หึงหวง...ทำให้บางคนมีคุณค่าขึ้น แต่ตัวเรากลับน้อยลง

 เวลาเรารักใครสักคน ยิ่งรักมากก็ยิ่งหวงมาก ไม่มีใครอยากเสียคนที่ตัวเองรักไปให้คนอื่นหรอก และนั่นก็คือเหตุผลสำคัญ ที่ทำให้คนเรามักรู้สึกอยากครอบครอง "คนที่มีค่ามากที่สุดในชีวิต" เพื่อให้อยู่กับเราไปนาน ๆ และเป็นของเราคนเดียว ความหวาดกลัวที่จะต้องผิดหวัง...ทำให้เราระแวงทุกคนที่อยู่ใกล้เขา และ "การมีตัวตนอยู่ของคนอื่น" บางครั้งมันก็ทำให้เรา "หึงหวง" และหน้ามืดตามันเสียจนไม่รู้ตัวว่า ในขณะที่ความรู้สึกเหล่านั้นได้ทำให้ใครบางคนมีคุณค่ามากขึ้น แต่กลับมีแค่ตัวเราเพียงคนเดียว ที่ยิ่งหึงมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งทำให้คุณค่าที่ตัวเองมีอยู่ลดน้อยลง

          หากเปรียบความรักเป็นเหมือนละครเวทีสักเรื่อง รู้ไหมว่า...เวลาที่เราเกิดความรู้สึกไม่ไว้ใจ "ใครสักคน" นั้น มันไม่ต่างอะไรกับการเป็นผู้กำกับ ให้คนอื่นได้รับบทสำคัญ แต่ตัวเรากลับไม่มีความสำคัญอะไรเลย

          ที่มาของความไม่ไว้ใจ อาจจะมาจาก "ความรัก" รัก แต่กลายเป็นว่าสิ่งที่สะท้อนออกไปให้เขามองเห็น มันเป็นเพียงแค่อารมณ์อ่อนไหวของคนอ่อนแอคนหนึ่ง ซึ่งกำลังโอบกอดความรักอันแสนยิ่งใหญ่เอาไว้ ทั้ง ๆ ที่หัวใจ กลับไม่เคยเชื่อว่ารักนั้นจะแข็งแรงพอ ไม่ว่าจะเป็น "คำถาม" เป็น "ความหวาดระแวง" เป็น "ข้อห้าม" หรือ "เงื่อนไขต่าง ๆ นานา" สุดท้ายมันก็เหลือเพียง "ความว่างเปล่า" ที่คืนกลับมา เพื่อให้เราเอาไว้ดูถูกตัวเอง

          หากใครบางคนโชคร้าย เจอคนรักเป็นคนเจ้าชู้...ผู้มีหัวใจช่างหวั่นไหว เมื่อเจอคนที่ถูกใจมากกว่า ต่อให้หึงหวงแทบตายอย่างไร...เขาก็ต้องไป เพราะร้อยทั้งร้อยของ "ความหึงหวง" นอกจากจะไม่เคยถ่วงให้ความรักหนักแน่นขึ้นได้แล้ว มันยังเป็นสิ่งที่บั่นทอนให้ความรักนั้น เปราะบางและอ่อนแอลงเรื่อย ๆ

          ไม่แปลก...ถ้าความรักคือการอยากครอบครอง หรือบางทีก็ทำให้เราอยากเป็นเจ้าของ ขอเพียงแค่เรารู้จักเปลี่ยนความรู้สึกที่ว่ามานั้น ให้เป็นแรงบันดาลใจดี ๆ เพื่อตระหนักถึงคุณค่าของความรักที่มีอยู่ จนเป็นแรงผลักดันให้เรา "พยายาม - เพื่อ - เป็น" คนที่น่านักที่สุด ในสายตาของคนที่เรารักมากที่สุด

          หากทำได้อย่างนั้น อยู่เฉย ๆ โดยไม่ต้องหึง ใครก็แย่งเขาไปจากเราไม่ได้! อยู่ด้วยแล้วสบายใจ คือต้นทุนที่มีคุณค่า และมีความหมายสำหรับ "ความรัก"