จันทร์กระจ่างอยู่กลางใจเธอเสมอ หาให้เจอจะเป็นสุขทุกคืนวัน

"จันทร์กระจ่างอยู่กลางใจเธอเสมอ หาให้เจอจะเป็นสุขทุกคืนวัน"


"เพิ่งจะรู้สึกถึงการมีชีวิตและเข้าใจความจริงของชีวิตก็ไม่นานมานี้เอง"

เมื่อก่อนเคยคิดแต่เรื่องของตัวเอง วุ่นวายอยู่แต่กับอะไรที่เกิดขึ้นเฉพาะหน้า

ชีวิตวัยเด็ก..เรียนหนังสือ ลำบากตามประสาเด็กบ้านนอกที่ครอบครัวยากจน

พอโตมามีความรัก...ก็เริ่มมีเรื่องวุ่นวายเกี่ยวกับความรัก

และการค้นพบว่าตัวเองเป็นในสิ่งที่พ่อแม่ไม่ยอมรับ

เครียด วุ่นวาย สับสน หาทางออก คิดถูกบ้าง..ผิดบ้าง

พอเรียนจบ ทำงาน ก็วุ่นวายแต่เรื่องงาน

......ไขว่คว้าสิ่งที่เรียกว่าประสบการณ์ ความก้าวหน้า เงินเดือน

หลาย ๆ ครั้งที่เราเดินไปในทางผิด...ผิดจนเห็นว่าทางที่เราควรเดิน เป็นยังไง

สิ่งผิดมักสร้างบทเรียนที่ดีให้เราได้จำ...ให้ได้คิด...แบบรู้สึกจริง...เจ็บจริง

และมองเห็นได้ด้วยตัวเองว่า...ทำไมเราจึงต้องเดินออกจากทางนั้นซะ

แต่ทุกอย่างที่ผ่านมา...ล้วนแล้วแต่เป็นเรื่องที่เราวุ่นวายอยู่กับตัวเราเองทั้งนั้น

การเรียน ความรัก หน้าที่การทำงาน ครอบครัว สังคม

เคยมีซักครั้งมั้ยที่เรามานั่งทบทวนว่า "เราเกิดมาในโลกใบนี้เพื่ออะไร"

เพื่อเรียน เพื่อทำงาน เพื่อให้ถูกยอมรับจากสังคม แบบนั้นหรือ?

แล้ววันนึง...ก็ได้เห็นสิ่งที่เป็นความจริง

เมื่อหยุดวนเวียนในวังวนของชีวิต

มองออกไปรอบ ๆ ตัว

เราก็จะเห็นว่ามีผู้คนอีกหลากหลายอยู่รอบ ๆ ตัวเรา

และหนึ่งในนั้นก็มีอีกกลุ่มที่เราเรียกว่า "กลุ่มคนที่ด้อยโอกาส"

วันที่เห็นชีวิตของคนเหล่านั้น

ทำให้รู้สึกว่า ในขณะที่เรากำลังวุ่นวายอยู่กับเรื่องของตัวเองนั้น

...มีอีกกลุ่มคนนึงที่ดิ้นรนเพื่อการอยู่รอด

มีอีกหลาย ๆ ชีวิตกำลังลำบาก

ที่จริงแล้ว ชีวิตบริสุทธิ์และเรียบง่ายเท่านี้เอง

ความเรียบง่ายที่สุดของการมีชีวิต คือการใช้ชีวิตเพื่ออยู่รอดด้วยปัจจัยพื้นฐาน

มีอาหารทาน มีเสื้อผ้าใส่ มีที่พักอาศัยให้พอใช้ชีวิตอยู่ได้ มียารักษาโรคเมื่อป่วย


เมื่อหันกลับมามองตัวเอง...แท้จริงแล้ว เรามีทุกสิ่งเหล่านั้นครบหมดแล้ว

เรามีอาหารในระดับที่พอหามาทานได้

มีเสื้อผ้าใส่ปกคลุมร่างกาย

มีที่พักที่ปลอดภัย

และเมื่อป่วย ก็สามารถหาซื้อยาไปหาหมอเพื่อรักษาได้


สิ่งที่มากมายกว่านั้น..คือการสร้างเปลือกนอกแห่งความสบายเท่านั้นเอง

เมื่อเห็นคนที่ด้อยโอกาสกว่า...ทำให้เข้าใจว่า...สิ่งที่เรามีอยู่ตอนนี้ล้ำค่าที่สุดแล้ว

เรามีชีวิต มีสุขภาพที่ดี มีคนรอบข้างที่รักเรา

เป็นตัวเราเองทั้งนั้นที่ทำตัวและใจเราให้ร้อนรนเอง

เมื่อความอยากมีในตัวเราก่อกิเลสขึ้นมา สมองก็จะคิดทบทวนว่าจะได้สิ่งเหล่านั้นมาได้อย่างไร

ทุ่มเททุกอย่างเพื่อจะหาสิ่งเหล่านั้นมาตอบสนองความต้องการให้ได้

...เมื่อได้รับมา ก็อยากได้ในขั้นสูงไปอีก และหาไปอีกเรื่อย ๆ

แล้วเมื่อไหร่..ใจถึงจะพอ

เมื่อไหร่...ใจถึงจะรู้สึกได้ว่าสุข

คนมักมองผิดว่าสิ่งที่หามาได้คือความสุข

ทั้งที่จริง ๆ แล้วความสุขไม่ได้อยู่ที่ตัววัตถุที่เรากำลังมุ่งมั่นหา

แต่ความสุขเกิดขึ้นกับเราได้ทุกเมื่อ...ที่ใจเรา

เพียงแค่เราสร้างมันขึ้นมา

รับรู้หัวใจตัวเอง...รู้ความเป็นไปของใจเรา...และรู้ที่จะสร้างสุขให้หัวใจ


กลไกของชีวิตไม่ได้ซับซ้อน แต่ใจเราเองต่างหากที่ทำให้ซับซ้อน

ทุกคนเกิดมามีหน้าที่ใช้ชีวิตแค่ช่วงเวลานึง แล้วก็ต้องจากไป

สิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างทาง แตกต่างกันออกไปขึ้นอยู่กับตัวแต่ละคนเองว่าจะเลือกเดินทางไหน

ถ้าวางความสุขไว้ที่ตัววัตถุ...

...สุดท้ายแล้วเมื่อถึงวันที่จากไป

คนรวยหรือคนจนก็จากไปแบบไม่มีอะไรติดตัวเหมือนกันหมด

ความจริงของความสุขก็คือ...เราสามารถสร้างความสุขขึ้นมาได้เองทุกวัน

และความจริงอีกข้อที่สำคัญคือ...

ความสุขที่เราได้มอบให้ผู้อื่น จะอยู่ในใจเค้าเสมอ ถึงแม้เราจะจากไป


ความสุขที่มอบให้ผู้อื่น....คือความสุขที่ยั่งยืนที่สุด

ยั่งยืนกว่าความสุขที่เราสร้างให้ตัวเอง

สร้างความสุขให้คนรอบข้าง ดูแลและแบ่งปัน ไม่ว่าจะเป็นคนในครอบครัว หรือบุคคลอื่นรอบ ๆ ตัวเรา

ทั้งคนที่เรารู้จักและไม่รู้จัก

เป็นการสร้างคุณค่าของการมีชีวิต

นี่คือคำอวยพรปีใหม่ ครั้งสุดท้ายที่เก๋ได้รับจากเพื่อนที่รัก ที่จากไป

เพื่อนส่งให้ตอนที่กำลังป่วย

เป็นคำอวยพรที่อ่านแล้วประทับใจ


"จันทร์กระจ่างอยู่กลางใจเธอเสมอ หาให้เจอจะเป็นสุขทุกคืนวัน"


ขอส่งต่อคำอวยพรนี้ให้ทุกคน

ขอให้ทุกคนเจอจันทร์ที่ส่องสว่างอยู่ในหัวใจ

ขอให้ทุกคน..มองเห็นความสุข


ขอบคุณที่มา  ::  sea_story http://www.bloggang.com/mainblog.php?id=sea