ขำขัน : ตายละวา.

         บุญลอย นั่งมองแก้วเหล้าของเขาอย่างเหม่อลอย อย่างน้อยครึ่งชั่วโมงผ่านไป สมโชค..หนุ่มใหญ่ขี้เล่น อารมณ์ดีั   สังเกตเห็นพฤติกรรมของเขาโดยตลอด จึงเดินเข้าไปหาบุญลอย    แล้วฉวยแก้วเหล้าของเขาที่วางอยู่นั้น ขึ้นดื่มรวดเดียวหมดแก้ว บุญลอยตกใจร้องไห้ฟูมฟาย
 
บุญลอย   :    อ้าว ..   ทำไมเป็นอย่างนี้ล่ะพี่
สมโชค    :    เฮ้ย !   พี่ล้อเล่นเฉยๆน่า  เรื่องจิ๊บจ๊อยแค่นี้  ถึงกับร้องไห้เป็นเด็กไปได้
                   โธ่เอ๋ย..ไม่เท่าไหร่หรอก เดี๋ยวพี่ซื้อคืนให้สองแก้วเลย.. เอ้า!
 
บุญลอย   :    เปล่า มันไม่ใช่อย่างงั้น
 
สมโชค    :    อ้าว ! แล้วมันเรื่องอะไรกันล่ะ
 
บุญลอย   :    มันเป็นเรื่องเศร้า และโชคร้ายซ้ำซากของผม
 
สมโชค    :    ไหนเล่าไปซิ..  ช่วยกันได้ จะได้ช่วยกัน

บุญลอย    :    คือว่า วันนี้มันเป็นวันแห่งความโชคร้ายของผม ผมตื่นนอนสาย
                    เลยไปประชุมนัดสำคัญไม่ทัน ทำให้เจ้านายโกรธมากถึงกับไล่ผมออกจากงานทันที
                    ผมจะกลับบ้านแต่พบว่า รถของผมที่จอดอยู่ในที่จอดรถหายไปอีก
                    ผมจึงนั่งแท็กซี่ไปแจ้งความ แต่ดันลืมกระเป๋าสตางค์ไว้บนรถแท็กซี่อีก
                    พอกลับมาถึงบ้าน ปรากฏว่าบ้านผมถูกไฟไหม้เป็นเถ้าถ่านไปหมด
                    ผมไม่เหลืออะไรเลย  ผมไม่รู้ว่า จะมีชีวิตอยู่ต่อไปทำไม 
                    ผมจึงมาที่ร้านเหล้านี่  สั่งเหล้ามาแก้วนึง..................
                    แล้ว.............แล้ว..  ผมก็ผสมยาพิษเข้าไป เตรียมจะดื่มเพื่อฆ่าตัวตาย
                    แต่ผมเกิดรู้สึกหวั่นไหว..   พอดีพี่เดินเข้ามา ยกแก้วนั้นขึ้นดื่มจนหมดเลย

สมโชค      :    จ๊ากกกกกกกกกก!!!!!!!!!