ความเงียบ..คือเสียงอย่างหนึ่ง ที่มนุษย์ไม่เคยหยุดฟัง

ความเงียบ... เสียงที่ไม่ค่อยจะได้ยินบ่อยซักเท่าไหร่ในชีวิตคนเรา

ในวันหนึ่ง ๆ เราสดับรับฟังเสียงหลากหลาย ปะปนกัน...
มีทั้งเสียงที่อยากได้ยิน และเสียงที่ไม่อยากจะได้ยินมัน..
แต่ในช่องว่างระหว่างกัน .. ความเงียบส่งเสียงเรียกหาอย่างไร้คนฟัง..

เวลามีความสุข ทุกสรรพเสียง ดูสดใสเริงร่า ดังบทเพลงขับขาน
เวลาจมอยู่กับความทุกข์ เสียงร่ำไห้ ดังกึกก้องในอก พร้อมระเบิดออก
แล้วเวลาใดเล่า จึงจะเป็นเวลา แห่งความสงบงันของหัวใจ
จนความเงียบ คืบคลานเข้ามา ให้ได้ยิน และเรียนรู้มัน...

เงียบ กับ เหงา หากนำมาวางต่อกัน ก็จะกลายเป็นเงียบเหงา
แต่ความเหงา บังเกิดได้ แม้ในยาม รอบกายมีเสียงอึกทึกครึกโครม
จึงบ่อยครั้งที่ผู้คน มัวหมกมุ่นกับความเหงา จนลืมฟังเสียงบางอย่าง..ในความเงียบ
เสียงที่หากเราตัดทุกสิ่งออกไป มันจะเป็นเสียงที่ชัดเจน และซื่อสัตย์กับเราที่สุด

เสียงแห่งความเงียบ คือ เสียงของหัวใจและสัญชาตญาณ ที่นับวันจะสูญหาย
เราฟังเสียงคนอื่นมากเกินไป จนละเลยหัวใจของตัวเอง..
วัฒนธรรมของสังคม ปอกลอกสัญชาตญาณ จนไม่เหลือความเป็นตัวตน
หลายคนที่ไม่เข้าใจ จึงมัวแต่คอย เฝ้าฟังแต่เพียงเสียงที่..อยากได้ยิน..