ความลับของตุ๊กตา (เศร้ามาก T_T)

...ความลับ ของตุ๊กตา...


ฉันมีแฟนอยู่หนึ่งคน เราเติบโตมาด้วยกัน ชื่อว่าจิน ฉันคิดกับเขาแค่เพื่อนมาโดยตลอด จนกระทั่งเมื่อปีที่แล้วตอนที่เราไป Club trip ด้วยกัน ฉันพบว่าฉันตกหลุมรักเขาสะแล้ว

ก่อนที่เราจะกลับจากที่ไปเที่ยว ฉันได้สารภาพรักกับเขา ในไม่ช้า, เราก็กลายมาเป็นคู่รักกัน แต่เราสองคนรักกันในทางที่ต่างกัน ฉันสนใจแต่เขาเพียงคนเดียวเสมอ แต่ว่า ข้างกายเขา, กลับมีผู้หญิงหลายคนเข้ามา สำหรับฉันแล้ว เขาเป็นผู้ชายคนเดียว แต่สำหรับเขา ฉันอาจจะเป็นเพียง ผู้หญิงคนนึงเท่านั้น.....

"จิน, อยากไปดูหนังไหม" ฉันถามเขา

"เราไปไม่ได้"

"ทำไมเหรอ, หรือว่าต้องอ่านหนังสือที่บ้าน?" ฉันรู้สึกถึงความผิดหวังที่เข้ามาในใจฉัน

"เปล่าหรอก, เรานัดกับเพื่อนไว้..."

เขาจะเป็นแบบนี้เสมอ เขาพบเพื่อนผู้หญิงต่อหน้าฉัน เหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น สำหรับเขาแล้วฉันคือ เพื่อนหญิงคนนีงเท่านั้น คำว่ารัก แค่ออกมาจากปากของฉันเท่านั้น

ตั้งแต่ฉันรู้จักเขา, ฉันไม่เคยได้ยินเขาพูดคำว่ารักมาก่อน ไม่เคยมีฉลองวันครบรอบสำหรับพวกเรา

เขาไม่เคยพูดอะไรตั้งแต่วันแรก และมันก็เป็นแบบนั้นต่อไป 100 วัน ก็แล้ว.....200วันก็แล้ว ทุกวันก่อนที่เขาจะพูดคำลา, เขาจะแค่จะให้ตุ๊กตาตัวนึงกับฉัน, ทุกวัน, ไม่เคยตกขาด ฉันไม่รู้ว่าทำไม จนกระทั่งวันหนึ่ง

ฉัน:เออ, จิน, เรา....

จิน: อะไรเหรอ...อย่ามาอ้ำอึ้งหน่า, แค่พูดมา..

ฉัน: เรารักนายนะ

จิน:....เออ, เอาตุ๊กตาตัวนี้ไปแล้วก็กลับบ้านซะนะ

นี่นเป็นการที่เขาไม่ใสใจคำ 3 คำของฉัน แล้วก็ส่งตุ๊กตาให้ฉัน จากนั้นเขาก็หายไป, เหมือนกับว่าเขากำลังวิ่งหนีฉัน

ห้องฉันเต็มไปด้วยตุ๊กตาที่เขาให้ฉันทุกวัน ทีละตัวทีละตัว จนเต็มไปหมด

จนวันหนึ่งมาถึง, วันเกิดของฉันตอนฉันอายุ 15 ตอนที่ฉันตื่นขึ้นมาตอนเช้า ฉันวาดฝันว่าจ่ะมีปาร์ตี้กับเขา, แล้วฉันก็ขังตัวเองไว้ในห้องนอน, รอโทรศัพท์จากเขา แต่ว่า......ข้าวเที่ยวก็แล้ว...ข้าวเย็นก็แล้ว.....ในไม่ช้าท้องฟ้าก็กลายเป็นสีดำ...เขาก็ยังไม่ได้โทรมา ฉันก็ไม่อยากที่จ่ะเฝ้าดูโทรศัพท์อีกต่อไป

จากนั้นประมาณตีสอง, เขาก็โทรมาหาฉัน แล้วก็ทำให้ฉันตื่น เขาบอกให้ฉันออกไปหาเขาที่หน้าบ้าน ฉันยังรู้สึกดี แล้ววึ่งออกไปหน้าบ้านอย่างมีความสุข

ฉัน:จิน....

จิน:นี่.....เอานี่ไป

อีกแล้ว, เขาให้ตุ๊กตากับฉันอีกแล้ว

ฉัน: นี่อะไร

จิน: ไม่ได้ให้เมื่อวานนี้, ก็เลยต้องให้ตอนนี้, กลับบ้านก่อนนะ บาย

ฉัน: เดี๋ยว!เดี๋ยว! รู้ไหมว่าวันนี้วันอะไร?

จิน:วันนี้เหรอ? อือ?

ฉํนรู้สึกเศร้า, ฉันหลงคิดว่าเขาจำวันเกิดของฉันได้ เขาหันกลับไปแล้วก็เดินจากไปเหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น จากนั้นฉันตะโกน

เดี๋ยว!

จิน: มีไรจะพูดเหรอ?

ฉัน: บอกเรา, บอกเรามาว่านายรักเรา....

จิน: อะไรนะ!

ฉัน: บอกเรามาสิ

ฉันทิ้งความอ่อนแอของฉันไว้ข้างหลัง และจับตาเขาไว้ แต่ว่าเขาแค่พูดง่าย ๆ อย่างเหยือกเย็น แล้วก็ไป...

"เราไม่อยากพูด....ว่าเรารักใครง่าย ๆ ถ้าอยากได้ยินมากนักละก็ หาคนอื่นแทนเราซะ"

นั่นคือสิ่งที่เขาพูด แล้วเขาก็จากไป ขาของฉันรู้สึกชา...แล้วฉันก็ทรุดลงไปบนพื้น เขาไม่อยากพูดมันง่าย ๆ เขาทำอย่างนั้นได้ไง?

ฉันรู้สึกว่า...

บางทีเขาอาจจะไม่ใช่คนที่ใช่สำหรับฉันก็ได้...

จากวันนั้น, ฉันขังตัวเองในบ้าน และร้องไห้ แค่ร้องไห้ เขาไม่ได้โทรหาฉัน, ถึงยังไง ฉันก็ยังรออยู่ เขายังวางตุ๊กตาไว้หน้าบ้านฉันทุก ๆ วัน

หลังจากเดือนนึงจากนั้น ฉันรวบรวมตัวเอง แล้วก็ไปโรงเรียน

แต่ว่าสิ่งที่ทำให้ความเจ็บปวดของฉันกลับมาอีกครั้งก็คือ ฉันเจอเขาบนถนนกับผู้หญิงคนอื่น เขามีรอยยิ้มบนใบหน้า, แบบที่เขาไม่เคยโชว์ให้ฉันเห็นตอนที่เขาจับตุ๊กตาที่จะให้ฉัน
ฉันวิ่งตรงกลับบ้านและมองตุ๊กตาในห้อง, แล้วน้ำตาก็ไหลออกมา เขาให้ตุ๊กตาฉันทำไม?
เขาอาจจะเอาตุ๊กตาพวกนี้มาจากผู้หญิงบางคน ด้วยความโมโหของฉัน ฉันขว้างตุ๊กตาพวกนั้นรอบห้อง

ในทันทีทันใดนั้น โทรศัพท์ดัง มันเป็นเขา เขาให้ฉันออกมาที่ป้ายรถบัสหน้าบ้าน ฉันพยายามจะทำใจให้เย็นลง แล้วเดินออกไปที่ป้ายรถ ฉันบอกกับตัวเองว่า ฉันกำลังจ่ะลืมเขา เรื่องของเราจ่ะจบลง จากนั้นเขาเดินมาหาฉัน ในมือถือตุ๊กตาตัวใหญ่ ๆ เอาไว้

จิน:โจ, ฉันคิดว่านายจ่ะโกรธมาก แต่ว่านายออกมาจริง ๆ เหรอ?

ฉันไม่สามารถหายเกลียดเขาได้ ฉันทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้น แล้วก็หยอกเล่นกับเขา
ในไม่ช้าเขาก็ให้ตุ๊กตากับฉันเหมือนอย่างเคย

ฉัน: ฉันไม่ต้องการมัน

จิน:อะไรกัน?..ทำไมหละ?

ฉันรวบตุ๊กตาจากเขาแล้วก็โยนมันทิ้งไปบนถนน

ฉัน: ฉันไม่ต้องการมัน ไม่ต้องการอีกต่อไปแล้ว!! ฉันไม่อยากเจอคนอย่างนายอีกต่อไป!

ฉันเอาทุกคำพูดจากข้างในของฉันออกมา แต่ไม่เหมือนวัน อื่น ๆ ตาของเขากลับส่าย

"เราขอโทษ" เขาพูดคำขอโทษด้วยน้ำเสียงเล็ก ๆ

แล้วเขาก็เดินออกไปที่ถนนแล้วก็หยิบตุ๊กตาขึ้นมา

ฉัน: โง่จริง! ทำไมหยิบมันขึ้นมา!!! แค่โยนมันทิ้งไป

แต่ว่าเขาไม่ได้สนใจ แค่เดินไปหยิบตุ๊กตาขึ้น

จากนั้น.....

บรืน~บรืน~

ด้วยเสียงอันดัง สิบล้อคันใหญ่ก็วึ่งมายังเขา

"จิน! หลบ! หลบออกไป!" ฉันตะโกน...

แต่ว่าเขาไม่ได้ยินเสียงฉัน เขาก้มลงไปหยิบตุ๊กตา

"จิน!หลบไป"

บรืน~!!

ตูม!!

เสียงนั้น ช่างน่ากลัวมาก นั่นคือวิธีที่เขาจากไปจากฉัน จากไปจากฉันโดยไม่เคยเปิดตาที่จ่ะพูดคำใด ๆ จากวันนั้น, ฉันจะต้องผ่านความรู้สึกผิดและความเศร้าเพราะว่าสูญเสียเขา...
 
และหลังจากที่ฉันใช้เวลา 2 เดือน เหมือนคนบ้า, ฉันหยิบตุ๊กตาขั้นมา มันคือของขวัญอย่างเดียวที่เขาให้ตั้งแต่เราคบกัน ฉันจำวันเหล่านั้นที่ฉันใช้เวลาอยู่กับเขา และเริ่มนับวันที่เราเคยรักกัน 1...2...3
...484...485....

แล้วก็หยุดที่ตุ๊กตา 485 ตัว แล้วฉันก็เริ่มร้องไห้อีกครั้ง พร้อมกับถือตุ๊กตาตัวนึงในแขนของฉัน ฉันกอดมันอย่างแน่น, ทันใดนั้น....

"ฉันรักเธอ~ ๆ"

ฉันทำตุ๊กตาหล่น แล้วก็ช็อก... ฉัน.รั..ก..เธอ??

ฉันหยิบตุ๊กตาขั้นมาแล้วก็กดลงไปที่ท้องของมัน

"ฉันรักเธอ~ ๆ"

เป็นไปไม่ได้! กดลงไปที่ท้องของตุ๊กตาทุกตัว แล้วข้าง ๆ ของฉันเต็มไปด้วยตุ๊กตา

"ฉันรักเธอ~ "

"ฉันรักเธอ~ "

"ฉันรักเธอ~ "

คำเหล่านั้นออกมาไม่หยุด ฉัน...รัก....เธอ... ทำไมฉันไม่รู้ตั้งแต่ตอนนั้น? ว่าหัวใจของเขาอยู่ข้าง ๆ ของฉัน, ปกป้องฉันไว้ ทำไมฉันไม่รู้ตั้งแต่ตอนนั้น ว่าเขารักฉันขนาดนี้? ฉันหยิบตุ๊กตาอีกต้วหนึ่งใต้เตียง แล้วก็ กดท้องของมัน มันเป็นตุ๊กตาตัวสุดท้าย ตัวที่ตกบนถนน ยังมีคราบเลือดติดอยู่ เสียงที่ออกมาเป็นเสียงที่ฉันคิดถึงมาก

"โจ...รู้ไหมว่าวันนี้วันอะไร? เรารักกันมา 486 วันแล้วนะ นายรู้ไหมว่า 486 คืออะไร? เราไม่สามารถบอกรักนาย....อืม...ตั้งแต่ที่ฉันอายเกินไป....ถ้านายให้อภัย เราและเอาตุ๊กตาตัวนี้ไป, เราจ่ะบอกว่า เรารักนาย...ทุกวัน...จนวันตาย

โจ...เรารักนาย...."

น้ำตาหล่นออกมาจากฉัน ทำไม? ทำไม? ฉันถามพระเจ้า, ทำไมฉันถึงเพิ่งมารู้ตอนนี้ เขาไม่สามารถอยู่ข้างกายฉันได้ แต่ว่าเขารักฉันจนนาทีสุดท้ายของเขา และสำหรับเหตุผลนั้น...สำหรับฉัน...มันกลายมาเป็น ความแกร่ง....ที่จ่ะมีชีวิตอยู่อย่างสวยงาม...