หลวงปู่ฝั้น...เผชิญหน้ากับเสือ

หลังจากที่หลวงปู่ฝั้นได้บัญญัติเป็นพระภิกษุฝ่ายธรรมยุติ-
กนิกายแล้ว ได้อยู่จำพรรษาที่วัดอรัญวาสี จนกระทั่งออก
พรรษาแล้วท่านจึงออกเที่ยวธุดงค์ไปในที่ต่างๆ หาความ
วิเวกเพื่อฝึกสมาธิภาวนาไปตลอดเส้นทาง....

จนกระทั่งเดินทางมาถึงบ้านผักบุ้ง หมู่บ้านแห่งนี้ตั้งอยู่ที่
เชิงเขาพระบาทบัวบก ตามความตั้งใจของท่านคือ ได้นัด
หมายพบเจอหลวงปู่อ่อน และหลวงปู่กู่ ที่พระพุทธบาทบัว
บก แต่ครั้นทั้งสองท่านกลับไม่รอหลวงปู่ฝั้น เดินทางไปที่
บ้านค้อก่อนแล้ว เมื่อเป็นเช่นนั้น ท่านเลยตัดสินใจแวะพัก
อยู่ที่บ้านผักบุ้ง เพื่อทำสมาธิกรรมฐาน....

วันหนึ่ง...ขณะที่ท่านเดินสำรวจเพื่อหาสถานที่เหมาะสมแก่
การทำสมาธิกรรมฐานอยู่นั้น เกิดได้ยินเสียงดังมาจากใน
ป่า ฟังแล้วคล้ายเสียงร้องคำรามของเสือ เสียงร้องคำราม
ของเสือทำเอาหลวงปู่ฝั้นถึงกับตกใจ เพราะเสียงนั้นฟังดู
แล้วน่าจะอยู่ไม่ไกลจากตัวท่านเท่าไรนัก....

และในวินาทีนั้นเองที่เสือตัวนั้นได้ออกมาจากหลังพุ่มไม้...
และออกมาเผยให้เห็นตัวตนเจ้าป่า ให้หลวงปู่ฝั้นนั้นได้เห็น
มันอย่างถนัดชัดเจน และเมื่อหลวงปู่ฝั้นท่านเห็นร่างใหญ่
ของเสืออย่างถนัดชัดเจน ท่านถึงกับนิ่งอึ้ง เพราะตั้งแต่
ท่านเกิดจนโตใหญ่ท่านไม่เคยได้ปะทะเสือใหญ่ตัวเป็นๆสักครา

ด้วยบุญญาธิการของท่าน ทำให้ท่านรวบรวมสติให้กลับมา
ตั้งมั่นอยู่กับตัว หากเปรียบเป็นชาวบ้านธรรมดาแล้วคง
โกยแน่บ หรือไม่ก็ถูกเสือร้ายตะครุบกัดกินเนื้อไปนานแล้ว

แต่ด้วยปฏิภาณไหวพริบ หลวงปู่ฝั้นท่านตั้งสติได้ก็ใช้วิจารณ
ญาณคิด หากในเวลานี้ท่านหันหลังวิ่งเป็นอันว่าท่านต้องเสร็จ
มันแน่ คงเป็นไปไม่ได้แน่ที่สองเท้าจะไปวิ่งเร็วกว่าสี่เท้า และ
ท่านคงจะไม่มีชีวิตรอดพ้นกรงเล็บคมวาวของเสือตัวนี้เป็นแน่

ท่านใช้สติตั้งมั่นยืนนิ่งไม่ไหวติง เพื่อรอดูท่าทีว่าเสือตนนั้น
จะทำอย่างไร ฝ่ายเสือก็จ้องมองหลวงปู่ฝั้นด้วยสายตาที่
แข็งกร้าว เยี่ยงสายตาของผู้เป็นใหญ่แห่งป่า ทั้งหลวงปู่ฝั้น
และเสือต่างก็จ้องมองตากัน เพียงชั่วพริบตาเสือตัวนั้นก็ร้อง
คำรามเสียงดังสนั่นป่า ราวกับมันได้รับรู้แล้วว่า...บุคคลที่อยู่
เบื้องหน้าของมันนั้นไม่ใช่เพียงชาวบ้านธรรมดา หากแต่เป็น
พระอริยสงฆ์ผู้มีสมาธิจิตที่แข็งกล้า....

เมื่อเสือตนนั้นร้องคำรามเสร็จ มันก็กระโจนพรวดเข้าไปในป่า
เพียงแค่ชั่วอึดใจก็มองไม่เห็นร่างมันแล้ว...

หลวงปู่ฝั้นท่านได้แต่ยืนสงบนิ่ง ในเวลานั้นท่านก็รู้สึกโล่งใจ
อยู่ไม่น้อย หากแต่การครองสติของท่านนับว่ายอดเยี่ยมเป็น
หนึ่ง อีกทั้งปฏิภาณไหวพริบก็เป็นเลิศ...

สถานการณ์นี้หากเป็นบุคคลธรรมดาคงควบคุมสติไม่ได้
และร้องโวยวายจนเสือตัวนั้นต้องวิ่งเข้ามากัดเป็นแน่ แต่นี่
เป็นถึงจิตของอริยะย่อมมีความมั่นคงและครองสติได้อย่าง
ดีเป็นแน่.....ฯ

~บทความจากหนังสือ...หลวงปู่ฝั้น อาจาโร เอกภิกษุ
ผู้เพียบพร้อมด้วยเมตตาธรรม~
ขอนอบน้อมแด่คุณพระพุทธ คุณพระธรรม คุณพระสงฆ์