มิตรภาพกับเด็กน้อยสองสัญชาติ

มันเป็นเรื่องดีๆที่เราได้เจอมา....

เรื่องเกิดขึ้นบนรถทัวร์สาย กรุงเทพฯ-จันทรบุรีเมื่อเราเดินขึ้นรถไปมีเสียงหนึ่งเร้าความสนใจของเรา....เสียงของเด็ก เด็กที่กำลังหยอกล้อกันปกติแล้วเป็นเรื่องน่ารำคาญมากๆในรถสาถารณะที่มีคนส่งเสียงดังและเล่นกันแต่แปลกมากๆตรงที่ทุกคนเงียบ และมีบางคนที่ยิ้ม ยิ้มเล็กๆที่มุมปาก แสดงถึงความสุขใจทันทีที่เราได้เห็นเจ้าของเสียงเราก็แปลกใจ เด็กตัวน้อยผมสีบลอร์นทอง ยืนยิ้มอยู่บนเบาะนั่งพอเดินเข้าไปจนใกล้ก็เกิดสิ่งที่เราแปลกใจขึ้นอีก ที่กำลังเล่นกับเด็กน้อยนั่นคือเด็กไทยตัวเล็กๆ

เด็กสองคนกำลังหยอกล้อและเล่นกันโดยที่ไม่ได้ใช้ภาษาเดียวกัน ไม่รู้จักกันอย่างนั้นเหรอ

ถัดจากเบาะที่เล่นกันอยู่ เป็นที่นั่งของคนที่เราคาดว่าน่าจะเป็นสามีภรรยากัน เป็นชาวต่างชาติและเป็นพ่อแม่ของเด็กผมบลอร์นทองน่ารักคนนั้น เด็กไทยตัวเล็กๆไม่เพียงจะเล่นกับเด็กผมบลอร์นทองคนนั้นเท่านั้นยังหยอกล้อและเล่นกับชาวต่างชาติคู่นั้นอย่างน่าประหลาดใจ ต่างปรบมือและหัวเราะอย่างครื้นเครงเหมือนว่า....ทั้งหมดเข้าใจกัน

หลายครั้งระหว่างการเดินทางเราเองได้เห็นคนที่เราคิดว่าคงเป็นแม่ของเด็กไทยตัวน้อย พยายามพาเด็กน้อยกลับไปนั่งที่ ด้วยใบหน้าที่เรารู้สึกว่าเกรงใจกังวลใจและกลัวอยู่เล็กๆ เค้าคงไม่รู้ว่าลูกของเค้ากับชาวต่างชาติกลุ่มนี้กำลังเข้าใจกัน....อย่างไม่น่าเชื่อ

มิตรภาพเกิดขึ้นมาโดยไม่รู้จักและไม่เข้าใจ ไม่ได้พูดแต่สื่อสารกันได้เด็กน้อยสองคนที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อนและไม่สามารถพูดคุยกันได้ แต่เล่นกันอย่างสนุกสนานเด็กไทยตัวน้อยกระโดดไปบนตักของชาวต่างชาติที่ไม่รู้จัก กับได้รับอ้อมกอดอันอบอุ่น และรอยยิ้มที่จริงใจ

มิตรภาพ.....คำๆนี้สำหรับคนที่ไม่รู้จักกันในสมัยนี้หาได้ยากยิ่งนัก แต่อยู่ๆก็ได้เห็นจากการกระทำของเด็กน้อยสองสัญชาติ

มิตรภาพที่หายไปจากคนไทย เมื่อไรจะกลับมา