จุดหมายที่ปลายเท้า

มีคนเคยบอกว่า คนหลงป่าที่เสียชีวิตนั้น
ส่วนใหญ่ไม่ได้เสียชีวิตจากการขาดน้ำ และขาดอาหาร
แต่ตายเพราะขาด ความหวัง

เมื่อปราศจาก ความหวัง เป็น พลัง ในการก้าวเดินต่อไป
เขาจึงยอมแพ้แก่โชคชะตา
ไม่หาอาหาร ไม่คิดหาแหล่งน้ำ ไม่คิดที่จะหาทางออกจากป่า
ในที่สุดก็ตรอมใจ และสิ้นใจ
 
ในชีวิตจริง คนจำนวนไม่น้อย ล้วนเคยอยู่ในภาวะ หลงป่า
เคยรู้สึกสับสนในอุโมงค์ที่ดำมืดแห่งชีวิต
นึกไม่ออกว่าจะฝ่าฟันออกไปสู่แสงสว่างได้อย่างไร
จะไปทางไหนดี
และต้องใช้ระยะเวลาอีกนานเท่าไร จึงจะพบกับแสงสว่างที่ปลายอุโมงค์
ขาดกำลังใจ และไร้ความหวัง
ในภาวะ หลงป่า บางคนก็จะนึกถึงแต่ อดีต
หรือฝันไกลถึง อนาคต
ไม่ได้อยู่กับ ปัจจุบัน ที่เป็นจริง
ไม่ได้มองที่ปลายเท้าเหมือน จอห์น สตีเฟน อัควารี
แข่งขันกับตัวเอง และมีความสุขกับทุกก้าวย่าง 
 

อดีต คือเรื่องที่ผ่านไปแล้ว
อนาคต คือสิ่งที่ยังมาไม่ถึง


สะสมความสำเร็จไปทีละก้าว
จากวันเป็นเดือน
จากเดือนเป็นปี
จาก 1 ปี เป็น 2 ปี?
พึงพอใจกับทุกก้าวย่างของเรา


อย่าลืมว่า ความพ่ายแพ้ ไม่น่ากลัวเท่ากับ การยอมแพ้
ใจที่ยอมแพ้จะบั่นทอนกำลังใจของเรามากที่สุด


ทุกครั้งที่ใจเริ่มยอมแพ้
ให้นึกถึง จอห์น สตีเฟน อัควารี
และประโยคอมตะของเขา
ประเทศของผมไม่ส่งผมมาแค่ออกสตาร์ต แต่ส่งผมมาเพื่อวิ่งให้สำเร็จ?

 

จากนั้น ให้ก้าวต่อไป
ด้วยความหวัง และกำลังใจ