โคมไฟขี้ใจน้อย

ฉันเป็นโคมไฟ ที่ยืนอยู่อย่างโดดเดี่ยว
ผู้คนเดินผ่านไปมาอย่างไม่สนใจ
บางวันมีสุนัขผ่านมาแวะทักทาย
แต่ยามค่ำคืนฉันต้องยืนส่องแสงเพียงลำพัง
วันหนึ่งมีคนเอาเก้าอี้มาตั้ง

มีคนมานั่งเล่นทุกคน ฉันเริ่มหายเหงา
แต่ทุกคนมานั่งชมแสงจันทร์แสงดาว ไม่มีใครสนใจฉันเลย
ฉันรู้สึกน้อยใจ จึงดับไฟให้มืดลง
ไม่มีใครกล้ามานั่งที่เก้าอี้อีก เพราะความมืด
เก้าอี้จึงถูกย้ายออกไปที่อื่น ความเงียบกลับมาอีกครั้ง
ก่อนไปเก้าอี้บอกฉันว่า....

"ถึงคนที่มานั่งไม่ได้มานั่งเพื่อดูเธอ แม้แสงไฟจากเธอจะสวย
สู้แสงจันทร์หรือแสงดาวไม่ได้ แต่ทุกคนก็รู้ว่า ที่ตรงนี้มีเก้าอี้
และมีโคมไฟอยู่ พวกเค้าจึงเลือกมานั่งที่นี่ อย่างน้อยเค้าก็
เห็นความสำคัญของเธอมากกว่าความสวย"

ใช่... ของแต่ละสิ่งเกิดมาเพื่อทำหน้าที่แตกต่างกัน
ฉันจึงเปิดแสงไฟให้แถวนั้นสว่างเหมือนเดิม
เก้าอี้จึงถูกยกกลับมาวางไว้ที่เดิม

มีคนกลับมานั่งชมแสงจันทร์และแสงดาวอีกครั้ง
และฉันก็ยืนดูพระจันทร์ดูดวงดาวพร้อมกับพวกเค้า
พระจันทร์กำลังส่งยิ้มให้ฉัน