อย่าไล่ให้จนตรอก

สุนัขจนตรอกเมื่อถึงทางตัน คติประจำใจคือ “ ตายเป็นตาย ”

ไม้ล้มข้ามได้ คนล้มอย่าข้าม เพราะสักวันที่เขาลุกขึ้นได้ อะไรจะเกิดก็ย่อมเกิด

“ อย่าไล่ให้จนตรอก  ” นักเลย ทุกคนมีศักดิ์ศรี มีความหยิ่งในตัวเอง แม้บางคนจะไม่มีอะไรให้หยิ่งเลยก็ตาม

“ อภัย ” กำลังขาดแคลน จิตวิญญาณคนเต็มไปด้วยความพยาบาท จึงยากนักที่จะอ่อนโยนแก่ฝ่ายตรงข้าม แกร้ายกับฉัน หากฉันมีโอกาส ฉันจะต้องคิดบัญชีแน่นอน

“ อย่าไล่ให้จนตรอก  ” เราล้ม เราก็คงไม่อยากให้ใครมาย่ำ คนเราทำสิ่งใดก็ต้องระวังกฎแห่งกรรมเช่นเดียวกัน

ขอทางออกบ้างเถิด อย่ารุกขยี้ต้อนเข้ามุมจนไม่มีทางออก

ผิดแล้วก็ต้องให้อภัย ไม่เป็นไร ลืมเสียเถิด

แต่ถึงทีของเรา ก็ใช่จะต้องให้ดาบนั้นคืนสนอง

เราไม่ใช่ผู้กำหนดกฎแห่งกรรมนะ ระวังเถอะ เผลอนิดเดียวจะกลายเป็นผู้ร่วมชะตากรรมกับเขา

เลิกเถอะ หากจะทำอะไรเพียงแค่สะใจเพราะผลที่ตามมาอาจเป็นความเสียหายอย่างใหญ่หลวง

โลกนี้มีแรงกดดันมากพอแล้ว อย่าได้เพิ่มแรงกดดันให้มากกว่านี้อีกเลย

นั่งลง สำรวจตน ทั้งที่บ้าน ที่ทำงาน

เราได้บีบคั้นใครมากเกินไปหรือไม่

เราได้เยาะเย้ยถากถางอย่างเอร็ดอร่อยไปแล้วกี่คน?

เราได้ใช้อำนาจบาตรใหญ่ไปแล้วกี่ราย?

เราได้ประจานเขาด้วยความสมน้ำหน้าไปแล้วกี่ครั้ง?

เราได้ไล่ให้จนตรอก ไม่มีทางออกกี่มากน้อย?

เจาะช่องสักหน่อย ผ่อนคลายความกดดัน

โลกรื่นรมย์ก็เพราะความมีน้ำใจ ไม่ถือสาต่างหาก

ให้เกียรติ ให้โอกาสเขาบ้าง

กรรมชั่วที่ใช้ความชั่วตอบโต้มันไม่หมดสิ้นหรอก ยังคงเป็นสังสารวัฏวนเวียนเป็นกงกรรมกงเกวียน เกิดซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ตัดวัฏฏะนั้นเสีย อย่ามัวหลงบ้าอำนาจ อย่างน้อยลองมาเริ่มเป็นคนใจดีกันบ้าง

ด้วยการให้เกียรติ ให้อภัย และให้โอกาสเขาบ้าง

เอานะ ลองฝึกดู  “ อย่าไล่ใครให้จนตรอก  ”

(สงบสุขเก็บมาฝากค่ะ ขอให้ทุกคนมีสันติสุขภายในค่ะ)
(จากหนังสือ : ธรรมะเตือนตน โดย .....สุวลี)