรือเป็นตัว
เป็นตนของเรา หรือมิใช่เราเป็นสิ่งเหล่านั้น แล้วปล่อยวางใจให้เป็น
กลางเป็นอุเบกขา...

'สติ'...ทำหน้าที่เป็นหนึ่งเดียวกับจิตหรือใจ คือ ทำหน้าที่รับรู้ตาม
ธรรมชาติด้วยใจเป็นกลาง ไม่มีการปรุงแต่งใจที่รู้ให้ผิดไปจากธรรม
ชาติ ส่วน...'สมาธิ' ก็ไม่เคลื่อนออกไปจาก..."รู้"...คือ รู้อะไรแล้วไม่
ฟุ้งซ่านซัดส่ายไปตามสิ่งที่ถูกรู้ และ...'ปัญญา'...นี้ก็มิใช่ปัญญาที่คิด
ค้นหาธรรมหรือหาวิธีที่จะบรรลุนิพพาน แต่เป็นปัญญาที่รู้แจ้งตาม
ความเป็นจริง แล้วไม่เข้าไปหลงยึดถือสิ่งใดให้เกิดกิเลสตัณหา หรือ
เป็นทุกข์อีกต่อไป....

สมดังพุทธพจน์ที่ว่า...."ดูกรภิกษุทั้งหลาย ความทุกข์ทั้งมวลมีมูลราก
มาจากตัณหา อุปาทาน ความทะยานอยากดิ้นรน และความยึดมั่นว่า
เป็นเรา เป็นของเรา รวมถึงความเพลินใจในอารมณ์ต่างๆ สิ่งที่เข้าไป
เกาะเกี่ยวยึดถือไว้โดยความเป็นตนเป็นของตนที่จะไม่ก่อทุกข์ก่อโทษ
ให้นั้นเป็นไม่มี เมื่อใดบุคคลเห็นสักแต่ว่าได้เห็น ฟังสักแต่ว่าได้ฟัง รู้
สักแต่ว่าได้รู้ เข้าไปเกี่ยวข้องกับสิ่งต่างๆ เพียงสักแต่ว่า...ไม่หลงไหล
พัวพันมัวเมา เมื่อนั้นจิตก็จะว่างจากความยึดถือต่างๆ ปลอดโปร่งแจ่ม
ใสเบิกบานอยู่"....ฯ

~ขอนอบน้อมแด่คุณพระพุทธ คุณพระธรรม คุณพระสงฆ์~