ความรักของสองเรา...

"ฉันไม่รู้ว่าที่เราคบกันตอนนี้เรียกว่าอะไร แต่สิ่งหนึ่งที่ฉันรู้ คือ ฉันมีความสุขได้อยู่ใกล้เธอ"

จากความสัมพันธ์แบบหน้าที่ กลายมาเป็นคนรู้จัก และรักใคร่กลมเกลียวกันได้ มันใช้เวลาไม่น้อยเลยทีเดียว ฉันเชื่อว่าต้องมีบางสิ่งบางอย่างที่ดึงดูดเราเข้าหากัน จากสิ่งที่ฉันฝันกลับกลายมาเป็นความจริงที่ฉันสัมผัสอยู่ตรงหน้าฉัน คือ...เธอ

ถึงรู้ทั้งรู้ว่า ความรู้สึกที่เรามีต่อกัน จะไม่มีวันพัฒนากลายมาเป็นความรักหนุ่มสาวได้
แต่เราก็รักกัน แบบที่ว่าขาดกันไม่ได้เลยทีเดียว
ความรัก มันก็คือความรัก มันมีความหมายในตัวของมัน ไม่ต้องค้นหาหรือโฟกัสความหมายอะไร
แต่เมื่อเราได้สัมผัสเองเราจะรู้ดีว่า มันคือ ความรัก

....วินาทีแรกที่เราได้สบตากัน ฉันไม่กล้าแม้แต่จะเผยสิ่งที่ซ่อนเร้นในใจที่เกิดขึ้นได้ ฉันเผลอมองหน้าเธอครู่หนึ่ง ประหนึ่งว่า เราเคยพบกันที่ไหนมาก่อนแววตาของเธอช่างคุ้นเสียเหลือเกิน น้ำเสียงที่กล่าวทักทายฉันเริ่มขึ้นก่อน แก้เขินฉันได้ทำให้ฉันได้สติขึ้นมา แต่นั่นยิ่งกลับทำให้เกิดคำถามประดังเข้ามามากมายในความคิดของฉัน ว่าเราเคยเจอกันที่ไหนมาก่อนเป็นแน่

แต่ความคิดจำเป็นต้องจำกัดด้วยเวลา เพราะเธอต้องทำหน้าที่ของเธอต่อไป ฉันได้แต่นั่งนิ่งและรอตอบคำถามของเธอเท่านั้น เวลาที่เราได้เจอกัน เพียงสัปดาห์ละไม่กี่นาที...

...หนึ่งปีผ่านไป ฉันได้รู้ว่าเธอนั้นชื่ออะไร หลังจากที่ฉันพยายามหาทุกวิถีทางที่จะรู้จักเธอมากกว่านี้ แต่มันก็ไม่ได้ทำให้ฉันมีความกล้ามากขึ้นเลยแม้แต่น้อย...
...สองปีผ่านไป ปฎิหาริย์เริ่มเกิดขึ้นกับชีวิตฉัน มันเหมือนดั่งความฝัน และสิ่งที่ฉันหลับตาอธิษฐานอยู่ทุกวัน
...สามปีผ่านไป เธอยังคงเป็นคนที่ทำให้ฉันตกหลุมรักเธออยู่ทุกวัน และเราเป็นกำลังใจให้กันและกันเสมอ ระยะทาง ความห่างไกล ไม่ได้เป็นอุปสรรคของความรักบริสุทธิ์ใจที่เรามีให้กันได้เลย และเธอให้สัญญากันไว้ว่า ไม่ว่าจะเกิดอะไรขอให้เรานั้นเชื่อใจกันและกัน และเราจะไม่มีวันทิ้งกันไปไหน จะรัก จะห่วงใยและดูแลจิตใจกันตลอดไป...