รอยร้าวแห่งความทรงจำ...

มิตรภาพบางครั้งอาจเกือบต้องพังทลายลงเพียงเพราะความไม่เข้าใจกัน ความไม่มีเหตุผล ไม่พูดจากันให้เข้าใจ เชื่อในคำพูดของใครบางคน คิดว่าคำพูดของใครบางคนนั้นถูกต้องโดยไม่ถามถึงเหตุผลของอีกฝ่าย น่าเสียดายเวลาของมิตรภาพที่คบกันมาเป็นแรมปีกลับต้องสูญสิ้นลงและกลายเป็นเพียง "รอยร้าวแห่งความทรงจำ"

เป็นเวลานานมาแล้วที่ความทรงจำที่ไม่ดีที่เกิดขี้นเป็นสิ่งที่ทำให้คนเราฝังใจ บางคนอยากลืม บางคนอยากเก็บไว้เป็นความทรงจำที่ดี บางคนก็ยังยึดติดกับสิ่งที่เกิดขึ้น ซึ่งภายใต้ความรู้สึกลึกๆแล้วก็ยังเก็บไว้เป็นบทเรียนสอนให้จดจำ...
เป็นประสบการณ์ กาลเวลาพิสูจน์มิตรแท้ แต่จะมีสักกี่คนที่ได้พบกับมิตรแท้เพื่อนที่อยู่ข้างกายในยามที่ท้อแท้ หมดหวัง มีปัญหา ร้องไห้ไปพร้อมกัน คอยปลอบใจ ให้กำลังใจ ให้ได้ลุกขึ้นสู้ได้ใหม่...และกว่าที่คนเราจะพบกับมิตรแท้อาจต้องใช้เวลาเกือบทั้งชีวิตที่พบ บางคนอาจจะพบได้รวดเร็ว หรืออาจไม่พบเลย จะมีสักกี่คนที่จะมาเข้าใจในความคิดของตัวเราซึ่งบางครั้งเราเองยังตอบตัวเองไม่ได้เลยว่าต้องการอะไรกันแน่...

บางสิ่งที่ไม่ดีทีทำให้เราฝังใจ คิดไม่ถึงว่าจะเกิดขึ้น ก็เป็นเหมือนแก้วที่มีรอยร้าวยากที่จะกลับมาเป็นเหมือนเดิมแต่จะมีสักกี่คนที่รู้และเห็นรอยร้าวหากไม่ได้เห็นหรือสัมผัสด้วยตนเอง สิ่งที่เกิดขึ้นจะเป็นบทเรียนที่สอนให้รู้ว่า เจ็บแล้วต้องจำ การให้อภัยเป็นสิ่งที่ดี และกระทำได้ยาก แต่สำหรับบางคนอาจทำได้ง่ายก็ขึ้นอยู่กับแต่ละคน ในโลกใบนี้เราอยู่กับคนจำนวนมาก หลายครั้งที่เราต้องเสแสร้ง ใส่หน้ากากเข้าหากัน แต่เราคงไม่มีความสุขสักเท่าไหร่ที่ได้ทำ แต่นั่นมันก็คือเพื่อความอยู่รอด...

ในแต่ละวันที่เราต้องพบผู้คนมากมายจะมีใครสักกี่คนที่จะรู้ว่าบนใบหน้าที่มีแต่รอยยิ้ม เรื่องตลกขบขันและเสียงหัวเราะที่ดังอยู่นั้น ที่แท้แล้วภายในจิตใจนั้นซ่อนความเจ็บปวด ร้าวรานเพียงใด หัวใจเจ็บปวดมากแค่ไหนเกินกว่าที่จะมีผู้ใดมาเข้าใจ ด้วยเหตุผลที่ต่างกัน สถานะความเป็นอยู่ สิ่งแวดล้อมที่ต่างกันไป เพราะถ้าหากเลือกเกิดได้หลายคนก็อยากจะเกิดในครอบครัวที่มีแต่ความสุข เพียบพร้อม สมบูรณ์แบบ คงไม่มีใครอยากมีชีวิตที่ต้องดิ้นรนต่อสู้...ต้องเผชิญกับชะตากรรมที่โหดร้าย ต้องอยู่ภายใต้คำสั่งของใครตลอดเวลา แต่จะทำอย่างไรได้ในเมื่อเราเลือกเกิดไม่ได้ การรอคอยโอกาสดีๆที่กำลังจะมาถึงบางครั้งก็แสนนานและอาจจะนานมากแต่หวังสักวันคงต้องมีวันที่เป็นวันของเรา วันที่เราได้มีโอกาสทำในสิ่งที่ต้องการบ้างขอเพียงเรามุ่งมั่นที่จะทำสิ่งที่เราฝันและต้องการนั้นให้เป็นจริง สักวันเราต้องได้ในสิ่งนั้น แต่ในช่วงเวลาขณะนี้สิ่งที่เราทำได้คือ ทำชีวิตในแต่ละวันให้มีค่าและดีที่สุด ดูแลคนในครอบครัวที่เรารักให้ดี ถนอมบุคคลและสิ่งที่มีค่าที่เรามีอยู่ให้ดีที่สุด ให้ได้อยู่กับเราไปนานๆตราบเท่าที่เรายังมีลมหายใจที่จะทำสิ่งนั้นได้...คงจะดีกว่าที่เราจะไม่มีโอกาสทำในสิ่งดีๆเหล่านั้นเลย จงทำทุกอย่างให้ดีที่สุดก่อนที่ทุกสิ่งทุกอย่างจะสายเกินไปเพราะเราไม่รู้ว่าอนาคตพรุ่งนี้จะเป็นอย่างไร...เวลาเป็นสิ่งมีค่าเกินกว่าที่จะปล่อยให้ผ่านไปโดยปราศจากสาระ ช่วงเวลาที่มีความสุขที่สุด คงเป็นช่วงเวลาที่เราได้อยู่กับบุคคลอันเป็นที่รัก ได้อยู่พูดคุย ดูแลเอาใจใส่ ถนอมน้ำใจกัน เพราะถ้าถึงเวลาที่ต้องจากกันไกลแล้ว เราคงกระทำสิ่งเหล่านั้นไม่ได้ ทุกสิ่งที่ผ่านพ้นไป คงเหลือเป็นได้เพียงแค่ ความทรงจำ...

ขอบคุณที่มา  ::  ศาลานกน้อย