++ บันได ++

..ทุกวันที่พ่อเดินไปส่งลูกถึงเชิงบันไดอาคารเรียน...
..พ่อเฝ้ามองลูกก้าวขึ้นบันได ทีละขั้น ทีละขั้น...
..กระเป๋าใบโตบรรจุหนังสือหนักอึ้ง..สะพายไว้บนหลัง...
..จนลูกปีนป่ายหายลับไปตรงมุมระเบียง...

..บันได...
..คือสะพานเชื่อม..ระหว่างที่ต่ำกับที่สูง...
คือทางเดินที่แยกลูกจากบ้าน..ไปยังโรงเรียน...
..คือจุดที่ลูกลาจากพ่อไปพบเพื่อน...
พ่อยืนมองลูกปีนป่ายขึ้นไปด้วยความเชื่อมั่นและหวาดหวั่น...
สักวันหนึ่ง..ลูกจะเข้าใจว่า..
..ทำไม..พ่อจึงไม่จูงแขนลูกขึ้นบันได...

..ลูกเอ๋ย...
..เวลาก้าวขึ้นบันไดลูกจะต้องวางเท้าทั้งสองให้มั่นคง...
..ลำตัวตั้งตรง..และจิตใจแน่วแน่...
การประมาทเลินเล่อ..อาจได้รับอันตราย..
...คนบางคนชอบวิ่งขึ้นบันได...
..คนหลายคน..ขึ้นบันไดทีละสองขั้นด้วยความรีบเร่ง...
..พ่ออยากให้ลูกขึ้นบันไดทีละขั้นด้วยความรอบคอบ...
...ไม่เบียดเสียดยื้อแย่งและกระแทกคนอื่น...
..เพราะทุกคนย่อมมีสิทธิ์ ที่จะขึ้นบันไดโดยเท่าเทียมกัน...
...พ่อดีใจที่เห็นลูกก้าวขึ้นบันไดทีละขั้นด้วยสองเท้าที่มั่นคง...
...แม้สัมภาระบนหลังจะหนักอึ้ง...
...พ่อภูมิใจที่เห็นลูกไม่เบียดเสียดยื้อแย่งและกระแทกหลังคนอื่น..
..พ่อรู้ว่าเมื่อลูกเรียนรู้ประสบการณ์การขึ้นบันไดไปสู่ข้างบนด้วยความเข้าใจ..
..ลูกจะต้องก้าวขึ้นบันไดมาสู่พื้นดินข้างล่างอย่างสง่างามเช่นเดียวกัน..
..ก้าวลงมาเพื่อเป็นอันหนึ่งอันเดียวกับประชาชน...

ขอบคุณที่มา  ::  จั่นเจา
ขอบคุณที่มา  ::  FW mail