ทุกวันให้สร้างแต่คุณงามความดี

ค่อยเป็นเกาะเป็นดอนเหมือนคนเวลาตกน้ำจะได้มีที่เกาะยึด มีใจเป็น

ธรรมะเท่านั้นที่จะช่วยตนเอง พึ่งตนเองได้

การบำเพ็ญจิตใจเป็นสิ่งสำคัญ ขออย่าได้ละเลยในสิ่งสำคัญนี้ ขอให้

เห็นว่า สิ่งสำคัญนั้นแลเป็นสิ่งที่ควรรักสงวน เป็นสิ่งที่ควรทะนุถนอมบำ

รุังรักษาให้ดีขึ้นโดยถ่ายเดียว

เราไม่มีวาสนาเกิดมาได้อย่างไร

เราควรภาคภูมิใจในวาสนาของเรา

ชีวิตของเรารอดพ้นมาเห็นพระพุทธเจ้า

พระธรรม พระสงฆ์นับเป็นลาภอันประเสริฐ

เราทุกคนมีวาสนาด้วยกัน พระพุทธเจ้าท่านจึงสอนไม่ให้ประมาทอำนาจ

วาสนาของกันและกัน

ใจเราถ้าเฝ้าสังเกตดูอยู่สม่ำเสมอกับการประกอบกิจทั้งปวง ย่อมจะมีอัน

รอบคอบไปด้วยกันกับงาน ไม่บกพร่องทั้งกายและงานจนกลายเป็น

ความเคยชินต่อการระวังรักษา

อันคนภายนอกจากตัวเรานั้น อย่าถือเป็นประมาณยิ่งกว่าการสังเกตดู

กาย ใจ วาจาของเรา

นี่เป็นจุดสำคัญและจำเป็นมากกว่าสิ่งใด ปราชญ์ท่านไม่ลืมตัวและวาง

ตัวต่อโลกโดยสม่ำเสมอ เพราะท่านมองดูตัวท่านไปพร้อมๆ กันกับสิ่ง

ทั้งหลายที่มาสัมผัส ให้ดูตัวเองโดยรอบ ดูจิตรอบ ด้วยสติปัญญาโดย

สม่ำเสมอ

การระวังตัวเองนั้นถูกต้องแล้ว ส่วนมากระวังแต่ผู้อื่น สิ่งอื่น ไม่ย้อน

มาระวังตัวเองซึ่งเป็นตัวการสำคัญบ้างเลยจึงมักผิดพลาดอยู่บ่อยๆ

ธรรมะท่านสอนให้ดูตัวเอง ระวังตัวเองแล้วแก้ไขไปเรื่อยๆจนสมบูรณ์ได้



คัดลอกจาก : หนังสือคติธรรมพระหลวงตา
ขอบคุณที่มา  ::  คุณพิรุณร่ำ