แรงไฟมิอาจต้าน-แรงกตัญญู...

เด็กหญิงผู้หนึ่งอายุ 13 ปี อาศัยอยู่กับมารดาที่มีนัยน์ตาบอดสนิททั้งสองข้าง

รักษามานานก็ไม่หาย อยู่มาวันหนึ่งเพื่อนบ้านข้างๆได้กระทำพิธีอัญเชิญเจ้าเข้าประทับทรง เธอก็เอาดอกไม้ธูปเทียนไปร่วมพิธีกับเขาด้วยแล้วได้อ้อนวอนขอห้เจ้าช่วยรักษาดวงตาของผู้เป็นแม่ของเธอให้หายด้วยผู้ประทับทรงจึงได้เขียนอักษรสงในกระบะทรายมีข้อความว่า 

ให้เอาเถ้าถ่านจากนิ้วมือของเธอไปละลายน้ำแล้วให้แม่กิน

ดวงตาก็จะมองเห็นเป็นปรกติ  เมื่อเธอกลับไปถึงบ้านจึงรีบจุดตะเกียงแล้วเผานิ้วของตัวเองทันทีความร้อนทำให้เธอเจ็บปวดอย่างแสนสาหัสเหลือที่จะทนได้จึงได้ดึงนิ้วออกจากเปลวไฟ แต่แล้วก็ฉุกคิดขึ้นได้ว่า ถ้าไม่อดทนดวงตาของแม่คงจะไม่หายอย่างแน่นอน คิดได้ดังนั้นจึงยื่นนิ้วไปเผาไฟทันที ความร้อนได้เผานิ้วของเธอสร้างความเจ็บปวดอย่างมากน้ำตาไหลจนเต็มใบหน้า แต่เธอก็ไม่ยอมละความพยายาม

ฝ่ายผู้เป็นแม่เมื่อได้ยินเสียงลูกร้องก็วิ่งถลามาหาลูกด้วยความตกใจ

นางทุ่มเทกำลังทั้งหมดเบิกดวงตาของตนเพื่อจะได้ดูลูกว่าเกิดอะไรขึ้นด้วยความรักและห่วงใยลูกจึงได้มองเห็นว่าลูกของตนกำลังเผานิ้วของเธออยู่จึงรีบดึงมือออกอย่างเร็วมารู้อีกทีว่าดวงตาของเธอนี้นได้มองเห็นเป็นปรกติแล้วต่างโผกอดกันด้วยความดีใจ แล้วเธอก็เล่าสาเหตุที่ต้องเผานิ้วตัวเองให้แม่ของเธอฟังทั้งหมด แล้วสองแม่ลูกก็ได้นำดอกไม้ธูปเทียนไปกราบขอบพระคุณเจ้าองค์นั้นและอยู่กันอย่างมีความสุขตลอดมา.....