ความงดงามของชีวิต

มาสิ
ดูดอกไม้กำลังผลิกลีบสะอ้าน
หางนกยูงระบายร่มห่มผืนลาน
ขณะธารต้องแดดคลื่นระยับ

ฉันเคย
ใช้ชีวิตเพิกเฉยในมุมอับ
มองโลกกว้างเกินไปจนอาภัพ
ทุกอย่างไกลเกินเอื้อมจับสัมผัสเจอ

ราวกับ
ความรักดับก็สิ้นไร้ไปเสมอ
โลกหม่นเทาเย็นชาพร่าและเบลอ
ไม่มีคำพร่ำเพ้อออกจากใจ

วันหนึ่ง
ลมอื้ออึงผลักหน้าต่างฝนสาดใส่
ฉันวิ่งไปดึงบานนั้นกลับข้างใน
และชะงักก่อนปล่อยให้ฝนสาดมา

น้ำฝน
เย็นเสียจนเพิ่งเข้าใจในปรารถนา
แม้จะเปียกแต่มิใช่จากน้ำตา
โลกกำลังเรียกหาเดินออกไป

ห้องอับ
ตื่นแล้วหลับโดยสิ้นไร้ความฝันใฝ่
ขังตัวเองไว้ในห้องแห่งหัวใจ
เช้าวันใหม่อาจมิใช่โศกนาฏกรรม

มาสิ
แดงดอกไม้ยังผลิและโรยร่ำ
กิ่งก้านแห่งชีวิตใช่สีดำ
ความงดงามยังผลิซ้ำในชีวิต


ขอบคุณที่มา  ::  คุณกวิสรา