นักโทษ...ประหาร...

นักโทษประหาร...ชีวิตคนหนึ่ง...
วันประหารชีวิต...เขาให้มาฟังพระเทศน์...
ในชีวิต...เป็นแต่อันธพาล..มหาโจร..

ปล้น..ฆ่าเจ้าทรัพย์...ยิงตำรวจตาย...
ไม่เคยฟังเทศน์...
ก่อนประหาร...พระเทศน์เรื่องกฎแห่งกรรมให้ฟัง...

นั่งฟัง..น้ำตาไหล..สำนึกได้..
ควักเงินออกมาจากกระเป๋า...
นับได้ 500 บาท..ติดกันเทศน์ 200...

เจ้าหน้าที่นำถาดอาหารมาให้...เป็นอาหารที่ดีที่สุด..
ให้กินมื้อสุดท้าย...
นักโทษกินได้ 2-3 คำ...ก็วางช้อน...กินไม่ลง..คอมันตีบ..

ยังมีเวลาเหลือ...เจ้าหน้าที่..เอากระดาษ..
ปากกา..ซองจม.มาให้...
ให้เขียนจม.ฉบับสุดท้าย....

ถามว่า..นักโทษประหารคนนี้...เขียนจม.ถึงใครครับ...?
เขียนถึง...'แม่'...
ไม่ได้เขียนถึง...เมีย...

เพราะเมีย..มีผัวใหม่ไปนานแล้ว...
แต่แม่...ยังเหมือนเดิม...
เมีย...หรือคู่ครอง...เปลี่ยนใจได้...

แต่...'แม่'..ไม่เคยเปลี่ยน...
กราบเท้าคุณแม่...ที่เคารพอย่างสูง...
ลูกฆ่าเขาตาย...และลูกกำลังถูกประหารชีวิต...

ขอให้แม่สอนน้องๆ...อย่าได้เอาเยี่ยงอย่างผม...
เกิดสำนึกได้...'นาทีสุดท้าย'...
จ่าหน้าซองเสร็จ...

เอาเงินที่เหลือ 300 บาท...และนาฬิกาข้อมือโรเล็กซ์...
ฝากเจ้าหน้าที่...ให้แม่...
เดินเข้าสู่...หลักประหาร...

พอประหารเสร็จ...ก็เอามาใส่โลง..รอญาติมารับ...
ถ้าไม่มีญาติมารับ...กรมราชทัณฑ์เขาก็จัดการเอง...
ศพของฆาตกร...ไอ้เสือ...ไอ้มหาโจร...

ส่วนใหญ่...คนที่ไปรับศพ...เป็นใครครับ...?
'แม่'...
คนอื่น...ไม่มีใครกล้าไปรับ....

เขารังเกียจ...กลัวเสื่อมเสียชื่อเสียง...กลัวมัวหมอง...
แต่...แม่...ไม่กลัว..แม่ไปรับศพ..มาทำบุญให้...
นี่คือ...'หัวใจแม่'...

ความรักที่มีต่อลูก...ไม่เคยเปลี่ยนแปลง...
แม่...ตายแทนลูกได้....ฯ

: สมคิด วลางกูร