ความผูกและความเคยชิน ต่างกันมั้ย ?

คงจะรู้สึกได้ในวันที่นาฬิกาหายไปจากข้อมือ
ฉันเองก็เป็นคนที่ผูกนาฬิกามาตลอด
หากวันไหนลืมจะรู้สึกว่าบางอย่างมันหายไป
มันว่างๆ และขัดเขินทุกครั้งที่ยกข้อมือที่ว่างเปล่าขึ้นมาดู

ด้วยความไม่มีสติเอาข้อมือไปทุบผนังห้องน้ำเล่นๆ
โชคร้ายที่มือไม่เป็นอะไร นาฬิกาต่างหากที่พินาศ กระจกร้าว
ฉันถอดมันออกวางไว้ไม่ยอมเอาไปซ่อม
ด้วยว่ารู้สึกถึงภาพเก่าและวันเวลาที่เก็บอยู่ในนั้น
ฉันคิดโง่ๆ ว่าภาพเหล่านั้นจะตายไปพร้อมนาฬิกา
ฉันเลิกผูกนาฬิกา

และพบว่าตัวเองมีอาการยกข้อมือเก้อ-เก้ออยู่เป็นเวลานานพอดู

ความเคยชินเกิดขึ้น
เมื่อเราทำสิ่งใดสิ่งหนึ่งเป็นประจำในระยะเวลานานพอควร
และยังคงความเคยชินอยู่
เมื่อสิ่งหนึ่งสิ่งนั้นหายไปในระยะแรกๆ
จนเวลาผ่านไปนาน

ฉันจึงเริ่มชินกับการแอบมองเข็มนาฬิกาบนข้อมือคนอื่น

ฉันตัดสินใจซ่อมนาฬิกา
นาฬิกาเรือนโปรดเรือนนั้นก็กลับมาอยู่บนข้อมือฉันได้เกือบอาทิตย์กว่าแล้ว
เมื่อมันกลับมาวันแรกๆ ฉันรู้สึกไม่คุ้น

จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่คุ้น

ฉันยังแอบมองนาฬิกาบนข้อมือคนอื่นอยู่เหมือนเดิม
ฉันรู้สึกเขินแกมขำทุกครั้งที่แอบมองข้อมือคนอื่น
ทั้งๆ ที่มีนาฬิกาอยู่บนข้อมือของตัวเอง

ในบางช่วงที่เขาหายหน้าหายเสียงไป
ฉันรู้สึกขาดๆ แต่ก็เพียงชั่วเวลาสั้นๆ
ในบางครั้งฉันพอใจที่มีเขาอยู่ใกล้ๆ ในวันที่ไม่แข็งแรง

แต่ในบางครั้งฉันกลับรู้สึกพอใจ

กับการได้เดินคนเดียว-เดี่ยว-เดี่ยวในวันว่าง
หรือเป็นความผูกพัน หรือเป็นเพียงความเคยชิน

หัวใจฉันยังตอบคำถามได้ไม่กระจ่างชัดนัก
คนเราจะรู้ค่าก็ต่อเมื่อเราสูญเสียสิ่งนั้นไป

ฉันมักได้ยินใครๆพูด
แต่ฉันกลับคิดว่าหากฉันยังมองไม่เห็น
ฉันน่าจะยอมเสียไปดีกว่าเพื่อให้ซึ้งถึงคุณค่านั้น

ฉันไม่อยากเอาเปรียบเขา

หากจะรั้งเขาไว้ด้วยความคุ้นเคยที่ไม่ใช่ความผูกพัน
ฉันไม่อยากโกหกตัวเอง
หากจะรั้งเขาไว้ด้วยความไม่แน่ชัด
ฉันมีคำถามที่ยังขบไม่แตกกับคำว่า

ผูกพัน หรือว่าจะเป็นแค่คุ้นเคย

บางทีมันอาจจะเป็นการดี
หากฉันจะอยู่ห่างหรือตัดขาด
เพื่อให้รู้จักหัวใจของตัวเองมากขึ้น

อาจเป็นเหมือนนาฬิกาที่ขาดสาย
อาจรู้สึกแปลบๆ และมองหากับการหายไปในช่วงแรก
แต่ไม่นาน.คงจะชิน

สนับสนุนข้อคิดนานาสาระโดย: