ขำขัน : เรื่องกล้วยๆ

     บุญเผ่ากับบุญสง่า หนุ่มหูหนวกทั้งสองคนชอบมานั่งคุยในสวนสาธารณะของหมู่บ้านเป็นประจำ เขาทั้งสองใช้ภาษามือในการสื่อสารเรื่องชีวิตประจำวัน เรื่องสัพเพเหระอย่างออกรสชาติ

บุญเผ่า : เมื่อคืนผมไปเที่ยวดื่มเหล้าจนเพลินไปหน่อย พอเงยหน้าขึ้นดูนาฬิกาเห็นเป็นเวลาเที่ยงคืน ผมตกใจแทบแย่ คุณก็รู้อยู่แล้วว่าเมียผมดุมาก

บุญสง่า : แล้วคุณทำไง ?

บุญเผ่า : ผมเหรอ ผมใช้วิชาตีนแมวย่องเข้าบ้าน ผมรู้ว่าเมียผมเข้านอนแล้วจึงได้ค่อยๆคลานขึ้นเตียงอย่างเงียบเชียบที่สุด จนเมียผมไม่รู้สึกตัวเลย ผมหัวถึงหมอนรีบหลับทันที

บุญสง่า : คุณนี้ยอดเยี่ยมมากเลย ส่วนผมน่ะโชคร้ายนิดหน่อย คือว่า...เมื่อสองคืนก่อนผมก็ไปเที่ยวดื่มเหล้าจนเพลินไปเหมือนกัน แต่ผมกลับถึงบ้านตอนตีสอง แย่จริงๆเมียผมนั่งตาถมึงทึงอยู่บนเตียง เขาใช้ภาษามือถามผมว่าไปไหนมา ผมตอบว่าไปดื่มเหล้าที่บาร์บุญขจร

บุญเผ่า : แล้วเธอว่าเชื่อคุณหรือเปล่าล่ะ ?

บุญสง่า : เชื่อสิ แต่ว่าเธอก็ยังตั้งหน้าตั้งตาด่าผมอย่างสาดเสียเทเสียอยู่ดี ผมรำคาญมาก ผมบอกให้เขาหยุดเสียทีเพราะมันดึกมากแล้ว บอกอย่างไรเธอก็ไม่ยอมหยุดจนผมเหนื่อยใจ 

บุญเผ่า : โธ่เอ๊ย....ของกล้วยๆ

บุญสง่า : กล้วยอย่างไรไหนบอกซิ

บุญเผ่า : คุณดับไฟเสียก็สิ้นเรื่อง การสนทนาก็จะจบไปเอง