♣ ลืม..รัก..ความเข้าใจ ♣

ใครว่ารอยแผลในใจคน แปรเปลี่ยนได้รวดเร็วราวดั่งสายลมที่กำลังพัดผ่าน แต่เปล่าเลยมันไม่ได้แปรเปลี่ยนไปไหน มันยังคงฝังรากลึกลงสู้ใจคนไม่มีวันจบสิ้น ไม่มีวันไปไหนเปรียบได้ดังคนรักหวงของก็ไม่ปาน

   บางที่การลืมสิ่งใดก็ไม่ได้ง่ายดายนักอย่างที่ปากว่า ไม่ว่าจะโกรธหรือเกลียดแค่ไหน คนเราก็ไม่อาจที่จะลืมมันได้ลง ไม่เลยสักครั้งและก็เหมือนเก่า พูดแบบเดิม  กระทำแบบเดิม เก็บของคนที่เราทั้งโกรธ แล้วก็ทั้งเกลียดเอาไปทิ้งบ้าง ทั้งที่รู้ว่าก็ทิ้งมันไม่ลง เผามันไม่ได้อยู่ดี 

 

   เพราะอะไรนะหรือ คำถามแบบนี้จะมีใครตอบแทนได้บ้างไหมนอกเสียจากร่างกายแล้วก็หัวใจตัวเองเท่านั้นที่จะเป็นผู้ตอบ ใครหลายๆ คนอาจจะไม่ต้องการคำตอบ เพราะรู้ดีในสิ่งที่กระทำ  รู้ดีว่ายังไงก็ยังรัก และลืมไม่ลง ยังไม่พร้อม ยังห่วงใย  และทุกอย่างที่ร่างกายและใจจะสรรหาเอามาเพื่อเป็นเหตุผลและเกาะป้องกันตัวเอง

 

    ความรักมักมาพร้อมเหตุผล แต่ไม่เคยมีคนไหนที่จะเข้าใจความรักได้ดีเท่ากับการได้ลองรักกับใครสักคนที่เราพร้อมที่จะมอบความรักให้โดยไม่มีอะไรมาเป็นตัววัดค่าของความรัก  

 

    แต่บางครั้งความรักอย่างเดียวคงไม่พอสำหรับการใช้ชีวิตคู่ ต้องใช้ความเข้าใจซึ่งกันและกันด้วย และมันก็ยังคงต้องมีปัจจัยอะไรหลายๆ อย่างเข้ามาร่วมด้วย

 

    ความรักเป็นเรื่องของคนสองคน ที่จะสามารถข้ามผ่านอุปสักนับร้อยและพันเพื่อที่จะเข้ามาใช้ชีวิตร่วมกัน อย่าปล่อยให้อุปสักเพียงเล็กน้อยมาทำให้ชีวิตทั้งชีวิตหายไป เรียกร้องมันกลับคืนมา เพื่อต่อลมหายใจของเราให้ยาวนานที่สุกเท่าที่เราจะทำได้ เพราะมันไม่ใช่เรื่องน่าอาย ถ้าตอนนี้จะบอกว่า " รัก" กับใครสักคนที่อยู่ข้างกาย

 

"รัก" แล้วบอกออกไป ดีกว่าเก็บเอาไว้เพียง "คนเดียว"