ชายคนหนึ่งเพิ่งย้ายบ้านเข้าไปอยู่ในชนบท
ในวันหนึ่งเขาไปหาซื้ออาหารให้ไก่ที่เลี้ยงเอาไว้กินไข่
เขาเจอร้านขายของชำเพียงร้านเดียวที่อยู่ห่างไปประมาณ 5 กิโลเมตร
เมื่อเข้าไปในร้านขอซื้ออาหารไก่ เจ้าของร้านรีบหยิบมาให้ แต่บอกว่า
" ก่อนจ่ายเงิน คุณต้องแสดงให้เราเห็นว่าคุณเลี้ยงไก่จริงๆ
เรากลัวว่าคนซื้อจะเอาไปกินเอง หรือ เอาไปใช้อย่างอื่น
คนเลี้ยงไก่จริงๆ ถึงจะซื้ออาหารไก่ได้"
ชายคนนั้นคิดว่ามันเป็นเรื่องที่ไร้สาระที่สุด
ที่เขาเคยพบมาจึงเกิดการโต้เถียงกัน ในที่สุดเขาก็ยอมแพ้
ขับรถกลับบ้านอุ้มไก่ตัวหนึ่งไปให้เจ้าของร้านดูเขาจึงซื้ออาหารไก่ได้
สัปดาห์ หนึ่งผ่านไป ชายคนนั้นไปซื้ออาหารหมาที่ร้านเดิม
ด้วยความสะเพร่าเขาลืมอุ้มเจ้าหมามาด้วย
เจ้าของร้านยืนกรานที่จะต้องเห็นตัวหมาก่อนจึงจะยอมขายให้
เขาต้องเสียเวลาย้อนกลับมาอุ้มหมา
กลับไปจึงสามารถซื้ออาหารหมาได้
สองสามวันต่อมา
ชายคนนี้ได้ไปที่ร้านเดิมอีกครั้ง
คราวนี้เขาถือกล่องรองเท้าที่ปิดฝาไว้อย่างมิดชิด
แต่เจาะรูเล็กๆ ไว้รูหนึ่ง เมื่อเดินเข้าไปในร้าน
เขาวางกล่องลงบนเคาน์เตอร์
"ลองเอานิ้วแหย่ลงไปในรู แล้วจิ้มเอามาดมดูซิ"
ชายคนนั้นบอกเจ้าของร้าน
หลังจากเจ้าของร้านแหย่นิ้วลงไปและควักออกมาดมดูก็ร้องลั่น
"เฮ้ย! นี่มันอึนี่..."
"เออ ขอซื้อกระดาษชำระม้วนนึงซิ"