อำนาจกรรม

อันวิถีชีวิตของคนเราตามคำสั่งสอนของพระพุทธเจ้าที่ทรงแสดงไว้แล้วนั้น 

ข้อที่ว่า "สุโข ปุญฺญสฺส อุจโย การสั่งสมบุญนำมาซึ่งความสุขดังนี้" 

นี่เป็นเครื่องส่อแสดงให้เห็นแล้วว่า บุคคลที่จะได้ประสบความสุขในขั้นใดๆก็ดี 

นับแต่ขั้นต่ำนี้แหละขึ้นไป จนถึงขั้นสูงสุดคือ พระนิพพาน 

ก็เพราะอาศัย "การสั่งสมบุญ" นี้เอง ตามพระพุทธภาษิตนี้ 

มันเกิดเพราะ "การกระทำบาป" เป็นมูลเหตุ ให้บุคคลได้เสวยทุกข์ทนทรมาน 

มากบ้างน้อยบ้างตามกำลังแห่งบาปกรรมที่บุคคลกระทำนั้น 

ไม่ใช่สิ่งอื่นมาทำให้คนเราเป็นทุกข์อย่างที่ความเห็นของลัทธิอื่น 

ซึ่งมีความเห็นว่า มีเทวดามาลงโทษเอาบ้าง มีท้าวมหาพรหมมาลงโทษเอาบ้าง 

อย่างนี้นะ มีพวกภูตผีปีศาจมาลงโทษเอาบ้าง คนบางคนเวลาเจ็บไข้ได้ป่วย 

หรือถึงซึ่งความวิบัติกะทันหันบางครั้งบางคราวอย่างนี้พวกลัทธิอื่นบางลัทธิ 

เขาก็ถือว่า ไปทำผิดพระภูมิเจ้าที่ พระแม่ธรณีอย่างใดอย่างหนึ่ง 

นี่ถูกพระภูมิเจ้าที่เล่นงานเอาแล้วไปอย่างนั้นความเห็นของลัทธิอื่น 

สำหรับใน "พระพุทธศาสนา" นี้แล้วไม่ได้ทรงแสดงอย่างนั้นเลย 

คือ พระพุทธเจ้าไม่ได้ทรงตรัสอย่างนั้น พระองค์ทรงตรัสว่า 

ในอดีตนู่นจนมาถึงปัจจุบันนี่แหละ แล้วก็จะเป็นไปในเบื้องหน้านู้น 

ก็อาศัยการกระทำในปัจจุบันนี้แหละ จะเป็นสุขหรือเป็นทุกข์ไปในเบื้องหน้าก็ดี 

ถ้าตนกระทำดี ละชั่วในปัจจุบันนี้ได้ ตนก็ไม่มีบาปกรรมอันชั่วร้ายติดตามไป 

ก็จะมีแต่บุญกรรมอันดีงามติดตามไปตกแต่งความสุขความเจริญให้ในภพในชาติต่อไป 

ถ้าหากว่า ผู้ใดบาปก็ทำ บุญก็ทำ อย่างนี้นะมันก็ติดตามไปสู่โลกหน้า 

ทั้งสองอย่างนั้นแหละ แต่ถ้าอย่างใดมีกำลังมากกว่า สิ่งนั้นก็ย่อมให้ผลก่อน 

ถ้าบุญมีกำลังมากกว่าบาปอย่างนี้นะ บุญมันก็ให้ผลก่อน พอไปเกิดในที่สุขสบาย 

ทีนี้เมื่อหมดกำลังของบุญกุศลนั้นลงเมื่อใด บาปมันก็ให้ผลได้ทันทีเลย 

เพราะฉะนั้นเราจะสังเกตเห็นได้ว่า คนบางคนน่ะอยู่เย็นเป็นสุขมาดีๆมาอยู่นี่น่ะ 

ปุ๊บปั๊บเกิดอุบัติเหตุอย่างใดอย่างหนึ่งขึ้นมาเลย เช่นอย่างนั่งรถไปก็รถคว่ำ 

ตายโหงกันเลยอย่างนี้นะ นี่เรียกว่า บาปกรรมที่ผู้นั้นทำมาในชาติก่อนนู้นน่ะมันได้โอกาสแล้ว 

บุญของผู้นั้นที่ทำมานั้นมันหมดลง บาปให้ผลสืบต่อ 

กรรมบางอย่างที่ท่านเรียกว่า "อุปปีฬกกรรม" (อุบ-ปะ-ปี-ละ-กะ-กำ) 

กรรมอันบีบคั้นให้เจ็บให้ป่วยให้วิบัติไปทีละเล็กทีละน้อยไป 

เอ้าเจ็บป่วยลงจะมากซะจริงๆก็ไม่มาก จะหายก็ไม่หาย 

ดังนั้นแหละความเป็นมาและความเป็นอยู่ของมนุษย์เราน่ะจึงไม่เหมือนกันน่ะแหละ 

ก็เพราะว่าต่างคนต่างทำกรรมดีกรรมชั่วติดตัวมา คราวใดกรรมดีให้ผล 

ก็มีความสุขความสบายไป ถึงคราวใดกรรมชั่วให้ผลก็เป็นทุกข์ทนทรมานไป 

...