คนสองคนเคยรู้สึกเหมือนกันบ้างไหมว่า "รักกัน" แต่ความรักก็ไม่ได้ก้าวหน้าไปไกล อย่างที่มันควรจะเป็น กลับต้องทนอยู่ กลับต้องเหว่ว้า และต้องรู้สึกว่า...มีแฟนแต่เดียวดายเหลือเกิน...ความเดียวดายเกิดขึ้นจากอะไร?
รักที่มีแต่ต่างคนต่างเข้าใจตัวเอง
รักที่มีแต่ต่างคนต่างเย็นชาและหมางเมิน
รักที่มีแต่ความรู้สึกกับอีกฝ่ายว่า "อย่าเยอะ" เพราะความรักเป็นเรื่องที่รู้ ๆ กันอยู่
หากคนสองคนต้องอยู่กับภาวะแบบนี้ ทรมานแบบนี้ อยู่กับความรักที่เย็นชา และไม่มีความพิเศษใด ๆ จนทำให้ใจสั่นไหว และแอบคิดไปเองว่า "เลิกราจากกัน" น่าจะเป็นทางออกที่ดีที่สุด
การเลิกราคือคำตอบสุดท้ายจริง ๆ หรือเปล่า สิ่งที่เกิดขึ้นมันเลวร้ายเสียจนต่างคนต่างรับไม่ได้จริง ๆ ใช่ไหม ถ้าใช่...ลองถอยห่างออกมาสักสองสามก้าว เอาเวลาที่มัวแต่รู้สึกเดียวดาย ให้เป็นการถอยห่างและมองเห็นความจริง มองให้เห็นว่า...ต่างคนต่างขาดอะไรไป ต่างคนต่างทำอะไรหล่นหายไป ต่างคนต่างถือกรรไกรอยู่หรือเปล่า?
อย่าลืมว่าความรู้สึกเดียวดายก็เหมือนกรรไกร ยิ่งรู้สึกมากเท่าไหร่ กรรไกรก็คมมากแค่นั้น หากยังอยากหาทางออกให้กับความรู้สึก "มีแฟนแต่เดียวดาย" เพราะยังคงรัก ยังคงผูกพัน และยังคงอยากคบหากันต่อไป ลองพยายามปรับความเข้าใจอีกฝ่ายให้มากขึ้น และลดความเข้าใจตัวเองให้ลงมาพอดี ๆ ปรับความเย็นชาให้เป็นเอาใจใส่ แม้มันจะไม่ค่อยหลงเหลือความรัก แต่นั่นก็ไม่ใช่ประเด็นสำคัญ สิ่งสำคัญมันอยู่ที่ต่างคนต่างหยิบยื่นหยดน้ำ ที่มีความหมายกับความรักมากเพียงพอไหม มองเห็นความสำคัญของหยดน้ำหยดเดียวหยดเล็ก ๆ นี้หรือไม่
ความรักไม่เคยราบเรียบ แน่นิ่ง และเป็นอย่างไรก็เป็นอย่างนั้น หน้าที่ของคนที่รักกันก็คือ ต้องรู้จักสรรหาวิธี re-start ให้ความรักอยู่เสมอ จะ re-start กี่ครั้งก็ไม่มีใครว่า แต่ขออย่าให้เมื่อถึงจุดนิ่งสนิท ก็ปล่อยให้มันแน่นิ่ง และล้มหายตายจากไป "เสียดายเวลาที่รักกันมา"
กระทู้ร้อนแรงที่สุดของวันนี้
กระทู้ล่าสุด
รูปเด่นน่าดูที่สุดของวันนี้
