ผู้หญิงชุดดำ

"เก่ง" เล่าประสบการณ์ขนหัวลุกจากบ้านร้าง

แมวของผมหายไป 3 วันแล้วครับ ผมเป็นห่วงมันมาก พอกลับจากมหาวิทยาลัยตอนเย็น ผมจะเดินตามหามันและถามคนในซอยว่ามีใครเห็นบ้าง...ในที่สุดก็มีคนเห็นมันจริงๆ เขาบอกว่ามันนอนอยู่บนหลังคาบ้านร้างที่อยู่ถัดจากบ้านผมไป 3 หลัง ผมดีใจมากที่สุดเลย

ตอนนั้นกำลังจะพลบค่ำ ผมต้องไปรับมันกลับแล้วละครับ

บ้านหลังนั้นมีรูปทรงแปลกๆ มันคงเคยเป็นบ้านสองชั้นมาก่อน แล้วเจ้าของก็ต่อเติมห้องข้างล่างออกมา ส่วนที่ต่อนั้นเป็นบ้านชั้นเดียว หลังคาลาดเอียงจากใต้หน้าต่างชั้นบนของตัวตึกเดิม ผมไม่รู้ว่าร้างมานานเท่าไหร่เพราะเมื่อ 2-3 ปีก่อนก็ยังเคยเห็นคนมาอาศัยอยู่นี่ครับ แต่ตอนนี้มันรกร้างว่างเปล่า...ดูแล้ววังเวงน่ากลัวเอาการ

ปกติผมไม่เดินผ่านบ้านนั้นหรอก เพราะผมอยู่ใกล้ๆ ปากซอย แต่พอรู้ว่าแมวอยู่ที่นั่นผมก็ไม่คิดอะไรมาก รีบชวนน้องสาวให้ออกไปรับแมวด้วยกัน

น้องผมชื่อกุ๊กไก่ ส่วน "น้องส้ม" คือแมวที่หายไป...เจ้าหล่อนเป็นสาววัยกำดัดตัวอวบอ้วนน่ากอด มันเป็นสีเหลืองส้มสมชื่อ หน้าแป้น จมูกสีชมพู นัยน์ตาสีเขียวสวยมาก

ใจผมอยู่ที่แมวจึงไม่ได้คิดกลัวอะไร ขณะที่ดันประตูรั้วบ้านนั้นเข้าไปอย่างง่ายดาย แล้วบุกพงหญ้าที่สูงแค่เข่าเข้าไปถึงชายคาบ้าน

"ส้ม...ส้มเอ๊ย!" ผมร้องเรียก กุ๊กไก่ก็ช่วยเรียกกับผมแล้วเธอก็เขย่งตัวขึ้น ยกมือชี้อย่างดีใจ "นั่นไงพี่เก่ง! เจ้าส้มนอนอยู่ตรงโน้น มันผงกหัวขึ้นมองเราแล้ว...มานี่มา ส้มเอ๊ย!เหมียวๆๆ"

เรียกเท่าไหร่มันก็ไม่มา นอนตะแคงแกว่งหางช้าๆ ท่าทางเป็นคุณนายเชียว

ไม่ได้การละ ตะวันตกดินแล้ว! แสงอาทิตย์ก็สลัวลงทุกทีๆ ผมบอกกุ๊กไก่ว่าเห็นทีจะต้องปีนขึ้นไปอุ้มมันลง ซึ่งจะทำอย่างนั้นได้ก็ต้องกลับไปแบกกระไดมาจากบ้าน

เราเดินกลับบ้านแล้วแบกกระไดกลับมาอีกครั้ง...

ความมืดสลัวจนมองอะไรเกือบไม่เห็นแล้ว แต่ผมก็ไม่ลืมหยิบไฟฉายมาด้วย พอมาถึงก็พาดกระไดชายคา แล้วให้กุ๊กไก่ยึดไว้ให้แน่น ส่วนผมก็ปีนบันไดขึ้นไป...แหม! นึกแล้วก็เสียวครับ เพราะมองดูกระเบื้องหลังคาค่อนข้างเก่าและกรอบ ผมฉายไฟพลางเดินไปตามแนวที่มีตัวนอต...

น้องส้มลุกขึ้นอย่างเชื่องช้าเหมือนขี้เกียจ แล้วมันก็นวยนาดไปทางใต้หน้าต่างของตัวบ้านชั้น

บน...ตอนนั้นเองที่ผมเห็นผู้หญิงคนนั้น!

ผู้หญิงแต่งชุดกระโปรงดำ เธอนั่งยองๆ อยู่ตรงใกล้หน้าต่าง เล่นเอาผมเกือบตกหลังคาแน่ะ! ไฟฉายหลุดจากมือกลิ้งลงไป ทำให้ทุกอย่างดูเหมือนเงาดำๆ ไปหมด...เสียงกุ๊กไก่ร้องอุทานเมื่อไฟฉายตกปุ๊ลงใกล้ๆ หัวเธอ

ผมยืนตัวชาดิก ไม่รู้ว่าสิ่งที่ผมเห็นคืออะไรกันแน่?

ผู้หญิงคนนั้นลุกขึ้นยืน ท่าทางเธอยืนหลังโค้งคล้ายคนไม่สบาย เธอจ้องมองมาทางผมแล้วเดินไปที่หน้าต่าง ใช้มือยึดขอบหน้าต่างนั้นพลางกระโดดแผล็วหายเข้าไปในบ้าน...ผมเย็นวาบไปทั้งตัว....เธอไม่ใช่คนแน่ๆ! คนเรามีท่ากระโดดเบาหวิวเหมือนกระดาษยังงั้นไม่ได้หรอกครับ

ผู้หญิงที่ผมมั่นใจว่าไม่ใช่คนนั้นหายเข้าไปในความมืดมิด...แล้วน้องส้มก็เดินช้าๆ มาหาผม มันยอมให้อุ้มโดยดี รู้สึกตัวมันหนักๆ แต่ดูระโหยโรยแรง...แน่ละ! ไม่ได้กินเข้าปลาอาหารมาตั้ง 3 วันแล้วนี่นา หรือจะจับหนูกินก็ไม่รู้?

ผมหันกลับ ร้องเรียกกุ๊กไก่ว่าให้ยึดกระไดไว้ให้ดี ผมจะลงละนะ!

พอถึงพื้น กุ๊กไก่ดีใจรับเอาน้องส้มไปอุ้ม ส่วนผมรีบแบกบันไดกลับออกมาโดยเสียวสันหลังวาบๆ ความรู้สึกบอกว่ามีสายตาจ้องเขม็งมาจากหน้าต่างที่มืดสนิทนั้น

"ตะกี้เห็นอะไรมั้ย?" ผมถามกุ๊กไก่เมื่อเดินออกมาพ้นบ้านร้าง เธอทำตาโต ย้อนถามว่าพี่เก่งเจอผีเหรอ? ผมพยักหน้าแล้วเล่าสิ่งที่พบเจอให้น้องฟัง กุ๊กไก่กลัวจนขนลุก เธอถามย้ำว่าผมไม่ได้ตาฝาดแน่นะ?

ผมยืนยันเลยครับว่าเห็นจริงๆ กลัวจนสติแทบวูบไปเลย...

ทุกวันนี้ผมยังจำภาพนั้นได้ติดตา...ผู้หญิงรูปร่างบอบบางตัวเล็กๆ สวมชุดดำ ผมบ๊อบแค่คอ เห็นหน้าเธอไม่ชัดก็จริง แต่รู้ว่าน่ากลัวเหลือเกิน!

ต่อมา ผมฝันร้ายถึงเธอผู้นั้นอีกหลายคืน แม่บอกว่าเธออาจจะเป็นผีที่อยู่บ้านนั้น และให้ผมทำบุญอุทิศส่วนกุศลให้...

บอกตรงๆ ว่าผมกลัวเธอมากเลยครับ ขนาดจะเข้านอนยังเหงื่อตก...กลัวว่าจะฝันเห็นเธออีก! แต่พอทำบุญใส่บาตรให้เธอแล้วก็สบายใจขึ้น ต่อจากนั้นผมก็ไม่เคยฝันเห็นเธออีกเลย...นึกถึงแล้วขนหัวลุกครับ!