อริยสัจจ์..(หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช)

ธรรมอันครอบคลุมธรรมทั้งปวงได้แก่...'อริยสัจจ์'...
เริ่มต้นด้วยทุกข์...พระพุทธเจ้าทรงระบุไว้เลยว่า..'อุปทานขันธ์'
คือรูปนามนี้แหละเป็นตัวทุกข์ หน้าที่ต่อตัวทุกข์คือ การรู้ตามความ
เป็นจริง...

มนุษย์และสัตว์ทั้งหลายไม่รู้ความจริงของทุกข์ จึงมีความสำคัญ
มั่นหมายว่าตัวเรามีอยู่จริง ทั้งที่ในความเป็นจริงแล้วตัวเราไม่มี
มีแต่ตัวทุกข์คือรูปนาม เมื่อมีตัวเราก็เกิดความอยากจะให้ตัวเรา
มีความสุข และอยากให้ตัวเราพ้นจากทุกข์ทั้งปวง จึงเกิดการดิ้น
รนตั้งมากมาย แต่ถึงดิ้นรนอย่างไรก็ไม่สามารถค้นพบความสุข
ที่แท้จริงได้ เพราะไม่มีใครสามารถทำรูปนามที่ไม่เที่ยงให้เที่ยง
ที่เป็นทุกข์ให้เป็นสุข และที่ไม่อยู่ในอำนาจบังคับให้อยู่ในอำนาจ
บังคับได้ การดิ้นรนนั้นมีแต่จะทำความยุ่งเหยิงสับสนและเพิ่ม
ความทุกข์ให้แก่จิตใจมากยิ่งขึ้นไปอีก

พระพุทธเจ้าจึงทรงสอนให้เรารู้ทุกข์ หรือเรียกว่าสอนให้เรา...
'เจริญวิปัสสนากรรมฐาน'...นั่นเอง เมื่อเราตามรู้กายตามรู้ใจ
เนืองๆ จนเห็นความจริงว่าตัวเราไม่มี มีแต่ตัวทุกข์คือรูปนาม
และรูปนามกายใจนี้เป็นของไม่เที่ยง เป็นทุกข์ และไม่ใช่ตัวเรา
และสามารถปล่อยวางความยึดถือในรูปนามได้ ความทะยาน
อยากที่จะให้รูปนามมีความสุขถาวรหรือพ้นทุกข์ถาวรก็จะหมด
ไป..

เมื่อจิตหมดความทะยานอยาก จิตก็จะเข้าไปประจักษ์ถึงธรรม
ที่หมดความทะยานอยากหรือ...'นิพพาน' อันเป็นความสงบอย่าง
ยิ่ง เป็นบรมสุขอย่างยิ่งเพราะความสิ้นไปแห่งตัณหา >> การรู้
ทุกข์นี่แหละจึงเป็นทางเดียวที่จะทำให้ผู้ปฏิบัติบรรลุถึงมรรคผล
นิพพานได้<<

ไม่มีทางที่สองในคำสอนของพระพุทธเจ้าที่จะพาให้บรรลุถึงนิพพาน
ได้อีก พวกเราอย่าอวดเก่งกว่าพระพุทธเจ้าด้วยการพยายามคิด
หรือน้อมจิตไปอยู่กับมหาสุญญตาหรือนิพพาน แล้วประกาศว่าตน
เป็นพระอรหันต์ด้วยการค้นพบทางลัดยิ่งกว่าที่พระพุทธเจ้าทรงสอน
ไว้เลย การปฏิบัติเช่นนั้นไม่ใช่ทางเพื่อการบรรลุพระอรหันต์ และ
การสอนเช่นนั้นมีแต่จะพาให้ผู้อื่นหลงออกนอกแนวคำสอนของพระ
พุทธเจ้ามากยิ่งขึ้นไปอีก...ฯ

~ขอนอบน้อมแด่คุณพระพุทธ คุณพระธรรม คุณพระสงฆ์~