ฟิตร่างกายวันนี้ ห่างไกลพาร์กินสันในวันหน้า

เมื่อเอ่ยถึงโรคพาร์กินสันนั้น หลายคนอาจจะเคยได้ยินกันมาบ้าง แต่ในขณะเดียวกันกันอีกหลาย ๆ คนเลยที่ไม่ทราบว่าโรคพาร์กินสันนี้เป็นอย่างไร

ซึ่งจะว่าไปแล้วโรคพาร์กินสันนี้ถือเป็นโรคที่น่ากลัวสำหรับผู้สูงอายุมากทีเดียว แม้ว่าคนไทยที่มีอายุมากกว่า 50 ปีจะมีโอกาสเกิดโรคนี้เพียงร้อยละ 1 - 5 ก็ตาม แต่สำหรับผู้สูงอายุนั้นแค่เจ็บไข้ธรรมดาก็ถือว่าลำบากมากแล้วนะคะ ถ้าอย่างนั้นเราไปทำความรู้จักกับโรคนี้กันดีกว่า

โรคพาร์กินสันเป็นโรคสั่นสันนิบาต ร่างกายขาดสารโดปามีนในสมอง พบได้บ่อยในผู้สูงอายุทั้งเพศชายและหญิง เกิดจากการเสื่อมและตายไปของเซลล์สมองที่สร้างสารโดปามีน จนไม่สามารถสร้างสารโดปามีนได้เพียงพอ สารโดปามีนนี้มีความสำคัญต่อการควบคุมการเคลื่อนไหวของร่างกาย

ในอดีตแพทย์เข้าใจว่าโรคพาร์กินสันนี้มีความผิดปกติที่ไขสันหลัง แต่ในปัจจุบันเป็นที่ทราบกันแน่นอนแล้วว่าพยาธิสภาพของโรคนี้เกิดขึ้นที่ในส่วนลึก ๆ ของตัวสมองเอง โรคพาร์กินสันนี้เป็นโรคที่รู้จักกันครั้งแรกในวงการแพทย์ในปี พ.ศ. 2360หรือเกือบ 200 ปีมาแล้ว โดยนายแพทย์เจมส์ พาร์กินสัน ชาวอังกฤษเป็นผู้รายงานโรคพาร์กินสันเป็นคนแรก

อาการของโรคพาร์กินสัน

แต่ทั้งนี้นั้นก็มีการรักษาโรคพาร์กินสันนี้ถึงสามด้วยกันคือ

รักษาด้วยการให้ยา ซึ่งเป็นเพียงเสมือนการทำให้สารโดปามีนในสมองมีปริมาณเพียงพอกับความต้องการของร่างกายเท่านั้นก็ตาม ซึ่งการรักษาด้วยยานั้นในผู้ป่วยบางรายอาจจะมีอาการข้างเคยงตามมาด้วย

รักษาด้วยกายภาพบำบัด ซึ่งวิธีนี้นั้นเปรียบเสมือนเป็นการช่วยให้ผู้ป่วยสามารถอยู่ร่วมในสังคมได้มากกว่า เพราะการทำกายภาพบำบัดนั้นเป็นการช่วยปรับการเคลื่อนไหวต่าง ๆ ของผู้ป่วยให้เหมือนหรือใกล้เคียงกับคนปกติมากที่สุด

และรักษาด้วยการผ่าตัด ซึ่งถือเป็นวิธีการที่เพิ่งคิดค้นกันเมื่อไม่นานมานี้เอง ซึ่งผู้ป่วยอาจะจะไม่ต้องรับยาอีกต่อไป หรืออาจจะรับยาในขนาดที่น้อยลงได้ แต่ทั้งนี้นั้นวิธีการนี้ก็อาจจะมีอาการข้างเคียงกับผู้ป่วยในบางรายได้ และสามารถรักษาได้เฉพาะผู้ป่วยที่อายุไม่เยอะมากและมีอาการไม่รุนแรงนักเท่านั้น