ธรรมชาติประการหนึ่งของคนในลิฟท์

ธรรมชาติประการหนึ่งของคนในลิฟท์คือ
ทุกคนจะวางตัวเย่อหยิ่ง ไม่รู้จัก ไม่มองหน้ากัน
ไม่ยิ้มแย้ม ตาจ้องที่เลขบอกชั้น บรรยากาศ
ยะเยือกเหมือนเกิดสงครามเย็น แต่คุณอาจ
เปลี่ยนแปลงมันได้โดย

1. สั่งขี้มูกใส่ผ้าเช็ดหน้า ส่งให้คนรอบๆ
ดู ถามว่า ' ขี้มูกสีนี้มีเชื้อไหมครับ ? '

2. กรณีที่ขึ้นหลายชั้น แกว่งตัว
ไปมาให้ลิฟท์โยกเยก พลางร้อง ' ฮุยเลฮุย '

3. แจกนามบัตรและขอนามบัตร

4. ทำเสียงบึมทุกครั้งที่มีคนกดปุ่ม

5. จับมือคนที่เข้าใหม่ พลางพูดว่า
' ยินดีต้อนรับ ขอให้เดินทางโดยสวัสดิภาพ '

6. ร้อง ' ติ๊งต่อง ' ทุกครั้งที่ประตูปิด
( น่าจะเป็นเปิดมากกว่า ช่างเหอะ )

7. ไอแห้งๆ เป็นระยะ บ่นพึมพำว่า
ยาวัณโรคหมดหลายเดือนแล้ว

8. ยืนเงียบๆ ที่มุมในสุด หันหน้าชิดฝา
ไม่ขยับร่างกาย พึมพำคาถา ไม่ต้อง
ลงแม้ลิฟท์จะขึ้นสุดแล้ว

9. ผายลมต่อเนื่อง มองผู้หญิงข้างๆ แล้วยิ้ม

10. รำมวยไทเก็ก

11. พูดเสียงดังว่า ' เอ๊ะ ปุ่มอะไร ? '
แล้วกดปุ่มสีแดงที่เขียนว่าหยุดฉุกเฉิน

12. แง้มกระเป๋าถือ ชะโงกหน้าดูข้างใน
พูดกับกระเป๋าว่า ' คุณสบายดีไหม ?
อากาศในนั้นพอหายใจหรือเปล่า ? เดี๋ยวก็ถึงแล้ว '

13. เข้าทรง

ยิ้มให้กันหน่อยน่า อย่างน้อยถามว่า
ไปชั้นไหนคะ เป็นธุระกดลิฟท์ให้...ก็ยังดี