โรคจิต !

คุณมีปัญหาอะไร?

คืองี้ครับหมอ… ผมกำลังวิตกว่าอาจเป็นโรคชอบทำร้ายตัวเองโดยไม่รู้ตัว

ทำร้ายยังไงไหนลองยกตัวอย่างซิ
อาจฟังแปลกๆนะครับ ผมตื่นขึ้นมามักมีแผล ใหญ่บ้าง เล็กบ้าง ตรงนั้นตรงนี้ ที่สำคัญคือในความฝันก่อนตื่น ผมเห็นคนเอามีดมาแทง หรือเอาค้อนมาทุบตรงกับที่เกิดแผลเลย

ตรงแก้มซ้ายนั่นใช่หรือเปล่า?
นั่นแหละ! แล้วยังมีอีก นี่ไง ข้อศอก หลังมือ นิ้วหัวแม่โป้ง หน้าแข้ง แล้วยังมีสะดือกับแก้มก้นด้วยนะ อย่าให้โชว์ดีกว่า

อือม์! ยังดี อย่างน้อยคุณก็ไม่ทึกทักเหมือนคนไข้บางราย ที่สำคัญว่ามีวิญญาณปองร้ายขณะหลับ โดยมีแผลตอนเช้าเป็นหลักฐาน

ผมก็ไม่ได้ทึกทักว่ามันเกิดอะไรขึ้น แต่เดาว่าผมคงละเมอลุกขึ้นมาสร้างแผลให้ตัวเองด้วยวิธีใดวิธีหนึ่ง แค่อยากมาปรึกษาหมอว่าจะเอาไงดี

ลองบันทึกวีดิโอไว้หรือยัง?
ลองแล้ว แต่แบตฯหมดเสียก่อนจะเกิดอะไรขึ้นทุกที หนำซ้ำพอจ้างใครนั่งเฝ้า ผมก็ดันหลับสบายจนโดนคนเฝ้าโวยวายด่าเช็ด ผมหลับสบาย ส่วนเขาถ่างตาเบื่อเกือบตาย

สรุปคือถ้าเฝ้าสังเกต หรือให้คนอื่นช่วยจับตามอง คุณจะไม่ทำร้ายตัวเอง แต่จะลงมือทันทีเมื่อสบโอกาสปลอด?

น่าจะเป็นอย่างนั้นนะหมอ หมอว่าไงล่ะ?

เอาล่ะ! บอกหมอมาตามตรงนะ คุณเคยทำผิดคิดร้ายอะไร แล้วอยากลงโทษตัวเองด้วยความสำนึกอย่างแรงบ้างหรือเปล่า?

ไม่มีทาง! ผมเป็นคนดี ผมไม่เคยอยากลงโทษตัวเอง

คุณเคยเจ็บใจตัวเองบ้างไหม?
ไม่น่านะ! ผมได้อย่างใจตัวเองต้องการเสมอ

คุณเคยเผลอทำสิ่งที่ขัดแย้งกับใจตัวเองบ้างไหม?
ไม่เลยหมอ! อะไรที่ผมเชื่อว่าถูก ผมก็ทำไปตามนั้นตลอดแหละ

คุณเคยเห็นคนสมควรได้รับความช่วยเหลือ แต่ไม่ช่วย แล้วมาสำนึกผิดภายหลังบ้างไหม?

ไม่สักครั้ง! บอกแล้วไงว่าผมทำในสิ่งที่เชื่อว่าถูกเสมอ จะหลอกถามให้คายความจริงที่ผมไม่มีจะคายเหรอ

คุณเคยอยากเป็นคนอื่น ไม่อยากเป็นตัวเองบ้างไหม?
ไม่เคย! หมอก็เห็นว่าผมหล่อขนาดไหน จะอยากเป็นใครอื่นไปทำไม

คุณเคยเครียดกับการงานบ้างไหม?
ไม่เครียดแม้แต่นิดเดียว! ผมทำงานเก่ง แล้วก็ก้าวหน้าขึ้นเรื่อยๆ

คุณเคยทะเลาะกับใครบ่อยๆบ้างไหม?
ไม่มีใครหรอก! ทุกคนชื่นชมความมีเหตุมีผลของผม ผมใช้สมองมากกว่าปาก

คุณเคยคิดว่าตัวเองดีเกินกว่าจะอยู่ในโลกแย่ๆใบนี้บ้างไหม?
ไม่ขนาดนั้นหรอก! ผมมองโลกในแง่ดี และยิ้มออกกับแง่ดีของโลกทุกวัน

อือ! คนดีที่หนึ่งเลยคุณนี่

ผมก็ว่างั้น

แล้วรู้ตัวไหมว่าคุณกำลังหลับอยู่?
โอ้ะ! เป็นไปได้อย่างไร กำลังตื่นอยู่แท้ๆ จะแกล้งให้ผมขนลุกเล่นหรือ?

เปล่า… คุณกำลังหลับอยู่จริงๆ! ผมมาเพื่อให้คุณได้คุยเปิดอก ไม่ต้องหลอกตัวเองเหมือนที่ผ่านๆมา มองหน้าผมให้ดีแล้วคุณจะจำได้ ในเมื่อคุณเห็นในกระจกเงาอยู่ทุกวัน!

คุณพระช่วย! นี่หมอเกิดขึ้นมาได้อย่างไร?

ความทรมานใจของคุณไง ที่สร้างผมขึ้นมา จริงๆคุณอยากเลิกสร้างแผลให้ตัวเองอย่างไม่รู้อีโหน่อีเหน่เสียที ส่วนลึกของคุณทราบดีว่ากำลังเป็นโรคไม่ยอมรับตัวเองขั้นรุนแรง และโลกเราก็กำลังมีคนแบบคุณเยอะขึ้น จนหาจิตแพทย์มาดูแลรับผิดชอบไม่ไหวแล้ว

โธ่! นี่ผมเป็นโรคจิตอยู่หรือ?

เรียกว่าโรคลืมความจริงเกี่ยวกับตัวเองก็ได้ คงฟังดี น่าสบายใจขึ้นกว่าเดิมหน่อย
โรคนี้เกิดขึ้นได้อย่างไร?

เกิดขึ้นจากการหมั่นเพ่งโทษคนอื่น ส่วนตัวเองเพ่งแต่ดี รับฟังแต่เสียงชม
แค่นี้ก็ถึงขนาดเป็นเหตุแห่งโรคร้ายเลยรึ?

การเพ่งโทษคนอื่นแต่ละครั้งสร้างแผลชนิดคัน และจะพัฒนาเป็นนิสัยไม่ยอมรับความผิดของตัว เมื่อไม่ยอมรับความผิดแต่ละครั้ง จะทำให้คุณเจ็บปวดชนิดเก็บซ่อน เมื่อเก็บๆซ่อนๆไว้มากเข้า เปิดดูอีกทีก็เห็นแผลเหวอะหวะ เยอะแยะเกินกว่าจะจำที่มาที่ไปได้ทั้งหมด

แล้วผมจะแก้อย่างไร?

เห็นโทษของคนอื่นเพื่อย้อนดูตัว ยอมรับโทษของตัวเพื่อเห็นใจคนอื่น

โอเค! เข้าใจแล้ว เอาล่ะขอบคุณที่มาช่วยให้ผมไม่ต้องงงอีกว่าเนื้อตัวเกิดแผลขึ้นเองได้อย่างไร

น่าเสียดายอย่างหนึ่ง
น่าเสียดายอะไร?

เมื่อตื่นขึ้น คุณจะลืมทุกสิ่งทุกอย่างที่คุยกับผมในฝันครั้งนี้
หา!? ทำไมต้องเป็นอย่างนั้นล่ะ?

มันเป็นธรรมชาติของมนุษย์ ที่จะหลงลืมความรู้ความเข้าใจที่เป็นประโยชน์ และเลือกเลี้ยงไว้แต่เฉพาะความคิดเข้าข้างตัวเองอันเป็นโทษ
ว้า! แล้วอย่างนี้ผมจะสร้างฝันขึ้นมารักษาโรคจิตของตัวเองทำไมกัน?

นั่นก็เป็นอีกธรรมชาติหนึ่งของมนุษย์ คือรู้จักที่จะเตือนตัวเองเป็นพักๆ

แปลว่าต้องก้มหน้าก้มตาอยู่ในวังวนโรคจิตแบบเดิมๆต่อไป…

ใช่แล้ว! เอาล่ะ ตื่นขึ้นเสีย…






ไม่มีใครอยากถูกหลอกทำร้าย

แต่คนหลอกทำร้ายคุณบ่อยที่สุด

อาจเป็นตัวคุณเองก็ได้