ความจริงไม่ตาย :ซีอุย มนุษย์กินคน หรือเหยื่อสังคม?(คลิป)

แต่เรื่องที่ไม่น่าผิดก็คือ "หัวใจ" สำคัญของเรื่องนี้ คือ ซีอุยตัดเอาตับกับหัวใจไปต้มกิน!

แต่ข้อเท็จจริงก็คือ ฆาตกรไม่ได้ตัดหัวใจและตับของเหยื่อไปด้วย อวัยวะนี้ยังอยู่กับศพ ส่วนที่หายไปคืออวัยวะเพศของเหยื่อเท่านั้น ข้อมูลที่ทำให้คนเชื่อว่าซีอุยตัดเอาตับกับหัวใจไปนั้นมาจากหนังสือพิมพ์ในเวลานั้นรายงานข่าวผิดพลาด แล้วก็ไม่ได้แก้ข่าว หรือมีข่าวต่อเนื่อง จนกระทั่งเกิดคดีซีอุยขึ้น รายละเอียดของข่าวคดีที่กรุงเทพฯ ในหนังสือพิมพ์ฉบับวันที่ ๓๐ กุมภาพันธ์ ๒๔๙๗ มีเนื้อข่าวผิดพลาดดังนี้

"...เด็กหญิงจีน อายุประมาณ ๕ ขวบ ถูกเฉือนลูกกระเดือกขาดหายไป และถูกผ่าอก, หัวใจ, ตับ และดี หายไปเช่นกัน ที่ร้ายกว่านั้นคือ "ของลับ" ถูกตัดขาดหายไปเช่นกัน"

เป็นไปได้หรือไม่ที่พนักงานสอบสวนและหนังสือพิมพ์จะยึดเอาข้อมูลนี้เป็นตัวตั้ง จึงเกิดการผิดพลาดขึ้น?

มีการตั้งข้อสังเกตถึงความผิดพลาดนี้เหมือนกัน จากนายตำรวจผู้ที่เคยรับผิดชอบคดี ซึ่งออกมาเปิดเผยหลังจากมีการรายงานข่าวคำสารภาพของซีอุย โดยให้สัมภาษณ์กับหนังสือพิมพ์วันที่ ๔ กุมภาพันธ์ ๒๕๐๑ ซึ่งให้ความเห็นว่า

"...แต่นึกแปลกใจที่ซีอุย บอกว่าภายหลังที่ฆ่า ด.ญ.ลี่จู แล้วควักหัวใจ-ตับ-ไต ใส่กาต้มกิน แต่รายสวนจิตรลดานั้น คนร้ายวิตถารไม่เอาอะไรไปนอกจากของลับ"

เท่ากับว่าซีอุยไม่ได้เอาหัวใจของเหยื่อใส่กาน้ำต้มกินตามคำสารภาพ!

แต่จะด้วยเหตุผลใดก็ตาม ทำให้อีกหลายวันต่อมา ก็ปรากฏคำสัมภาษณ์ของซีอุยลงหนังสือพิมพ์ฉบับวันที่ ๑๒ กุมภาพันธ์ ๒๕๐๑ โดยเปลี่ยน "เนื้อเรื่อง" ใหม่ ให้ตรงกับข้อเท็จจริง

"...เมื่อ ด.ญ.ลี่จู สิ้นใจแล้ว เขาก็ลากศพเข้าไปข้างในแล้วใช้มีดกรีดแหวะอกขึ้นไปถึงคอ เมื่อแหวะเสร็จแล้วก็ล้วงหัวใจ และตับ ด.ญ.ลี่จู ออกมา แต่เมื่อเห็นว่าเล็กเกินไปจึงจับยัดเข้าไปใหม่ และเชือดหลอดอาหารที่คอแทง มาหนึ่งก้อน"

เหตุใด "มนุษย์กินคน" ที่ยอมลงทุนอุ้มเด็กเดินหลายกิโลเมตร ด้วยความหวังที่จะฆ่าเอาตับกับหัวใจ จึงล้มเลิกความตั้งใจ เพียงแค่ "เห็นว่าเล็กเกินไป" ทั้งๆ ที่เหยื่อของซีอุยก็มีอายุอยู่ระหว่าง ๕-๑๐ ปีทั้งนั้น

เมื่อเกิดคดีนี้ขึ้นใหม่ๆ การติดตามสืบสวนของตำรวจไม่พบเบาะแสอะไร "รายที่สวนจิตรลดา เจ้าหน้าที่ไม่ได้หลักฐานลายนิ้วมือไว้เลย" และคดีเงียบหายไปมากกว่า ๓ ปี จึงสามารถสรุปคดีได้เพราะคำสารภาพผิดๆ ถูกๆ ของซีอุยนั่นเอง

ถึงอย่างไรก็ตามคดีนี้ไม่ได้ขึ้นสู่ศาล บทลงโทษซีอุยจบลงที่หน้าหนังสือพิมพ์และคำพิพากษาของสังคม

"...ก็อุ้มเด็กผู้นี้โดยใช้มือทั้งสองช้อน มาถึงข้างวัดซึ่งมีต้นจามจุรี ๑ ต้น แล้วก็วางเด็กและผลักให้ล้มลง และใช้มือปิดปากไว้ข้างหนึ่ง อีกมือหนึ่งก็ใช้มีดพับปลายแหลมแทงคออีก"

จากนั้นซีอุยก็ลากศพเด็กเข้าไปในถ้ำองค์พระปฐมเจดีย์ ทำการผ่าศพในที่ลับตา

"...ข้าฯ ได้อุ้มเด็กผู้ตายเข้าไปในช่องวัด แต่จะอุ้มเข้าไม่ได้ จึงต้องวางศพไว้ แล้วข้าฯ ก็เข้าไปก่อน ลากศพเข้าช่องนี้ ทำการผ่าศพ และตัดเอาตับกับหัวใจมา คงทิ้งศพไว้ที่นั่น"

คดีนี้ปรากฏว่ามีวัตถุพยานมากกว่าคดีอื่นๆ ซึ่งฆาตกรทิ้งไว้ในที่เกิดเหตุ

"ขณะที่ข้าฯ ทำการฆ่านี้ได้ใส่เกี๊ยะไปด้วย แต่ข้าฯ ทิ้งเกี๊ยะไว้ที่ข้างวัดโดยทิ้งไว้ทั้งคู่ ส่วนไฟฉายทิ้งไว้ข้างต้นไม้"

ส่วนสำคัญของคดีนี้เหมือนกับคดีที่กรุงเทพฯ คือซีอุยให้การว่าได้ตัดตับกับหัวใจใส่กระเป๋ากางเกงกลับบ้าน "...เมื่อไปถึงบ้านพี่ชายนายจื่อจุ่ย ก็ก่อไฟทำการต้มโดยใช้กาน้ำที่หลังบ้าน แล้วก็รีบกิน"

ข้อเท็จจริง กับคำให้การ
ย้อนกลับไปตรวจสอบข่าวในวันเกิดเหตุจากหนังสือพิมพ์ วันที่ ๖ กุมภาพันธ์ ๒๕๐๐ ก็พบว่าคำสารภาพ กับเหตุการณ์จริงยังมีข้อความที่ขัดแย้งกันอยู่เช่นเดียวกับคดีที่กรุงเทพฯ เพราะปรากฏว่าอวัยวะต่างๆ ที่ซีอุยอ้างว่าตัดออกและนำกลับไปกินที่บ้านนั้น ที่จริงยังอยู่กับศพนั่นเอง

"...ปรากฏว่าศพเปลือย ถูกแทงที่ก้านคอเหวอะหวะ และมีแผลยาวจากต้นคอด้านหน้าตรงไปจรดท้องน้อยเกือบถึงอวัยวะเพศ ทั้งหัวใจ และลำไส้ ทะลักออกมากองอยู่ข้างนอก ใกล้ศพมีมีด และเสื้อผ้าเปื้อนเลือดกับไม้รองศีรษะ"

ทั้งนี้ตามข่าวรายงานว่าระหว่างที่ฆาตกรกำลังชำแหละศพอยู่นั้น มีสามเณรมาพบเสียก่อน จึงรีบหลบหนีไปก่อนที่จะตัดอวัยวะไปด้วย

ซีอุยจึงไม่ได้นำตับกับหัวใจไปใส่กาน้ำต้มกิน ตามคำสารภาพ เหมือนกับคดีที่กรุงเทพฯ

หลักฐานสำคัญอีก ๒ ชิ้น คือไฟฉายกับเกี๊ยะ แม้ว่าจะไม่ปรากฏในข่าว แต่ในวันสอบสวนที่บันทึกคำสารภาพ ๓๑ มกราคม ๒๕๐๑ นายอำเภอเมืองนครปฐมได้ไปร่วมสอบสวนด้วย และได้สอบถามถึงไฟฉายกับเกี๊ยะ ซึ่งได้รับคำปฏิเสธ

"...ได้สอบถามถึงเกี๊ยะ และไฟฉาย เป็นของนายซีอุยจริงหรือไม่ แต่นายซีอุยปฏิเสธ" แต่หลังจากนั้นเพียง ๓ ชั่วโมงในวันเดียวกัน ก็ปรากฏคำสารภาพของซีอุยยอมรับเป็นเจ้าของหลักฐานทั้งสองชิ้น

"...การฆ่านี้ได้ใส่เกี๊ยะไปด้วย แต่ข้าฯ ทิ้งเกี๊ยะไว้ที่ข้างวัด โดยทิ้งไว้ทั้งคู่ ส่วนไฟฉายทิ้งไว้ข้างต้นไม้"

ทางด้านพนักงานสอบสวนกล่าวถึงหลักฐานในคดีนี้ว่า "ส่วนรายที่นครปฐม ก็เลอะเลือนเต็มทน" เท่ากับว่าคดีนี้ไม่มีหลักฐานมัดตัวฆาตกร จนกระทั่งซีอุยรับสารภาพออกมาเอง

แต่ความจริงของคดีก็คือ ทั้ง ๓ รายนี้ ซีอุยไม่ได้กินตับกับหัวใจของเหยื่อแม้แต่รายเดียว

สารภาพเพิ่มอีก ๔ คดี
ตลอดการถูกควบคุมตัว ซีอุยคงจะถูกสอบสวนอย่างหนัก จนทำให้ต้องสารภาพเพิ่มเติมว่าเป็นผู้ลงมือในคดีฆ่าโหดอีก ๔ ศพ ในจังหวัดประจวบคีรีขันธ์ ในบันทึกคำสารภาพของซีอุย วันที่ ๕ กุมภาพันธ์ ๒๕๐๑ ทำให้พบว่าคดีฆาตกรรมทั้ง ๔ คดี ฆาตกรมีพฤติกรรมที่แตกต่างกันออกไป

"...รุ่งขึ้นก็ทราบว่าเด็กที่ถูกข้าฯ ทำร้ายถึงแก่ความตาย" แต่ความจริงก็คือเหยื่อรายนี้รอดชีวิตมาได้

รายที่ ๒ เหตุเกิดวันที่ ๙ พฤษภาคม ๒๔๙๗ ที่ทับสะแก ประจวบคีรีขันธ์ เหยื่อคือ เด็กหญิงนิด แซ่ภู่ อายุ ๑๐ ปี ซีอุยให้การถึงวิธีการฆาตกรรมคล้ายคลึงกับคดีใหญ่ทั้ง ๓ ราย คือ ผ่าท้อง ตัดเอาหัวใจและตับ "ใส่กาต้มน้ำ" ก่อนจะกลับไปกินที่ห้อง น่าเสียดายที่คดีนี้ไม่มีข้อมูลเทียบเคียง มีเพียงคำสารภาพแหล่งเดียวเท่านั้น จึงยากที่จะตรวจสอบว่า การ "ใส่กาต้มน้ำ" ครั้งนี้จริงหรือเท็จ เพราะในสองคดีที่ซีอุย "ใส่กาต้มน้ำ" นั้น ไม่เคยทำจริงแม้แต่คดีเดียว

รายที่ ๓ เหตุเกิดวันที่ ๒๐ มิถุนายน ๒๔๙๗ หมู่บ้านห้วยแห้ง ตำบลทับสะแก ประจวบคีรีขันธ์ เหยื่อคือ เด็กหญิงลิ้มเฮียง แซ่ลี้ อายุ ๙ ปี ซีอุยให้การว่าใช้มีดพับซึ่งซื้อมาใหม่แทงคอเหยื่อ

"...เป็นมีดพับซึ่งข้าฯ ซื้อมาใหม่ แล้วก็แทงคอ แล้วข้าฯ ก็หนีไปบ้านพักเดิม คงทิ้งศพไว้ที่นั่น" ผิดกับข้อเท็จจริงของคดีนี้คือ เหยื่อถูกฆ่าปาดคอ และข่มขืน ซึ่งการข่มขืนเหยื่อไม่ใช่พฤติกรรมของซีอุย

รายที่ ๔ เหตุเกิดวันที่ ๒๗ ตุลาคม ๒๔๙๗ ที่อำเภอเมือง เขตติดต่อกับตำบลสามร้อยยอด อำเภอปราณบุรี ประจวบคีรีขันธ์ เหยื่อคือ เด็กหญิงหงั่น แซ่ลี้ อายุ ๑๐ ปี

"...ใช้มีดพับแทงคอ แล้วตัดเนื้อที่คอไป ๑ ก้อน แล้วก็ทิ้งอยู่ตรงที่เกิดเหตุ"

แม้จะเป็นเรื่องของ "เทคนิค" ในการให้การ เพื่อป้องกันความผิดพลาด พยานโดยทั่วไปจึงมักใช้คำกลางๆ เช่น "คล้าย" แต่ทางการแพทย์ในขณะนั้น แม้ไม่สามารถพิสูจน์ดีเอ็นเอได้เหมือนปัจจุบัน แต่ก็สามารถพิสูจน์กรุ๊ปเลือดได้ว่าเป็นของเด็กชายสมบุญหรือไม่ เพราะขณะหลักฐานยังสดๆ อยู่ แล้วในวันที่ตรวจพิสูจน์ก็ลงบันทึกไว้เป็นหลักฐานแล้วว่าเป็นอวัยวะของมนุษย์จริง แต่พยานไม่เพียงแต่ไม่ระบุเจ้าของหัวใจและตับ กลับเลือกที่จะใช้คำว่า "คล้ายกับตับ-หัวใจของมนุษย์" ทำให้ห่างไกลความจริงออกไปอีก เพราะเหตุใด?

ยังมีรายละเอียดที่ตกหล่นซึ่งเป็นประโยชน์กับจำเลยในคดีนี้อีกมาก เช่น ฆาตกรใช้มีดด้วยมือข้างเดียวกันหรือไม่ การผ่าศพ ผ่าขึ้นหรือลง ลายนิ้วมือ พฤติกรรมการกระทำผิด เป็นต้น สิ่งเหล่านี้จำเป็นอย่างยิ่งหากต้องการจะเชื่อมโยงคดีทั้ง ๗ คดี ว่าลงมือโดยคนคนเดียวกัน