ไม่มีคำว่า สายเกินไป

พระสัมมาสัมพุทธเจ้า...ทรงมีความเมตตากรุณาอันยิ่งใหญ่
มากมายมหาศาลจริงๆ พระองค์ทรงมีพระมหากรุณาธิคุณ ในการ

วางหลักธรรมคำสั่งสอนของท่านไว้ สมกับในการสร้างบารมีมาเพื่อ
รื้อสัตว์ขนสัตว์จริงๆ ...เพื่อช่วยมวลมนุษย์ให้หลุดพ้นในวัฏฏะ...

มหาสมุทรแห่งความทุกข์ แต่สัตว์โลกก็หามองเห็นถึงความสำคัญไม่
ไม่พยายามมองถึงพระเมตตาที่พระองค์ทรงชี้ทางให้ ตรงนั้นเลย...

ยังคงยินดีที่จะเวียนว่ายในมหาสมุทรแห่งความทุกข์ ในสังสารวัฏฏะ
ถึงแม้จะประกาศตัวเป็น 'พุทธศาสนิกชน'... แต่ถ้าไม่เข้าใจถึงหลักคำสอน

อันแท้จริงของพระองค์...ว่าพระองค์ทรงสอนอะไร..?
ในส่วนที่พระองค์ทรงสอนให้ 'ละ'...ให้ 'เลิก'....ให้ 'ปฏิบัติ'

พระองค์ทรงสอนอย่างนี้ๆ เราในฐานะชาวพุทธ..ได้ 'ละ'...ได้ 'เลิก'
ได้ 'ปฏิบัติ'...อย่างที่พระองค์ทรงสอนไว้ไหม...?

ทำไม..?เราไม่เข้ามาสำรวจ เข้ามาพิจารณาตรวจตราดู น้อมเอาหลักธรรม
นำมาปฏิบัติ ที่จิตใจ...ที่ภายใน...เพื่อให้รู้...เพื่อให้ประจักษ์ ขึ้นมาภายในจิตใจ

และจะเกิดการสลดสังเวชขึ้นมาที่ใจ ว่านี่นะความชั่ว..ที่พึงเคยได้ทำมาแล้ว
ก็ควร 'ละ' ควร 'เลิก'....ความดี ที่ยังไม่ดีพอ การปฏิบัติ ที่ยังไม่ได้ปฏิบัติ

ก็ 'ปฏิบัติ'...ซะ พระพุทธองค์ทรงวางหลักธรรมมาสองพันกว่าปี
แต่..ก็ยังไม่สายเกินไป...เรายังมีโอกาสเข้ามาศึกษา เรายังมีเวลาเข้ามาศึกษา

ยังไม่สาย...สำหรับในการปฏิบัติเพื่อพัฒนาจิตใจ ให้สูง..มิใช่ให้ดิ่งลงต่ำ...
ฉันใดก็ฉันนั้น...ค่ะ

ขอนอบน้อมแด่พระพุทธคุณ พระธรรมคุณ พระสังฆคุณ...