เหนื่อยนัก...ก็พักเสียก่อน

สังคมปัจจุบันทุกวันนี้ในทางโลก สภาพแวดล้อมมันบีบบังคับ
ให้แข่งขัน ดิ้นรนกันมากมายไม่ว่าจะเป็นการหาเลี้ยงชีพ จึงทำให้บางคน

ลืมคิดถึงเรื่องบุญกุศล เพราะวุ่นวายอยู่กับหน้าที่การงาน...บางคนให้ทาน
เพียงอย่างเดียว หรืือรักษาศีลเพียงอย่างเดียว จนลืมหรือไม่มีโอกาสได้

วิปัสสนา'ภาวนา' เพราะ...จิตไปมัวคิดเรื่องการงาน หรือเรื่องอื่นๆตลอด
ไม่มีโอกาสได้'พักผ่อน' เมื่อ'จิต'...ไม่มีเวลาได้พัก จึงทำให้จิต..เกิดความ

เหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้า เช่นเดียวกับ'กาย' หรือร่างกาย...นี่แหละ ทำงานไม่มีวันหยุด
ย่อมทรุดโทรมอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้.....

พระสัมมาสัมพุทธเจ้า พระองค์ทรงสอนให้พวกเราได้พักจิต คือ'การภาวนา'
พระองค์ได้ทรงชี้แนะแนวทางของการปฏิบัติภาวนาไว้อย่างละเอียด อย่างไร?

กล่าวคือ พระองค์ทรงสอนให้มีสติอยู่กับการภาวนา มีบทบริกรรมหรือนิมิตสัญญา
มีหลายกรรมฐานให้เลือกปฏิบัติ แล้วแต่จริตของแต่ละบุคคล...เพื่อเป็นอุบายผูกจิต

ให้จิตมีเครื่องอยู่ในจิต และยังมีสติเป็นพี่เลี้ยงคอยดูแลตรวจสอบอยู่ตลอด
เป็นการมิให้จิตตัวคึกคะนอง ที่คอยส่งออกไม่ส่งออกไปข้างนอก หรือแส่ส่ายออกไป

หาอารมณ์ต่างๆ อารมณ์ต่างๆเหล่านี้มีทั้งดีและชั่ว...ถ้าเจออารมณ์ที่ดีก็ทำให้จิตเป็นสุข
ถ้าเจออารมณ์ที่เป็นโทษ เป็นฟืนเป็นไฟ...เข้ามาเผาภายในจิต ก็จะเป็นทุกข์ขึ้นมาทันที

ถ้าหากจิต ทำงานด้วยความจดจ่อต่อเนื่องอยู่กับการบริกรรมนั้นๆ โดยมีสติสัมปชัญญะ
จิต...ดวงที่เคยดื้อซน คอยพยศในครั้งก่อนๆ ก็จะค่อยๆสงบลงมาตามลำดับ

และเมื่อจิตสงบลง มากน้อยเพียงใด...ปิติความอิ่มเอิบ ก็จะได้รับมากน้อยเพียงนั้น
ไปตามเหตุนั้นๆ และถ้าหากจิตนั้น สงบลง...จนถึงที่สุดแห่งความสงบแล้ว

ความมหัศจรรย์ก็จะบังเกิดขึ้น ภายในจิต ทำให้จิตได้รับความชุ่มเย็น เป็นสุข
..อย่างบอกไม่ถูก 'ความสุข' แบบที่กล่าวนี้ เป็นสุขที่สิ้นสุดแห่งสุข และจะหา

ความสุข...เช่นนี้ในทางโลก พึงไม่มี.... จะมีก็เพียงแต่ทางธรรม... ทางเดียวเท่านั้น