เมื่อถึงเวลา...ที่ต้องไม่ท้อ

เหมือนชีวิต มันวอดวายไปหมดสิ้น

แทบด่าวดิ้น ลงสู่เหว อันเลวร้าย

อยู่อย่างคนที่ไม่ตาย ก็เหมือนตาย

ความแพ้พ่าย ยิ่งตอกย้ำ ยามอับจน

เหมือนเรือลอย คอยหาฝั่ง ยังไม่พบ

ต้องประสพ มรสุม รุมทุกหน

เสียงที่คอย เหยียดหยาม ความเป็นคน

ได้แต่ทน ได้แค่ฟัง ทั้งน้ำตา

ขอจดจำคำทุกคำ จำเอาไว้

ทุกคำเย้ย เยาะหยันให้ คนไร้ค่า

สิ่งที่ใคร ดูถูก อยู่ทุกครา

จะกลับมา หยัดยืนได้  ในสักวัน

แม้ต้องล้มสักกี่ครั้ง จะยังสู้

แม้ต้องอยู่อย่างเดียวดายในความฝัน

แม้ต้องฟังคำว่าร้ายในทุกวัน

"จะไม่ท้อ ให้ใครนั้น ได้สะใจ"