● รอรัก ... จากจันทร์ครึ่งดวง ●

ถ้าเราสังเกตจิตตัวเองอย่างเที่ยงตรง
เราจะพบว่า การที่เราเกิดความพึงพอใจใครสักคนนั้น
เขาจะต้องมีแรงดึงดูดอันส่งมากระทบจิตเรา
ซึ่งมีความพิเศษ ต่างออกไปจากคนอื่นๆ

และในสิ่งเหล่านั้น
ล้วนมีความ “ถูก” ความ “เข้ากันได้”
ลงเติมเต็มในส่วนที่เราคิดว่าขาดพร่อง
ทำให้บังเกิดความพึงใจ ต้องการ
อันเป็นกิเลสที่จิตเราปรุงแต่งขึ้น

แต่ทว่า...
ในขณะเดียวกันนั้น
อีกฝ่ายเขากลับไม่ได้รู้สึกดังกล่าวตรงกับเรา
และก็กำลังแสวงหาความเข้ากันได้นั้น
จากคนอื่นๆ เช่นกัน

ดังนั้นทุกข์ในความรักแบบที่คุณรัก
คนอื่นมากมายจึงล้วนเคยทุกข์เช่นกัน

เพราะเราจะได้รับความรักตอบจากคนอื่นได้อย่างไร
ในเมื่อสิ่งที่เรารัก ก็คือ ตัวเราเอง กิเลสของเราเอง

เรากำลังวิ่งตาม ไขว่คว้าหาตัวเราเอง
แล้วเมื่อไหร่เราจึงจะได้พบเสียที
จะมีผู้ใดไหนเล่า ที่สามารถเติมเต็มในส่วนที่พร่องของเรา
ในเมื่อเขาเองก็ยังต้องไขว่หาผู้อื่นมาเติมเต็มให้กับเขาดุจเดียวกัน

ถ้าเช่นนั้น …
แทนที่เราจะเฝ้ารอรักจากคนอื่น
เหมือนคอยเปิดฝาโอ่ง รอให้น้ำฝนไหลตกลงมา
เหมือนนั่งรอวัน ให้จันทร์ครึ่งดวงสว่างเต็มใบ
ซึ่งก็ต้องแล้วแต่เหตุปัจจัยภายนอก
อันสามารถเปลี่ยนผันไปตามตัวแปรต่าง ๆ

เราลองมาหันกลับมา พยายามขุดบ่อบาดาล
ซึ่งมีตาน้ำอันเย็นใสสะอาดไหลรินไม่ขาดสาย
เต็มเปี่ยมด้วยความรัก ความเมตตา
ไม่มีวันเหือดแห้ง จากภายในจิตของเราเอง
เป็นดวงจันทร์ที่เต็มดวงด้วยตน และทอแสงกระจ่างนวล
ให้ความสว่างทุกหนแก่คนหมู่มาก

เมื่อนั้น เราจะได้ที่พึ่งอันปลอดภัย
เป็นรักแท้เติมเต็มแก่ตนเองตลอดกาล