กุหลาบสีแดง...

กุหลาบสีแดง...

คือ..ดอกไม้สุดโปรดของเธอ

และเธอก็ชื่อ...โรส

ซึ่งหมายถึง..กุหลาบ..ด้วย

ทุกปี..สามีของเธอ

จะส่งดอกกุหลาบผูกโบว์น่ารักให้

แม้กระทั่งปีที่เขาตายจากไป

เธอก็ยังได้รับดอกกุหลาบ

ซึ่งมาส่งที่หน้าบ้าน

การ์ดที่แนบมาเขียนไว้ว่า

"ที่รักของผม"

เหมือนกับหลาย ๆ ปี

ก่อนหน้านี้

แต่ละปีที่เขาส่งดอกกุหลาบให้เธอ

เขาจะเขียนว่า
"ปีนี้ผมรักคุณ...มากกว่าที่ผมเคยรัก..เมื่อปีก่อน

เพราะความรักของผม..เติบโดขึ้นทุกปีที่ผ่านไป"

เธอรู้ว่า

นี่คือกุหลาบช่อสุดท้ายแล้ว..

ที่เธอจะได้รับ

เธอคิดว่า..

เขาคงสั่งดอกไม้ล่วงหน้า

ก่อนถึงวันวาเลนไทน์

โดยที่เขาไม่รู้ว่า...เขาจะจากไป

เขามักจะทำอะไร..เอาไว้ล่วงหน้าเสมอ

เพื่อที่จะได้ไม่พลาด

แม้ว่าเขาจะงานยุ่งแค่ไหนก็ตาม

เธอตัดก้านกุหลาบ

แล้วจัดมันลงในแจกันสุดพิเศษ

วางไว้..ข้างภาพถ่ายใบหน้าเปื้อนยิ้มของสามี

นั่งลงบนเก้าอี้ตัวโปรดของเขา

เนิ่นนานนับชั่วโมง

จ้องมองภาพถ่ายของเขา

ที่มีดอกกุหลาบอยู่ด้านข้าง

หนึ่งปีผ่านไป...

มันยากมาก

สำหรับการที่ต้องอยู่คนเดียว

โชคชะตา..บันดาลให้เธอ

ต้องกลายเป็นคนอ้างว้าง-เปล่าเปลี่ยว

แล้วกริ่งประตูก็ดังขึ้น

เหมือนวันวาเลนไทน์ปีก่อน ๆ

เมื่อเธอเปิดประตู

ก็พบกุหลาบแดงวางอยู่ที่หน้าประตู

เธอนำมันเข้ามาในบ้าน

และรู้สึกตกใจกับสิ่งที่ได้รับ

ในที่สุด

เธอก็กดโทรศัพท์ไปที่ร้านดอกไม้

เมื่อเจ้าของร้านมารับสาย

เธอจึงถามเขาว่า

"ทำไมถึงมีคนส่งดอกไม้ให้ฉันล่ะ"

ซึ่งมันทำให้เธอรู้สึกเจ็บปวด

"ผมทราบว่า.. สามีของคุณจากคุณไปเมื่อปีที่แล้ว" เจ้าของร้านตอบ

"และผมก็รู้ว่า...คุณต้องโทรมา และอยากรู้ว่า...ใครส่งดอกไม้ไปให้คุณ"

"ดอกไม้ที่คุณได้รับวันนี้ ชำระเงินล่วงหน้าเรียบร้อยแล้วครับ สามีคุณ...เป็นคนสั่งดอกไม้
โดย เตรียมการไว้ล่วงหน้า  ผมยังมีคำสั่งซื้อดอกไม้จากเขาเก็บเอาไว้ในแฟ้มอีก ผมได้รับคำสั่งให้ส่งดอกไม้ให้คุณทุกปียังมีอีกเรื่องนะครับที่ผมคิดว่าคุณ ควรจะทราบเขาเขียนการ์ดพิเศษเอาไว้ให้คุณใบหนึ่ง เมื่อหลายปีที่แล้วและเขาต้องการให้ผมส่งการ์ดนี้แก่คุณ ในปีถัดจากปีที่เขาจากคุณไปแล้ว"

เธอกล่าวขอบคุณเจ้าของร้านดอกไม้ แล้ววางโทรศัพท์ น้ำตาไหลอาบแก้ม นิ้วของเธอสั่นระริก
ขณะเอื้อมมือไปหยิบการ์ดใบนั้น

บนการ์ดมีลายมือของเขา..ที่เขียนถึงเธอ แล้วเธอก็เริ่มอ่านมันอย่างเงียบ ๆ ในการ์ดเขียนว่า



"หวัด ดีจ้ะที่รัก ถึงตอนนี้ผมได้จากคุณไปหนึ่งปีแล้วหวังว่า..มันคงไม่ทำให้คุณรู้สึกเหนื่อย เกินไปในการต่อสู้กับปีที่ผ่านมานะ ผมรู้ว่าคุณคงรู้สึกอ้างว้างและเจ็บปวดถ้าเป็นผมก็คงรู้สึกไม่ต่างจาก คุณ  ความรักของเราสองคนทำให้ทุกสิ่งในชีวิตดูงดงามไปหมด ผมรักคุณมาก..เกินกว่าที่จะบรรยายได้คุณคือภรรยาที่สมบูรณ์แบบ คุณเป็นทั้งเพื่อนและคนรักคุณเติมชีวิตผมให้เต็ม

ผม รู้ว่ามันเพิ่งผ่านไปได้แค่ปีเดียว แต่ผมไม่อยากให้คุณตกอยู่ในความเศร้าผมอยากให้คุณมีความสุข แม้กระทั่งเวลาที่คุณหลั่งน้ำตาและนี่คือเหตุผลว่า.. ทำไมผมจะยังคงส่งดอกไม้ให้คุณ ต่อจากนี้อีกหลายปีเมื่อคุณได้รับดอกกุหลาบ ผมอยากให้คุณนึกถึงความสุขตลอดระยะเวลาที่เราได้รักกัน  ผมรักคุณเสมอและรู้ ว่ามันจะเป็นเช่นนั้นตลอดไป  แต่ที่รัก .. คุณต้องต่อสู้ต่อไปต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป ได้โปรดมองหาความสุขตลอดวันเวลาที่คุณยังมีชีวิตอยู่ ผมรู้ว่ามันไม่ง่ายหากหวังว่าคุณคงไปถึงมันได้สักวัน กุหลาบจะส่งถึงคุณทุกปี และจะหยุดส่ง

ก็ต่อเมื่อ..

คน ที่มาส่งดอกไม้เคาะประตูแล้ว ไม่มีใครมาเปิดรับเขาจะมาส่งห้าครั้งในวันนั้น เผื่อว่าคุณจะออกไปธุระข้างนอกหากครบห้าครั้งแล้ว ยังมอบดอกกุกลาบให้คุณไม่ได้ เขาจะรู้เองว่าต้องนำดอกไม้ ไปยังสถานที่ที่ผมสั่งเอาไว้ ดอกกุหลาบจะวางลงบนที่ที่เราจะได้อยู่ร่วมกันอีกครั้ง....ชั่วนิรันดร์ " ...

เชื่อเปล่าครับ น้ำตาผมตกในเลย อ่านเรื่องนี้คงจะเข้ากับชีวิตใครหลายๆ คนนะผมว่า
ที่มา http://forum.thzaa.com/viewthread.php?tid=71

ปล. เคยอ่านแล้วก็ไม่ว่ากันเน๊าะ คนที่ยังไม่ได้อ่านก็มีอีกเยอะพอควร... จะโพสต์อะไรก็พิจารณานิดนึง จบ....