.....เรื่องของฉันมันเกิดขึ้นด้วยเหตุบังเอิญหรืออย่างไรก็สุดจะเดาได้
หลายคนบอกว่าเป็นเพราะบุพเพสันนิวาต
แต่ฉันว่ามันคือบุพเพอาละวาดมากกว่า
บ้านของฉันกับที่ทำงานของเขาอยู่ห่างกันไม่เกิน 800 เมตร
12 ปีที่ผ่านมา ตัวฉันไม่เคยอยู่ในสายตาของเขาเลยสักครั้ง
เขาไม่เคยรู้จักฉัน ไม่เคยเห็นฉัน ไม่เคยแม้แต่จะได้ยินชื่อฉัน
ตรงกันข้าม.....
ฉันรู้จักเขา เคยเห็นเขา แต่ไม่รู้จักชื่อเขา
เส้นทางของเราไม่น่าที่จะมาบรรจบกันได้เลย
มันเฉี่ยวไป เฉี่ยวมา แล้วก็ผ่านไป
แต่ไม่รู้ด้วยอะไรทำให้วงโคจรของเราที่มันเคยเป็นแค่เส้นเฉี่ยว ดันมาคาบเกี่ยวกัน
ในเว็บบล็อคสาธารณะเว็บหนึ่ง
คำแรกที่เขาทักฉันก็คือ "คุณน่ารักจัง"
มันเป็นอะไรที่พื้น ๆ มาก ซึ่งไม่น่าจะมีเหตุผลอะไรที่จะทำให้เราสามารถต่อยอดความสัมพันธ์อะไรไปได้อีก
แต่มันก็มี
ฉันทักทายเขาในฐานะคนผ่านไปผ่านมาทั่วไป
แต่มันไม่ใช่แค่นั้น
ต่างคน ต่างไม่รู้ว่าอีกคนคือใคร
คุยไปคุยมา.....
ดันเป็นคนบ้านเดียวกัน
คุยมาคุยไป.....
ดันอยู่หมู่บ้านเดียวกัน
และสุดท้ายก็.....
คุย คุย คุย คุย
พระเจ้าจอร์จ
เขาคนนั้นนั่นเอง
"ตานี่น่ะเอง นึกว่าใคร"
เชื่อแล้ว ว่าโลกมันกลมจริง ๆ
แล้วไงต่อ.....
ขอเบอร์สิคะ
แล้วไงต่อ.....
ให้ไปด้วยเพราะเหตุผลที่ว่า เขา อาจจะช่วยเหลือเรื่องหน้าที่การงานของเราได้
แค่นั้นจริง ๆ
ผ่านไปไม่ถึงห้านาที
ก็โทรมา
"พี่..หนูมีแฟนแล้วนะคะ"
"ไม่เป็นไร..เราเป็นพี่น้องกัน กรอบของเรามีอยู่"
หลังจากนั้น
ก็โทรมา
"พี่มีสาว ๆ เยอะขนาดนี้คนที่บ้านไม่ว่าเอาเหรอ"
"พี่คนโสด แต่ไม่ซิงเท่านั้นเอง"
และหลังจากนั้น.....
ก็โทรมา
แล้วก็โทรมา
โทรมาตลอด
ระยะหลังหนักสุด
สามเวลาหลังอาหาร
แถมด้วยห้าทุ่มถึงตีสอง
เกือบเช้าก็เคยมาแล้ว
..........
ความรู้สึก
ก็ค่อย ๆ เบ่งบาน
โลกสีน้ำเงิน ก็กลายเป็นสีชมพูอ่อนหวานทวีคูณ ๆ
หัวใจพอง ๆ แทบจะล้นทะลัก
แทบอยากจะประกาศให้ทุกสิ่งทุกอย่างในโลกได้รับรู้ว่าเรามีความสุขมากแค่ไหน
ผิดสิ
ผิดเต็ม ๆ
ก็ฉันมีแฟนแล้วนี่หว่า
แต่จะทำยังไง
ดันมีใจให้เขาไปเต็ม ๆ
และยิ่งทวีคูณ
เมื่อเราห้ามความสัมพันธ์ให้อยู่แต่ในกรอบไม่ได้
มันก็แหกกรอบออกมา
ทีนี้ยังไงล่ะ
ความหวานมันก็ไม่ได้อยู่กับเราตลอดไปหรอกนะ
หนำซ้ำ
ยังมีความจริงที่น่าตกใจซ่อนอยู่
แฟนของฉันจับได้
โทรไปหาเขา
เขาอยู่กับ "คนของเขา"
คนของเขาที่คบกันมาสองปี
ซื้อบ้านให้กัน
ไปเที่ยวด้วยกัน
ไปหากันทุกอาทิตย์
หวานชื่นกันตลอด แม้ในระยะเวลาที่เขาคุยกับฉัน
ในขณะที่เขากำลังกินข้าวกับฉัน
เขาก็คุยโทรศัพท์กันหวานชื่นกับคนของเขา
โง่จริง ๆ ฉัน
ไม่ได้มีความฉลาดหรือเฉลียวใจอะไรเลย
บอกว่าเพื่อนผู้หญิง
เพื่อนบ้าอะไรจะบอกกันว่าเป็นห่วงนะแบบหวานซึ้ง
"คนของเขา" ก็โทรมาหาเราด้วย
รู้สึกเหมือนถูกสายฟ้าฟาด
ถูกตบหน้าอย่างแรง
หน้าชา
ตัวชา
กรรมไงคะ
ไม่ต้องรอถึงชาติหน้า
ทีนี้ยังไงล่ะ
สี่คนอลเวงกันอยู่พักนึงค่ะ
......
ส่วนเราก็ยังโง่อยู่อีกพักนึง
เขาพูดอะไรก็เชื่อเขาไปหมด
เชื่อแม้กระทั่งเขาบอกว่าให้ไปตายก็คงไป
ขนาดยอมสาบานกับสิ่งศักดิ์สิทธิ์ด้วยเรื่องโกหกก็เอา
จะเรียกว่าเชื่อ หรือเชื่องดีล่ะ
หน้ามืดตามัวสุด ๆ ....
สุดท้าย
คุยกันสี่คน
เรา แฟนเรา เขา คนของเขา
มีคนโกหกอยู่สองคน
มีคนถูกทำร้ายอยู่สองคนอีกเช่นกัน
............
ตาสว่าง
ทุกสิ่งกระจ่าง
คนของเขา ไม่ใช่แฟน
แต่เป็นเมีย
เมียที่กำลังจะจดทะเบียนสมรสกันอยู่แล้ว
........
ชัด
ชัด
ชัด
ชัดเจน
............................
เสียใจมาก
เสียใจที่สุด
เจ็บใจในความโง่งมของตัวเอง
...............
กระเสือกกระสนจนได้เรื่อง
..........................
ต้องขอบคุณ"แฟน" ที่ให้อภัยทุกอย่าง
ขอบคุณที่อยู่เคียงข้าง
ขอบคุณที่คอยปกป้อง
ทั้ง ๆ ที่เรามันไม่ควรค่าที่จะให้มาปกป้องเลย
...........................................................................
ขอบคุณจริง ๆ
สารภาพไว้เป็นอุทาหรณ์ให้กับคนหลายใจทุกคน
อย่าหวังว่าคุณจะได้ความจริงใจ
ในขณะที่คุณกำลังนอกใจ
เพราะผลสุดท้ายคนที่ต้องเจ็บไม่ได้มีแค่คนเดียว
ขอบคุณที่มา : fw mail
กระทู้ร้อนแรงที่สุดของวันนี้
กระทู้ล่าสุด
รูปเด่นน่าดูที่สุดของวันนี้
