สิ่งที่เราได้...คือไม่ได้ สิ่งที่เรามี...คือไม่มี

การปฏิบัติตรงตามหลักคำสอนของพระสัมมาสัมพุทธเจ้านั้น...สิ่งที่เราได้คือไม่ได้
สิ่งที่เรารู้ เราเห็นคือไม่เห็นอะไร...เหตุเพราะนี่คือ'สัจธรรม' ความเป็นจริง

อะไรต่อมิอะไร ที่ว่าได้ความสุข สุกๆดิบๆทั้งนั้น...ทุกข์ทั้งนั้น หลงไปเห็นทุกข์เป็นสุข
แล้วก็ดิ้นรนค้นหาเข้ามาใส่ตน ถ้าพิจารณาตามหลักธรรม ที่พระองค์ทรงสอนอย่าง

ถ่องแท้แล้ว คือไม่มีอะไร...ในโลกนี้ไม่มีอะไรเลย มีแต่'ธรรมะ' เท่านั้นเอง...ถ้าใครบอกว่า
'มี'...นั่นแหละทุกข์แล้วล่ะ เมื่อไหร่บอกว่ามี..แสดงว่า'ยึด' แล้ว จึงบอกว่ามี

บุคคลใดไม่ยึด..บุคคลนั้นไม่มี..จะมีก็คือ'ธรรม' การปฏิบัติยิ่งปฏิบัติยิ่งไม่มีอะไรทั้งสิ้น
อย่างละสังโยชน์..สักกายทิฏฐิ...วิกิจฉา...สีลัพพตปรามาส ต่างๆเหล่านี้'มี'..ทั้งนั้น

ลองมองรอบๆดูสิ...มีอะไรไหม? ที่เป็นเรา เป็นของเรา....
ถ้าเห็นว่ายัง'มี... อยู่ ก็นั่นน่ะ'ทุกข์ทั้งนั้น'.......หลงทั้งเพ

บุคคลใดมีธรรม อยู่ภายใน..กล่าวคือ มีสติสัมปชัญญะ..สมบูรณ์แบบ
คือบุคคลที่มี'ศีล'...มี'สมาธิ'...มี'ภาวนา'...คำว่าภาวนา คือการละ

การแสวงหาเพื่อความไม่มี เพื่อความถอดถอน.....จึงจะเข้าใจว่า..
จริงๆแล้ว...สิ่งที่ได้ คือไม่ได้..สิ่งที่มี..คือไม่มี...ฉันใดก็ฉันนั้น...ฯ