แอสไพริน (Aspirin)

ในช่วงปี  ค.ศ.  1800  นักวิทยาศาสตร์ได้สกัดสารซาลิซิน  (salicin)  มาจากต้นหลิว  (willow)  เป็นสารตัวยาที่ช่วยบรรเทาอาการปวด แต่ข้อจำกัดของสารตัวนี้ก็คือ  เมื่อรับประทานไปแล้วก่อให้เกิดผลข้างเคียง  คือการระคายเคืองในกระเพาะอาหาร

ในปี  ค.ศ.  1853  นักเคมีชาวฝรั่งเศส  ชื่อนายชาร์ลส์  เฟรเดอริก  เกอร์ฮาร์ด  (Charles  Frederic  Gerhardt)  ได้เติมโซเดียม และอะเซทิลคลอไรด์  (sodium  and acetyl chloride)  ลงไปในซาลิซิน ซึ่งช่วยแก้อาหาระคายเคืองกระเพาะอาหารไปได้  แต่เขาไม่สนใจที่จะผลิตเพื่อการขาย  ดังนั้นสูตรการคิดค้นอันนี้ก็สูญหายไปด้วย

ในปี  ค.ศ.  1899  เฟลิกซ์  ฮอฟฟ์มัน  (Felix  Hoffman)  นักเคมีชาวเยอรมัน  ทำงานในบริษัทไบเออร์  (Bayer  Company)  ได้ค้นพบกรดอะซิทิล  ซาลิไซลิก  (acetyl  salicylic  acid)  โดยบังเอิญ  ซึ่งเป็นตัวยาเดียวกันกับที่เฟรเดอริกค้นพบ  บริษัทไบเออร์ผลิตตัวยาจากสูตรนี้ขึ้นมา  ให้ชื่อว่า  “แอสไพริน”  (aspirin)  วางจำหน่ายในรูปยาผง  ต่อมาในปี  ค.ศ.   1915  จึงผลิตเป็นยาเม็ดแอสไพรินวางตลาดเป็นครั้งแรก  บริษัทไบเออร์พยายามคงสิทธิ์ในการผลิตยาตัวนี้แต่เพียงผู้เดียว  แต่ว่าถูกบีบให้สละชื่อการค้าตัวนี้  และให้ชื่อนี้ลอยตัวเป็นชื่อสาธารณะในปี  ค.ศ.  1919  ด้วยสนธิสัญญาแวร์ซายน์