แค่อยากรู้...เธอยังไม่ลืมฉัน?
เรื่องของเรามีอยู่ว่า ขณะที่พิกเล็ทเดินตามหมีพูห์ไปต้อยๆ รองเท้าคู่เล็กๆย่ำไปบนหิมะเคียงข้างกับรอยเท้าของพูห์ไปตลอดทาง ทั้งคู่ยังคงเดินมาด้วยกันนานพอสมควรและคงไม่ได้คุยอะไรเลยพิกเล็ทเลยต้อง“ขอเสียง”ด้วยการเรียก“ พูห์” เมื่อพูห์ขานรับและถามกลับว่า“ มีอะไรหรือพิกเล็ท” พิกเล็ทตอบว่า“เปล่า...ไม่มีอะไร แค่อยากมั่นใจว่าเราเดินมาด้วยกันเท่านั้นเอง”
ภาพนี้...ถ้อยสนทนาเรียบง่ายแต่ลึกซึ้ง...
แต่สังเกตไหมว่าพูห์เดินนำหน้าควรที่จะเป็นฝ่าย“ขอเสียง”จากพิกเล็ทว่ายังเดินตามตัวเองมาหรือไม่ นั่นหมายถึงว่าความกังวลในใจของพิกเล็ทเองที่เกรงว่าพูห์จะลืมเพื่อนตัวเล็กๆอย่างเขา...
ในชีวิตเราทุกคนคงเคยผ่านพบมิตรภาพที่แสนดี แต่จะมีซักกี่คนที่รักษามันเอาไว้ได้อย่างมั่นคง...ไม่หวั่นไหว วันคืนแห่งชีวิตกลืนกินและฉุดดึงเรารุดไป เมื่อหันกลับมามองอีกทีอาจจะเศร้าใจหากพบว่าคนที่เราไว้ใจไม่เดินตามเรามาอีกแล้ว...
ด้วยเหตุนี้...ฉันจึงไม่อยากเดินไปข้างหน้าเพราะเกรงว่าจะลืมเธอ ไม่อยากเดินตามหลัง...
กลัวตามไม่ทัน...อยากให้เราเดินเคียงกันไป...
อยากอุ่นใจว่าตลอดการเดินทางในชีวิตอันยาวไกล
เรายังมีกันและกันไปตลอดทาง...
: : Forward Mail : :
กระทู้ร้อนแรงที่สุดของวันนี้
กระทู้ล่าสุด
รูปเด่นน่าดูที่สุดของวันนี้
