ยิ่งกว่าน้ำใจ

ขณะที่ฉันกำลังยืนรอรถประจำทางอยู่คนเดียว

รถประจำทางคันหนึ่งวิ่งเข้ามาจอดตรงป้ายที่ดิฉันยืนอยู่
หญิงชราคนหนึ่งค่อยๆ ตะเกียกตะกายลงจากรถแล้วเดินตรงมาทางที่
ดิฉันยืนอยู่อย่างเชื่องช้า .

แม่หนู . รถประจำทางคันต่อไป จะมาถึงเมื่อไหร่จ๊ะ ? ..
หญิงชราผู้นั้นถามดิฉัน ดิฉันจึงถามแกว่า

แล้วคุณยายจะไปรถสายไหนล่ะคะ

พอแกบอกดิฉันก็อุทานเสียงดังลั่น

อ้าว .. ก็คุณยายเพิ่งลงมาจากรถคันนั้นเมื่อกี้นี่เองนี่คะ

เอ้อ .. หญิงชราตอบตะกุกตะกักอย่างอายๆ
คือว่า ...บนรถคันเมื่อกี้นี้
มีชายหนุ่มพิการคนหนึ่งขึ้นมา แต่ไม่มีใครลุกให้เขานั่งเลย
ยายรู้ว่า ถ้าคนแก่ๆ อย่างยายลุกให้เขานั่ง เขาคงจะอายแน่ๆ
ยายเลยทำเป็นว่าจะลงเสียที่นี่
พอยายกดกริ่งให้รถจอด

เขาก็เดินมานั่งตรงที่ยายได้โดยไม่ต้องอึดอัดใจ
ส่วนยายก็ เอ้อ รถประจำทางมันมีเสมอไม่ใช่หรือจ๊ะ แม่หนู .