...พุทธศาสนา .. สอนอย่างไร กับความรัก...

...พุทธศาสนา .. สอนอย่างไร กับความรัก...

..คงต้องบอกก่อนว่าไม่มี ศาสนาใดในโลกนี้ ที่จะสอนคนไม่ให้รักกัน..

มิเช่นนั้นมนุษย์โลกคงสูญพันธ์กันหมดโลกแน่ๆ

ถึงตรงนี้.. คงต้องขอใช้คำของหลวงพ่อพุทธทาส

ที่ท่านกล่าวไว้ในหลังสือ คู่มือมนุษย์ ว่า...

...การศึกษาธรรม คือการศึกษาธรรมชาติ...

การเรียนรู้ ธรรมชาติ เหมือนการเรียนรู้ที่จะ

..กินปลา โดยไม่ให้กางปลาแทงปาก..

คือให้รู้จักที่จะรัก ... รู้จักถึงสภาวะ ธรรมชาติ

ตามกฏไตรลักษณ์ คือ อนิจจัง...ทุกขัง ...อนัตตา..

ทุกสิ่งในโลกนี้ ไม่มีสิ่งใดเทียงแท้คงอยู่ตลอดไป (..อนิจจัง..)

ทุกสิ่งในโลกนี้ ล้วนแต่เป็นเหตุแห่งทุกข์ (..ทุกขัง..)

ทุกสิ่งในโลกนี้ ล้วนไม่มีสิ่งใด เป็นตัวตนที่แน่นอน (..อนัตตา..)

จนสามารถกล่าวได้ว่า

..สิ่งที่แน่นอนที่สุดในโลกนี้...คือความไม่แน่นอนนั้นเอง...

ดังนั้น พุทธศาสนา จึงสอนเรา ให้รู้ว่า...

...ความรัก เป็นอนิจจัง คือไม่เที่ยงมีการเปลี่ยนแปลงตลอดเวลา...

...ความรัก เป็นทุกข์..เพราะพอความเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้น

เรารับการเปลี่ยนแปลงนั้นไม่ได้ ก็ทุกข์...

...ความรัก เป็นอนัตตา คือไม่มีตัวตนที่แน่นอน

เพราะมีการเปลี่ยนแปลงตลอดนั่นเอง...

ยกตัวอย่างเช่น .. เมื่อเราแต่งงาน ..แล้วเกิดการอย่าร้างขึ้น
..สังคมเรียกว่า.. "เป็นหม่าย"..

จิต ย่อมเป็นทุกข์ เกิดความเศร้าเสียใจ เพราะ

รับไม่ได้กับการเปลี่ยนแปลงนั้น เมื่อจิตย่อมรับกับ

สภาวะที่...ไม่มีเขา... อยู่ด้วยแล้ว .. เมื่อย่อมรับได้

จิตก็เบา สบาย...ความทุกข์ ลดลง..

แต่ สภาวะ "เป็นหม่าย" ก็ยังคงอยู่ ไม่ได้หายไปไหน


แต่ จิตรับการเปลี่ยนแปลงได้ ความทุกข์ก็ลดลง..

นี่ ธรรมะ จึงคือ..ธรรมชาติ เราจะรู้จักหรือไม่..ธรรมะก็มีอยู่

...เกิดขึ้น..ตั้งอยู่...แล้วก็ดับไปเป็นธรรมดา....

ขอบคุณบทความจากพลังจิตดอทคอม