อิ่มท้องแต่พร่องคุณค่า

ความหิว หรือ ความอยากจะกินอาหาร ไม่ได้เป็นสัญญาณบ่งบอกถึงร่างกายต้องการสารอาหารชนิดใดชนิดหนึ่ง หรือเมื่อร่างกายคนเราขาดสารอาหารชนิดใดชนิดหนึ่ง ความหิวก็ไม่ใช่เป็นตัวกำหนด ความหิวเกิดจากธรรมชาติของร่างกายที่มีกลไกในการหลั่งน้ำย่อยกระตุ้นให้เกิดความรู้สึกหิว เมื่อถึงเวลากินหรือเมื่อเห็นอาหารที่ความรู้สึกบอกว่าน่ากิน น่าชิม

ดังนั้นเมื่อเกิดความหิว เราก็จะกินอาหารจนกระทั่งกินอิ่ม อิ่มท้องแล้วเราก็จะหยุดกิน เช่นเดียวกันกับกินอาหารจนอิ่มท้องก็ได้เป็นสิ่งบ่งบอกว่าอาหารที่กินอิ่มในมื้อนั้น ร่างกายจะได้รับสารอาหารครบถ้วนเพียงพอหรือไม่ เพราะอาการอิ่มบอกเพียงท้องเราได้บรรจุอาหารไว้เต็มแล้ว แต่อาการอิ่มไม่ได้บอกว่าท้องเรา ร่างกายเราได้อิ่ม สารอาหารไปด้วยหรือเปล่า กว่าที่จะรู้ว่าท้องยังไม่อิ่มสารอาหารก็ต่อเมื่อร่างกายแสดงอาการเป็นโรคขาดสารอาหารออกมาให้เห็น ซึ่งต้องใช้เวลานานจึงจะปรากฏอาการ พอถึงเวลานั้นอาจสายเกินแก้ไข

ตัวอย่าง ในเด็กอายุต่ำกว่า 4 เดือน ความเป็นจริงควรกินนมแม่เพียงอย่างเดียวไม่ให้กินอาหารอื่นใดเลย แม้กระทั่งน้ำ แต่มีแม่ไทยจำนวนมากที่ป้อนกล้วยครูดและข้าวบดให้ลูกกินบางเวลา ป้อนตั้งแต่คลอดออกมาไม่ถึง 10 วัน กล้วยกับข้าวบดทำให้เด็กอิ่มท้องได้ แต่ร่างกายเด็กจะได้สารอาหารไม่พอเพียง ครบถ้วน เพราะข้าวและกล้วยเป็นอาหารประเภทแป้ง มีโปรตีน และสารอาหารอื่นต่ำมากเมื่อเทียบกับน้ำนมแม่ จึงทำให้เด็กขาดสารอาหารเจริญเติบโตช้า

ในผู้ใหญ่ก็เช่นเดียวกัน เมื่อเกิดหิวขึ้นมาแล้ว ตั้งหน้าตั้งตากินข้าวมากกว่าการกินกับข้าวหรือกินกับข้าวที่ด้อยคุณค่า เช่น กินเฉพาะข้าวกับผัดผักบุ้งไฟแดงไม่ใส่หมู กินจนกระทั่งอิ่มท้องอิ่มได้ด้วยความรู้สึก แต่รับรองได้ว่าร่างกายได้รับสารอาหารประเภทโปรตีนไม่เพียงพอ หรือกินบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป 2 ซอง โดยไม่เติมผักหรือเนื้อสัตว์เลย ทำให้เราอิ่มท้องได้แน่นอน แต่ร่างกายหรือท้องไม่ได้มีอาการแสดงออกมาให้เรารู้ว่าร่างกายยังไม่อิ่มสารอาหาร การกินอาหารแบบนี้เป็นประจำ จะทำให้เกิดความเสี่ยงต่อการเป็นโรคขาดสารอาหาร ร่างกายอ่อนแอและเจ็บป่วยบ่อย

ในเมื่อความรู้สึกของคนเราบอกได้เฉพาะความอิ่มอาหาร แต่ไม่ได้บอกว่าอิ่มสารอาหาร

แต่เราก็สามารถที่จะทำให้ร่างกายของเราได้รับสารอาหารอย่าง พอเพียงไปพร้อมกับความอิ่มอาหารได้โดยการใส่ใจต่อการกินอาหารให้ครบ 5 หมู่ ทุกมื้อที่เรากินอาหาร