ชอบกินหัวปลา

หญิงหม้ายผู้หนึ่ง

หลังจากสามีตายจาก นางต้องดูแลลูกทั้งสีคนเพียงลำพัง เป็นที่น่ายกย่องสรรเสริญเพราะไม่เพียงแต่นางจะทุ่มเทส่งเสียลูกๆทั้งสี่ให้ได้รู้เรียนในขั้นสูงแล้ว ลูกๆทั้งสี่ก็ยังมีหน้าที่การงานที่ดีในสังคมอีกด้วย

อยู่มาวันหนึ่ง

แม่ผู้เหน็ดเหนื่อยตรากตรำตลอดชีวิตได้ล้มป่วยลง ลูกๆทั้งสี่ต่างคอยดูแลปรนนิบัติแม่ด้วยจิตกตัญญู อีกทั้งอาหารทั้งสามมื้อก็ได้ตกลงกันว่า ลูกทั้งสี่จะเป็นคนจัดหาและลงมือปรุงเอง นั่นก็คือ “หัวปลา” สิ่งที่แม่ชอบท่านที่สุด

หลังจากทานอาหารที่ประกอบด้วยหัวปลาไปหลายมื้อ นางจึงเอ่ยถามลูกๆว่า “ทำไมทุกมื้อมีแต่หัวปลาล่ะลูก?” “แม่ครับ! นี่เป็นอาหารที่แม่ชอบทานที่สุดมิใช่ดอกหรือครับ? ”  ถึงตอนนี้ นางไม่อาจที่จะกลั้นน้ำตาเอาไว้ได้อีก จึงได้เอ่ยความลับที่เก็บไว้มานานหลายปี “เจ้าลูกโง่เอ๋ย! มิน่าล่ะเจ้าทั้งหลายจึงปรุงอาหารที่ประกอบไปด้วยหัวปลาให้แม่ทุกมื้อ แต่เมื่อมาถึงวันนี้แล้วแม่ไม่จำเป็นที่จะต้องปิดบังพวกเจ้าอีกต่อไป แม่กินหัวปลามาหลายสิบปี ทั้งๆที่ไม่เคยชอบกินมันเลย แต่ก่อนครอบครัวเรายากจน เจ้าทั้งสี่ต่างก็ชอบกินเนื้อปลากันทั้งนั้น หากแม่กิน.... พวกเจ้าก็ได้กินน้อยลง แต่หากไม่กิน ก็กลัวเจ้าจะไม่สบายใจ ก็เลยแสร้งบอกเจ้าทั้งหลาย ว่าแม่ชอบกินหัวปลา ใช่ว่าแม่จะไม่ชอบกินเนื้อปลา แท้จริงแล้วไม่กล้าแย่งพวกเจ้ากินต่างหาก! ”

เมื่อได้ฟังแม่พูดจบ

ลูกทั้งสี่จึงพากันรีบคุกเข่าขอโทษ แท้จริงแล้ว แม่ เป็นผู้ยิ่งใหญ่กว่าที่พวกเขาคิดไว้มากเหลือเกิน

บทเพลงกตัญญูในโลกนี้มากมาย

ล้วนสรรเสริญความรักของแม่ที่มีต่อลูก แม่ ผู้ซึ่งเปี่ยมไปด้วยความนุ่มนวลแต่แฝงไปด้วยความเข้มแข็ง ท่านไม่เคยท้อถอยในยามที่ต้องเผชิญกับความทุกข์ยาก แต่ยิ่งลำเค็ญกลับยิ่งเข้มแข็ง ท่านไม่เคยหยุดที่จะมอบสิ่งที่ดีที่สุดให้กับบุตรหลานข้าพเจ้ามักจะคิดอยู่เสมอว่า “เพราะฟ้าเบื้องบนกลัวว่าพระองค์ไม่อาจที่จะดูแลบุตรของพระองค์ในโลกมนุษย์นี้ได้ทุกๆคน ท่านจึงได้สรรสร้างผู้ที่ได้ชื่อว่าแม่ไห้แก่โลกนี้ ”

ความรักของแม่ คือธารน้ำไหลที่ไม่เคยขาดหายไปในครอบครัว และภายใต้ความรักอาทรของแม่ ในที่สุดก็ได้บ่มเพาะเสริมสร้างให้บุตรได้เจริญเติบโต

พระโอวาทพระอาจารย์จี้กง

ผลไม้ที่สวยงาม ได้มาด้วยแสงแดดที่สาดส่อง สายน้ำที่ราดรด ดินที่โอบอุ้มและปุ๋ยที่คอยชะโลมอีกทั้งการอดทนเอาใจใส่ดูแลของเจ้าของ ศิษย์เอ๋ย หากเจ้าคือคนสวนผู้นั้น เจ้าจะต้อง

ไม่หยุดในการศึกษาหาความรู้

ไม่หยุดในการเปลี่ยนแปลงให้ดียิ่งขึ้น

ไม่หยุดในการเสียสละอุทิศทุ่มเท

จึงจะมีผลเก็บเกี่ยวที่สมบูรณ์ ดังที่ว่า

“รดน้ำด้วยตรากตรำ

นำมาซึ่งรอยยิ้มยามเก็บเกี่ยว”