ปลายด้ายแดง.....มีใครรอเราอยู่..จิงหรือ

....ในหลายๆ ความเชื่อเกี่ยวกับความรัก และคู่ชีวิต ..

ความเชื่ออันนึงที่เชื่อว่า.. คู่ชีวิตที่แท้จริง

จะมีด้ายสีแดงผูกที่นิ้วก้อยข้างซ้าย เชื่อมกันไว้

รอจนวันนึง..ด้ายสีแดงนี้จะนำให้เขาทั้งสองมาพบกัน

และรักกันในที่สุด..

....หลายๆ คนอาจจะเชื่อ

แต่คงไม่เชื่อมากเท่าผมแน่ๆ..

เพราะผมเห็น...

เห็นด้ายสีแดงที่นิ้วก้อยข้างซ้ายของผม..

ด้ายที่ผูกติดตัวมาตั้งแต่จำความได้..

ซึ่งผมเองก็ไม่รู้ว่าปลา

ว่าปลายอีกข้างนึงของมัน จะผูกติดกับใคร ๆ

นั่นแหละคือสาเหตุที่ผมเดินทางหาปลายอีกด้านนึงของมัน..

.....เด็กหนุ่มคนนึงที่ต้องการตามหาสิ่งที่ท้าทายที่สุดในชีวิตของเขา..

ไม่มีใครรู้ว่าสิ่งที่เค้าตามหาจะอยู่ไกลขนาดไหน..

และไม่รู้ว่าจะมีหรือไม่..

แต่เค้าก็เริ่มเดินทาง..

การเดินทางไปตามด้ายสีแดงตรงปลายนิ้วก้อย..การเดินทางที่รู้ทางเดิน.. แต่ไม่รู้จุดหมาย..

.....ผมเดินทางไปตามเมืองต่างๆ ที่ด้ายสีแดงของผมพาดผ่าน.

ได้พบ ได้เห็นอะไรหลายๆ อย่างที่ไม่มีทางจะได้เจอในเมืองของผม

ใจนึงก็คิดว่าเป็นการเรียนรู้ที่ดี..

แต่มันก็ไม่ใช่เป้าหมายที่แท้จริง..

เป้าหมายของผมคือ.. ปลายด้ายสีแดง...

.....และแล้วผมก็ได้เพื่อนร่วมเดินทาง..

เมื่อวันนึงผมพบกันผู้หญิงที่ตามหาปลายอีกด้านนึงของด้ายแดงเหมือนกัน..

แต่เธอคงไม่ใช่ปลายด้ายแดงของผมหรอก..

เพราะด้ายแดงของผมยังไปอีกไกล...

.....เราพบกันโดยไม่ได้ตั้งใจ

และก็ไม่ได้เป็นการพบกันที่ทำให้ผมพอใจมากนัก..

บอกตรงๆ เธอไม่ใช่ผู้หญิงในสเปคของผมเลย..

แถมเราทะเลาะกันตั้งแต่เจอกันครั้งแรก

แต่เราก็ร่วมเดินทางด้วยกัน

เพราะด้ายสีแดงของเธอกับของผมมันไปทางเดียวกันน่ะสิ.
.....ก็ยังดีนะ ที่ผมไม่ได้เดินทางคนเดียว

อย่างน้อยก็มีเพื่อนร่วมทาง

ที่เห็นและตามหาปลายอีกข้างนึงของด้ายแดงเหมือนกัน..

....การเดินทางร่วมกันของเราทำให้

ผมเห็นตัวจริงของผู้หญิงคนนี้มากขึ้น..

เป็นตัวจริงที่น่าเคารพ น่าให้เกียรติในฐานะผู้หญิงคนนึง..

จะว่าไปเธอก็นิสัยดีนะ

ตอนที่ทะเลาะกันครั้งแรกคงเป็นการเข้าใจผิดซะมากกว่า

ความรู้สึกของผมที่มีต่อเธอเริ่มดีมากขึ้นเรื่อยๆ..

มีอยู่ครั้งนึงที่ผมคิดว่าถ้าปลายด้ายแดงอีกข้างนึงของผม

ไปหยุดอยู่ที่นิ้วก้อยของเธอก็คงจะดี..

มันก็ไม่แน่นะ..

ถ้าเป็นจริงผมก็คงมีความสุข.. แต่ถ้าไม่ใช่ ..

ผู้หญิงคนนั้นคงเป็นผู้หญิงที่วิเศษกว่าเธอคนนี้แน่ๆ ..

ยิ่งผมได้รู้ว่าเพื่อนร่วมเดินทางของผมเป็นผู้หญิงที่วิเศษเพียงใด

ผมก็ยิ่งอยากให้ผมเจอปลายด้ายแดงของผมไวๆ ..

ผู้หญิงที่ดีกว่าผู้หญิงคนนี้

ผู้หญิงที่เป็นเนื้อคู่ของผมจะเป็นยังไงน๊า..

.....นานขนาดไหนก็ไม่รู้ที่เราร่วมเดินทางด้วยกัน..

ผมยอมรับว่าเธอเป็นเพื่อนร่วมเดินทางที่ดีที่สุด..

เราช่วยเหลือกันมาตลอด..

แต่มันก็คงจะสิ้นสุดแล้วล่ะ.. เพราะด้ายแดงของผมกับเธอ มันแยกกัน..

ตรงทางแยกพอดี..

ทางแยกนี้มันแยกไปสู่เมืองสองเมือง ..

ด้ายของผมแยกไปทางขวา..

มุ่งสู่เมืองบนยอดเขา

ซึ่งผมเชื่อว่าคงเป็นปลายด้ายของผมแล้วล่ะ ..

เพราะเมืองนี้อยู่ยอดเขาพอดี..

ส่วนของเธอแยกออกไปที่เมืองข้างล่าง..

.....เรายืนคุยกันตรงทางแยกซักพักนึง

เพื่อกล่าวคำอำลาและแสดงความยินดีซึ่งกันและกัน

เราจะได้เจอจุดหมายของเราซักที..

ข้อตกลงสุดท้ายของเราก่อนจะแยกจากกันคือ

เราจะกลับมาเจอกันที่ตรงทางแยกนี้

ไม่ว่าจะเจอ หรือไม่เจอปลายด้ายแดงก็ตาม..

เราตกลงกันตามนี้..

แล้วเราก็แยกทางกัน....

.....ผมรู้สึกแปลกๆ ที่ต้องกลับมาเดินทางคนเดียว

ทำให้ผมไม่ดีใจมากนักที่รู้ว่า

ปลายด้ายของผมจะไปสุดตรงที่เมืองตรงยอดเขา

ผมเดินแยกจากเธอไปช้าๆ.. ในหัวมีแต่เรื่องต่างๆ

ที่เกิดขึ้นตอนที่เราเดินทางด้วยกัน..

ความประทับใจต่างๆ

ที่เกิดขึ้นตลอดการเดินทาง.. ความรู้สึกดีๆ

ที่เรามีให้กัน.......และแล้วผมก็หยุดเดิน ..

หยุดห่างจากทางแยกไม่ไกลเท่าไหร่..

แล้วผมก็วิ่งกลับไปยังทางแยกนั้นอีกครั้ง..

ไม่มีเหตุผลที่ผมทำแบบนี้เลย..

แต่ก็ทำ.. ผมกลับไปถึงทางแยกนั้นอีกครั้ง..

ซึ่งเธอก็นั่งอยู่ที่นี่อยู่ก่อนแล้ว..

.....เรานั่งคุยกันซักพัก..

ผมบอกเธอไปว่าผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมผมถึงกลับมา..

ส่วนเธอ.. เธอบอกว่าเธอกลัว..

กลัวว่าจะไม่มีใครตรงปลายด้ายแดงของเธอ

แล้วเธอก็ร้องไห้..

เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นเธอร้องไห้..

.....สิ่งที่ผมภูมิใจมากกว่าตัดสินใจการออกเดินทางตามหาคู่ชีวิตของผม

..คือการตัดสินใจครั้งนี้แหละ..

ผมเช็ดน้ำตาให้เธอ .. ตัดด้ายแดงของผม และเธอออก

แล้วผูกเข้าด้วยกัน...

ผมไม่รู้หรอกว่าเธอจะโกรธผมรึเปล่าที่ผมทำแบบนี้..

อยากจะถามเธออยู่หรอก

แต่เธอก็ร้องไห้ไม่หยุด.. และกำลังกอดผมอยู่...

สนับสนุนข้อคิดนานาสาระโดย: