หลวงปู่จันทา ถาวโร
การทำความเพียร อดนอน ผ่อนอาหาร อย่าได้ลดละ ทำความเพียรต่อเนื่องเหมือนลูกโซ่ไม่ขาดสาย
จิตก็สงบรวมลงไปทุกวัน ล่วงไปถึงวันที่ ๑๓,๑๔,๑๕ เมื่อไปถึงวันที่ ๑๕ แหมว่าอย่างไร มันก็เลยเมื่อยล้า
ขอพักผ่อนหายร้อนสักคราวได้ไหม ลองกินให้อิ่ม นอนให้อิ่ม ก็เลยกินนอนนั่นแหละ พอตื่นขึ้นมาหายเลย
ความสงบนั้น หายไปไหน ไม่มี
นั่นแหละ โอ้...ผิดแล้ว เพราะเราไปนอนหนอ เราหลงรักแต่คนอื่น เลี้ยงแต่คนอื่น ความเพียรขาดสายไม่ต่อเนื่อง
ธรรมเกิดขึ้นแล้วก็ไม่รักษาไว้
ทีนี้ ก็ตั้งสัตย์อีก จะเป็นจะตายก็ตาม อธิษฐานอีก เอาเดือนหนึ่ง วันคืนไม่นอน ข้าว ๒ วันฉัน ๓ วันฉัน
ถ้าไม่ทำอย่างนั้นไม่ไหว เห็นโทษของการเลี้ยงคนอื่น นั่นแหละ
พอถึงวันที่ ๓ ปีติธรรม เกิดขึ้น เดินก็ดีกายเบา ยืนก็กายเบา แหมเหมือนมันจะเหาะขึ้นฟ้า ปีตินั้นเกิดขึ้น
เอิบอิ่มร่าเริงบันเทิงใจ แสนที่สบาย
ทีนี้พูดขึ้นมาเฉียด ๆ จิตยังไม่สงบดอก แต่พูดขึ้นมาอีกว่า นี่แหละรสชาติของธรรมะคำสอนของพระพุทธเจ้า
เป็นกำลังของจิตใจสำหรับผู้เห็นภัยในวัฏฏสงสาร จะก้าวล่วงวัฏฏทุกข์เสียได้
ก็จงเป็นผู้ไม่หวั่นไหวในชีวิตสังขาร อาหารกินอยู่หลับนอนนั้น เป็นอาหารกาย
ถึงวันที่ ๓ จิตรวมลงถึงขั้น ขณิกะ นี่แหละ รวมวับลงไปถึงขั้น ขณิกะ เย็นกาย เย็นจิต กายลหุตา กายเบา
จิตลหุตา จิตเบา แช่มชื่น เบิกบาน เลื่อมใส น่าพึงพอใจ นั่นแหละ กำหนดถาม
"ธรรมที่เคยเกิดมานั้น ทำไมมันดับ ?"
กระทู้ร้อนแรงที่สุดของวันนี้
กระทู้ล่าสุด
รูปเด่นน่าดูที่สุดของวันนี้
