หลังพบกับคราบน้ำตา..ทำให้เราพบกับมิตรภาพ

ในวันที่ฉันร้องไห้ ฉันพร่ำโทษตัวเอง
ทำไมถึงเป็นคนอ่อนแอ
ทำไมต้องยอมแพ้กับคำพูดของคนอื่น
ทำไมต้องเก็บคำพูดคนเลว ๆ คนนั้นมาใส่ใจ
ทำไมถึงได้กล้าร้องไห้ต่อหน้าใคร ๆ เค้าขนาดนั้น
ทำไมต้องทำตัวเหมือนเด็กไม่รู้จักโต
ทำไมต้องมานั่งโมโหตัวเอง
ทำไมฉันไม่เถียงเค้าไป
ทำไมต้องยอมแพ้คนอย่างมัน ...

 แพ้เค้าแล้วต้องมานั่งร้องไห้ ..เฝ้าแต่โทษและโมโหตัวเอง
 คิดแล้วก็เอาแต่เจ็บใจ

เล่าให้ใคร ๆ ฟังก็เอาแต่ร้องไห้
ทำไม ทำไม ทำไม ทำไมต้องเสียใจ .. 
 และทำไมต้องร้องไห้

ร้องไห้เพราะฉันแพ้ไง...
ฉันไม่อยากเป็นคนขี้แพ้ .. ฉันไม่อยากเป็นคนอ่อนแอ ... 

แต่พอกลับมาคิดอีกที ..
การเสียใจและพ่ายแพ้ครั้งนั้น...กลับได้รับและรู้สิ่งดี ๆ กลับมา มากมาย

ฉันได้รับรู้ว่า ใครบ้างที่เป็นห่วงฉัน...

ฉันได้รับรู้ว่า วันที่ฉันต้องเสียใจ...ใครที่มาปลอบใจฉัน
ฉันได้รับรู้ว่า ขณะที่น้ำตากำลังพร่างพรู แบบไม่รู้ว่ามันจะหยุดได้เมื่อไหร่ ..
กลับมีใครคนนึงที่ทำให้น้ำตานั้นแห้งลงได้ ... และไม่ไหลต่ออีกเลยเพราะเรื่องนี้

ฉันได้รับข้อความที่มีความหมายดี ๆ พร้อมกับมืออุ่น ๆ ที่สัมผัสฉัน

..ขณะนี้น้ำตามันกำลังจะล้นออกมาจากตา....
ได้รับรู้ว่า คนที่เราคิดว่าเค้าจะปกป้องเราได้ ... 
เค้าไม่ต้องการที่จะปกป้องเราเลย?

ต้องขอบคุณคำพูดแย่ ๆ ในวันนั้น
ที่ทำฉันได้รับมิตรภาพดี  ๆ จากใครหลาย ๆ คนมากมาย...

ขอบคุณ สำหรับ หลาย ๆ คน..ที่เป็นกำลังใจ..
ขอบคุณ สำหรับ คำพูดที่คอยปลอบใจฉัน
ขอบคุณ สำหรับ มืออุ่น ๆ ที่สัมผัสกัน
ขอบคุณ ที่ทำให้วันนั้นเป็นวันที่แสนดี
ขอบคุณ สำหรับ ข้อความที่ดีและมีความหมาย..ที่เคยเป็นกำลังใจให้ฉันคนนี้
ขอบคุณ สำหรับทุกสิ่งที่ดี  ๆ
ขอบคุณ คนดีที่เป็นกำลังใจ
และ ขอบคุณที่ทำให้ฉันหยุดร้องไห้....นะคนดี
ขอบอบคุณทุกคนจริง  ๆ จากใจ.........

กับวันนี้ เราจะสู้ต่อไป ไม่ว่าหนทางข้างหน้าจะ เจออะไร
จะท้อไปทำไม จะถอย มาสักก้าวจะเป็นไรไป
จะเดินไปทีละขั้น เพื่อให้จุดหมายที่ฝันนั้น..เป็นจริง.