Me to You Story: เรื่องราวของเจ้าหมีสีเทาจมูกฟ้า

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว
ยังมีบ้านหลังน้อยที่เล็ก
และเก่าแก่เกินกว่าที่ใครจะนึกออกอยู่หลังหนึ่ง

บ้านหลังนี้กำลังถูกรื้อทิ้ง...

ข้าวของต่างๆที่เคยเป็นบ้านอันแสนน่ารักและอบอุ่นถูกเอามากองสุมรวมกัน
ตั้งแต่เตียงหนานุ่มที่เจ้าของบ้านเคยนอนเล่น
ไปจนถึงไม้กระดานที่เคยเป็นพื้นบ้านมาก่อน...

แม้กระทั่ง...
ไม่ว่าจะเป็นด้วยความเลินเล่อของใครก็ตาม...

เจ้าตุ๊กตาหมีสีน้ำตาลตัวน้อย
ก็ถูกทิ้งให้เดียวดายและจมอยู่ในกองข้าวของเช่นกัน...

วันนั้น...
วันที่แสนเหน็บหนาว...
บางสิ่งบางอย่าง...
เกล็ดหิมะสีขาว ก็โปรยปรายลงมาบนจมูกของเจ้าหมี...

เกล็ดแล้ว...เกร็ดเล่า...
หิมะตกลงมาอย่างไม่หยุดหย่อนและดูจะหนักขึ้นเรื่อยๆ
เจ้าหมีน้อยหนาวแทบขาดใจ...

เจ้าหมีหนาวจนจมูกของมันเปลี่ยนเป็นสีฟ้า
ขนที่เคยเป็นสีน้ำตาลงดงามก็กลับกลายเป็นสีเทา...

“ตอนนี้ชั้นไม่มีรูปร่างที่น่าดูอีกต่อไป คงไม่มีใครอีกแล้วในโลกนี้ที่จะมารักชั้น”
เจ้าหมีน้อยรำพึงออกมาท่ามกลางความเหงาและความเศร้า...

แต่แล้ว...
เมื่อฤดูใบไม้ผลิอันแสนงดงามมาถึง
แสงแดดอันแสนอบอุ่นก็ขับไล่ฤดูหนาวอันแสนทารุณให้ผ่านพ้นไป...

เด็กหญิงคนหนึ่งออกมาวิ่งเล่นนอกบ้าน
เธอได้ผ่านเข้ามายังบริเวณที่เคยเป็นบ้านเล็กหลังนั้น...

แล้วเธอก็สังเกตเห็น
เจ้าหมีน้อยที่นอนสิ้นหวังอยู่ท่ามกลางซากสิ่งของที่ไม่มีคนต้องการอีกต่อไป
เจ้าหมีพิกลพิการที่ไม่เหมือนตุ๊กตาหมีตัวไหนในโลก...

เด็กหญิงเอื้อมมือของเธอออกไป...
เธอดึงมันออกมา...
ออกมาจากซากแห่งอดีตนั้น...
เธอบรรจงปัดฝุ่นออกจากตัวมัน...
เธอชูมันขึ้นบนท้องฟ้า...

“ตุ๊กตาหมีสีเทา ที่มีจมูกสีฟ้า? พิลึกจริง!”

เจ้าหมีรู้สึกราวกับว่าโลกทั้งโลกกำลังแหลกสลาย...
ความรู้สึกของการได้รับแล้วสูญเสียช่างโหดร้าย...
มันคิดว่าเธอคงไม่ชอบมัน และคงจะโยนมันกลับลงไปในซากสิ่งของอีกครั้ง...

“แต่มันก็น่ารักดีนะ!”
เด็กหญิงอุทานออกมาในที่สุด

เธอกอดมันเอาไว้
เธอออกวิ่งเพื่อกลับไปที่บ้าน
วิ่งเร็วเท่าที่ขาเล็กๆของเธอจะสามารถ...

เด็กหญิงกลับไปหาคุณยายของเธอ
ขอร้องให้ท่านช่วยซ่อมแซมเจ้าหมีขึ้นมาอีกครั้ง
เธอรู้ว่ามันต้องการความรักและความเอาใจใส่มากกว่าใครๆในโลก...

เด็กหญิงเฝ้ามองคุณยายค่อยๆซ่อมแซมเจ้าหมีทีละน้อยๆ...
รอยปะที่มากมายแสดงให้เห็นถึงร่องรอยของขนนุ่มที่หลุดหายไปของมัน
แต่เธอกลับรู้สึกว่ามันข่างเป็นหมีที่น่ารักที่สุดในโลก...

บรรยากาศในบ้านของเด็กหญิงอบอุ่นและเป็นสุข
อบอุ่นและเป็นสุขซะจน
หัวใจที่เย็นเฉียบของเจ้าหมีบังเกิดความอบอุ่นขึ้นมาอีกครั้ง...

อย่างไรก็ตาม จมูกของเจ้าหมียังคงเป็นสีฟ้า
และขนสีเทาของมันก็จะไม่สามารถกลับเป็นสีน้ำตาลได้อีกต่อไป
มันกลายเป็นตุ๊กตาหมีที่ไม่เหมือนตุ๊กตาหมีตัวไหนในโลก

เด็กหญิงตัวน้อยรับเจ้าหมีกลับมาจากคุณยาย
เธอกอดมันเอาไว้แน่น
เธอรักมันมากกว่าทุกสิ่งในโลกนี้...

“เจ้าหมีเทาจมูกฟ้า…เจ้าหมีปุปะของฉัน…”