สุขใจแม้ไม่มีใครรู้จัก

ธมลวรรณ พาลูกสาววัย 9 ขวบ ไปเที่ยวห้างสรรพสินค้า วันนั้นเธอซื้อของมามากมาย หิ้วถุงพะรุงพะรัง ก่อนจะขึ้นรถไฟฟ้ากลับบ้าน เธอจึงฝากกระเป๋าสะพายให้ลูกถือ พอลงจากรถไฟฟ้าเธอมองไปที่ไหล่ของลูกสาว ไม่เห็นกระเป๋าสะพายก็ใจหายวาบ ถามลูกสาวจึงได้ความว่าเด็กน้อยวางไว้ข้างหลังเก้าอี้ตอนนั่งรถไฟฟ้า ด้วยความโมโหเธอจึงตีลูกสาวไป 1 ทีจนเด็กน้อยร้องไห้

ในกระเป๋านั้นมีเงินประมาณ 26,000 บาท สร้อยคอ 1 บาท และบัตรเครดิต 5 ใบ พร้อมกับเอกสารสำคัญมากมาย รวมทั้งสมุดบัญชีเงินฝากด้วย

เธออดเสียดายไม่ได้ที่สูญเงินและของสำคัญไปเป็นจำนวนมาก จิตใจหม่นหมองอยู่หลายวัน ส่วนลูกสาวก็ไม่กล้าเข้าหน้าแม่เพราะกลัวถูกดุ เธอนึกเสียใจที่ตีเด็ก เพราะเป็นความผิดของตัวเอง แต่ตอนนั้นทั้งโกรธทั้งพาล

หนึ่งสัปดาห์ต่อมาเธอก็ได้รับพัสดุไปรษณีย์ เปิดดูจึงพบว่าเป็นกระเป๋าสะพายที่หายไป ของอยู่ครบหมด ขาดแต่เงิน 26,000 บาท ในกล่องนั้นมีข้อความสั้นๆ บอกว่าจะโอนเข้าบัญชีให้ ลงท้ายว่า ? จากผู้ที่หวังดี ?

อีกสองวันถัดมา เมื่อเธอไปเช็คที่ธนาคารก็ปรากฏว่ามีเงินโอนเข้ามา 26,000 บาท แต่เป็นการโอนลอย ไม่มีชื่อคนส่ง เธอดีใจจนน้ำตาไหล ส่วนลูกสาวก็เลิกหลบหน้าอีกต่อไป

ธมลวรรณ ไม่ได้น้ำตาไหลเพราะดีใจที่ได้เงินคืนกลับมาเท่านั้น แต่ยังน้ำตาไหลเพราะปลาบปลื้มในน้ำใจของ ? ผู้ที่หวังดี ? แม้บุคคลนิรนามผู้นั้นจะไม่ได้เห็นน้ำตาและความปลาบปลื้มของ ธมลวรรณ แต่เขาหรือเธอย่อมรู้ดีว่าเจ้าของกระเป๋าสะพายต้องดีใจอย่างแน่นอนที่ได้ของกลับมา และนั้นแหละคือรางวัลที่เขาหรือเธอได้รับ คือ ความสุขจากการได้ช่วยเหลือผู้อื่น ซึ่งไม่เคยรู้จักหรือเห็นหน้าค่าตามาก่อน

ชื่อเสียงหน้าตาของบุคคลนิรนามผู้นั้นจะเป็นที่รู้จักหรือหรือไม่ สำหรับเขา (หรือเธอ) แล้ว นั้นไม่สำคัญเท่ากับการได้ช่วยเหลือเพื่อร่วมสังคมให้หายทุกข์

ใช่หรือไม่ว่าถ้าโลกนี้งดงามและน่าอยู่ นั่นก็เพราะบุคคลนิรนามทั้งหลายซึ่งทำความดีโดยไม่หวังตอบแทน และไม่ประสงค์แม้แต่จะเป็นที่รู้จัก ขอเราได้อย่าลังเลใจที่จะทำความดีแม้ไม่มีคนรับรู้

ทุ่งหญ้าและป่าใหญ่งดงามได้ก็เพราะดอกไม้นานาพรรณ ที่พร้อมจะบานสพรั่งโดยไม่สนใจว่าจะมีคนมาชื่นชมหรือไม่ แผ่นดินนี้จะงดงามเพียงไรหากความดีในจิตใจของทุกคนพร้อมจะเปล่งประกายให้ปรากฏ แม้ว่าจะไม่มีคนเห็นก็ตาม

สนับสนุนข้อคิดนานาสาระโดย:
พระไพศาล วิสาโล
จากหนังสือ : เมื่อดอกไม้บานสะพรั่งทั้งแผ่นดิน