หลายครั้งเราอาจเคยตั้งคำถามกับตัวเองว่า ระหว่างคนที่เรารัก กับ คนที่รักเรานั้น
ถ้าเลือกที่จะต้องใช้ชีวิตอยู่กับใครสักคน เราจะเลือกอยู่กับคนไหน
ฉันเคยยินคำพูดประโยคหนึ่งเกี่ยวกับความคิดในเรื่องนี้ และมันทำให้ฉัน
ต้องย้อนถามตัวเองอยู่เสมอ ๆ ว่า ความรักของฉันในวันนี้...ใช่ความรักแบบที่เขาพูดถึงหรือไม่
ประโยคหนึ่งประโยคนั้นคือ
"จงอย่าแต่งงานกับคนที่คิดว่าเราอยู่ด้วยได้ แต่จงแต่งงานกับคนที่เราอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเขา"
การออกเดินทางตามหาความรักของใครหลายคน จึงมุ่งหวังที่จะค้นหา
"คนที่ทำให้เราขาดใจได้" ให้พบ ซึ่งแน่นอนว่าคน ๆ นั้นคือคนที่เรารักอย่างหมดหัวใจ
แต่เราไม่อาจรู้ได้ว่าในการค้นพบนั้น ความรักจะมอบความโชคดีมาให้ด้วยหรือเปล่า
เพราะหากคนที่เราค้นจนพบนั้น ไม่ได้ปรารถนาที่จะใช้หัวใจดวงเดียวกันกับเรา
ไม่ได้รู้สึกว่าขาดเราไม่ได้และไม่ได้คิดจะร่วมทางจริงจังกับเรา การค้นพบนั้นคงหมดความหมาย...
ความรักที่อัดแน่นอยู่ในหัวใจอาจกลายสภาพเป็นมวลเบาหวิวในอากาศ เคว้งคว้าง ล่องลอยอย่าง
ไร้ทิศทาง
เราโชคดีที่ได้ค้นพบเขา แต่ไม่โชคดีพอที่จะให้เขารักเราได้
แล้วถ้าเช่นนั้น...เราควรจะหันกลับไปรักคนที่รักเราหรือไม่ ?
ฉันถามตัวเองเช่นนี้เสมอ...เพราะวันนี้ ฉันรู้สึกเหนื่อยมากกับการวิ่งตามคนที่รักอยู่อย่างนี้
เพราะรู้สึกว่าเขาไม่ได้อยากใช้ชีวิตร่วมกับฉันไปจนแก่เฒ่าอย่างที่ฉันอยากให้เป็นเลย......