อย่าใช้ชีวิตเสมือนหนึ่งว่าไม่มีวันตาย

หลายครั้งที่เราวิ่งไปข้างหน้าเพื่อให้ถึงเป้าหมาย

โดยที่ไม่ระวังการบาดเจ็บ

ไม่เห็นทิวทัศน์สองข้างทาง

ไม่ได้ยินเสียงคนข้างหลังที่คอยเป็นกำลังใจ

ไม่รู้สึกถึงสายลมเย็นที่ปะทะหน้า

ไม่รู้ว่าเหยียบดอกไม้ไปกี่ดอก

คิดเพียงแต่ว่าจะต้องไปให้ถึงตรงนั้น

ตรงที่เราหวังว่าจะมีชื่อเสียง เงินทอง

หรืออะไรๆ ที่ (เราเองก็ยังไม่เคยเห็น แต่คิดเอาว่ามันคงจะ) ดีกว่าวันนี้รอเราอยู่

หนทางแสนไกล

เราเหนื่อยและเริ่มรู้สึกถึงความเจ็บแปลบที่ข้อเท้าและหัวเข่า

สายตาพร่ามัว

ไม่ได้ยินเสียงใครอีกต่อไป

แต่เราก็ยังออกแรงวิ่ง วิ่ง วิ่ง วิ่งไป

เรายอมแลกอะไรก็ได้เพื่อให้ถึงเป้าหมายนั้น

ทำราวกับว่าชีวิตหมายถึงวันพรุ่งนี้

ส่วนวันนี้ ..ไม่มีความหมาย

แล้วถ้าเราไปไม่ถึงจุดหมายนั้นล่ะ

ถ้าเราหมดแรงล้มลงเสียก่อน

หรือถ้าลมหายใจของเราสั้นเกินกว่าจะอยู่ถึง

เราจะไม่เสียดายดอกไม้ และสายลมที่เราไม่เคยรู้สึกถึงมันหรือ

ครั้งหนึ่งเมื่อมีคนถามองค์ดาไลลามะว่า

อะไรเป็นเรื่องที่ท่านรู้สึกแปลกใจมากที่สุดเกี่ยวกับมนุษยชาติ

ท่านตอบว่า  

“มนุษย์เรานึ้ ยอมสูญเสียสุขภาพเพื่อทำให้ได้เงินมา

แล้วต้องยอมสูญเสียเงินตรา เพื่อฟื้นฟูรักษาสุขภาพ

แล้วก็เฝ้าเป็นกังวลกับอนาคต จนไม่มีความรื่นรมย์กับปัจจุบัน

ผลที่เกิดขึ้นจริงๆ ก็คือ เขาไม่ได้อยู่กับปัจจุบัน หรือแม้กระทั่งอยู่กับอนาคต

เขาดำเนินชีวิตเสมือนหนึ่งว่าเขาจะไม่มีวันตาย

และแล้วเขาก็ตายอย่างไม่เคยมีชีวิตอยู่จริง”